Ο ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «Όταν τα χελιδόνια κλαίνε» του Mike van Graan σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και Βασίλη Τζιώκα στο Αγγέλων Βήμα.

Τρεις ιστορίες που εκτυλίσσονται σε τρεις χώρες και σε τρεις ηπείρους: η πρώτη σε ένα σκοτεινό δάσος κάπου στην Αφρική,  όπου ένας Καναδός δάσκαλος πιάνεται όμηρος  για λύτρα από ομάδα Αφρικανών συνεργατών της Μπόκο Χαράμ, η δεύτερη σε ένα γραφείο εισόδου μεταναστών κάπου στον Καναδά, όπου ένας Σομαλός επιχειρηματίας , που μπαίνει νόμιμα στην χώρα, κινεί υποψίες  μόνο και μόνο επειδή είναι Σομαλός και η τρίτη σε ένα κέντρο κράτησης  μεταναστών κάπου στην Αυστραλία, όπου δύο νέοι από την Ζιμπάμπουε, πτυχιούχοι πανεπιστημίων στην χώρα τους, έχουν φτάσει θαλασσοδαρμένοι με όραμα μια νέα ζωή, όμως.

Αυτή είναι η υπόθεση του έργου του Mike van Graan «Όταν τα χελιδόνια κλαίνε», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά και Βασίλη Τζιώκα και σε μετάφραση Μαργαρίτας Δαλαμάγκα-Καλογήρου στο Αγγέλων Βήμα. Είναι η πρώτη φορά που έργο του συγγραφέα ανεβαίνει στην ελληνική θεατρική σκηνή. 

Εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, ο Τάκης Παρασκευόπουλος συστήνεται στο click@life και μιλά για την μετανάστευση, την βία, την ανθρωπιά ή την απανθρωπιά

Γεννήθηκα στην Αθήνα, συγκεκριμένα στην νέα Σμύρνη. Τελείωσα στην Δραματική σχολή το 2009 έπειτα έδωσα κατατακτήριες στη Φιλοσοφική Αθηνών χωρίς ελπίδα να τελειώσω ποτέ.

Τα τελευταία χρόνια ζω στο κέντρο της Αθήνας, στην πιο ζωντανή μεριά του κέντρου. Τα Εξάρχεια. Μου αρέσει η γειτονιά μου γιατί είναι πάντα ζωντανή κάποιες φορές σκέφτομαι πως όλα ξεκινούν ή καταλήγουν εδώ. Δεν μου αρέσει η συστημική υποβάθμιση από τα ΜΜΕ και η προσπάθεια να περάσουν στην κοινή γνώμη την αίσθηση της ανασφάλειας και ότι κατά κάποιο τρόπο ότι τα Εξάρχεια είναι η Μόρντορ της Αθήνας.

Δεν είχα ποτέ το όνειρο να γίνω ποδοσφαιριστής. Μικρός ήθελα να γίνω εργάτης και συγκεκριμένα να βάζω τούβλα. Όσο και να προσπαθούσαν να μου το ανατρέψουν και να με πείσουν ότι εννοούσα αρχιτέκτονας, εγώ ήμουν ξεκάθαρος. Ήθελα να είμαι ο εργάτης που βάζει τούβλα.

Από παιδί μαγευόμουν με το θέατρο και είχα την τύχη η μητέρα μου να με τρέχει σε παραστάσεις. Νομίζω το πήρα απόφαση κάπου στο τέλος του γυμνασίου, δεν υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός, θέλεις η παρότρυνση από φίλους, καθηγητές στο γυμνάσιο, η αγάπη και η μαγεία του θεάτρου, όλα αυτά μαζί με οδήγησαν να πω ναι αυτό θέλω να κάνω.

Ό,τι απασχολεί την κοινωνία απασχολεί και το θέατρο. Έμπνευση παίρνεις απ’ ό,τι είναι γύρω σου. Φυσικά και έχω ανθρώπους που προσέχω την πορεία τους περισσότερο αλλά νομίζω ερεθίσματα παίρνεις από τα πάντα.

Το «Όταν τα χελιδόνια κλαίνε» είναι ένα έργο που ενώνει και πλέκει τρεις ιστορίες την μία μέσα στην άλλη, τρεις ιστορίες που εκτυλίσσονται σε τρεις χώρες και σε τρεις ηπείρους. Οι ιστορίες έχουν να κάνουν με την μετανάστευση, την βία, την ανθρωπιά ή την απανθρωπιά. Είναι ένα σκληρό και πολύ αληθινό κείμενο που καταπιάνεται με την σκληρή πραγματικότητα που συμβαίνει δίπλα μας και ίσως να μην έχουμε σκεφτεί πώς βιώνουν την ζωή άνθρωποι που τους συναντάμε μέχρι και στην Ελλάδα, τι έχουν περάσει ή τι συμβαίνει στα αχαρτογράφητα μέρη μιας τριτοκοσμικής χώρας και στις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες .

Έχω τρεις διαφορετικές ιστορίες να διαχειριστώ, συνεπώς και τρεις ρόλους. Εναλλάσσομαι είτε ως θύτης είτε ως θύμα σε μικρό χρονικό διάστημα και για πολλές φορές μέσα στην εξέλιξη της παράστασης, κάτι που μου κέντρισε απ’ την αρχή των προβών το ενδιαφέρον.

Είναι ένα κείμενο τόσο μα τόσο αληθινό και σκληρό. Ξεφεύγει από τις συνηθισμένες αγάπες και ρομαντικές ιστορίες και καταπιάνεται με σκληρές αλήθειες. Επίσης, από γραφής, οι εναλλαγές που έχει, δημιουργούν έναν γρήγορο ρυθμό που θυμίζει ότι η ζωή προχωράει και δεν έχει να περιμένει τίποτα. Οι αποφάσεις παίρνονται στιγμιαία και εκείνες είναι που ορίζουν την ζωή μας. Είμαστε οι επιλογές μας. Αυτό είναι και μια σύνδεση που βρήκα στους ρόλους μου με τον εαυτό μου και τα δικά μου μικρά προβλήματα σε σχέση με αυτά των ρόλων μου, ότι οι επιλογές μας καθορίζουν τη ζωή μας μέσα σε μια στιγμή. 

Οι ιστορίες που περιγράφονται συμβαίνουν και τώρα που μιλάμε, χθες, σήμερα, αύριο. Όλοι λίγο πολύ έχουμε στο μυαλό μας ή έχουμε συναντήσει ή συνομιλήσει με κάποιον που αναγκάστηκε ή επέλεξε γιατί δεν είχε άλλη επιλογή να τα αφήσει όλα για να ζήσει καλύτερα ή να παραμείνει ζωντανός. Δεν είναι μόνο οι ειδήσεις που μας υπενθυμίζουν το πόσο επίκαιρο είναι το έργο, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου για να δεις στο λεωφορείο, στο πλοίο, στο τρένο, οπουδήποτε στον δρόμο όλους τους χαρακτήρες της ιστορίας μας.

Κωμωδία και πολιτικό κείμενο θέλω πολύ να κάνω. Νομίζω εν έτη 2019 στην Ελλάδα το μόνο που θα έπρεπε να παρουσιάζουμε ως δουλειά θα ήταν αυτό, κωμωδία και πολιτικό κείμενο.

Τα μεγάλα μου όνειρα ακόμα δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Υπερήφανος και υπερηφάνεια είναι μια δύσκολη έννοια στο μυαλό μου. Ευτυχής και ευτυχισμένος είμαι για κάποια πράγματα που έχω καταφέρει και που έχω την φιλοδοξία και την δύναμη να τα κυνηγήσω.

Σκηνικά-Κοστούμια: Κασσιανή Λεοντιάδου Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας Σχεδιασμός ήχου και γραφιστικών: Βασίλης Τζιώκας Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Μηλιώνη Φωτογραφίες: Ιάσονας Κονταίος

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Μανώλης Κλωνάρης, Τάκης Παρασκευόπουλος, Άγγελος Ανδριόπουλος.

Info
ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ: Σατωβριάνδου 36, Ομόνοια. Kάθε Παρασκευή στις 19.30 και κάθε Σάββατο στις 21.30. Τιμές εισιτηρίων: 12€ (κανονικό), 10€ (μειωμένο), 5€ (ατέλεια). Κρατήσεις θέσεων: 210 5242211.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ