Σκηνοθετεί και παίζει στην παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» της Ομάδας μήνυμαL, που κάνει πρεμιέρα 8 Μαΐου στο Θησείον.

Ό,τι μεγαλώνει στη μοναξιά, γίνεται άγριο… και επιβιώνει. Αυτό είναι το μότο της παράστασης «Σχόλιο για την Ηλέκτρα», που είναι εμπνευσμένη από την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Μαΐου στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες. Η παράσταση θα ανέβει από την Ομάδα μήνυμαL. Εκ των μελών της, ο Γιώργος Ματζιάρης, που βρίσκεται πάνω και κάτω από τη σκηνή κρατώντας ρόλο σκηνοθέτη και ηθοποιού. Συστήνεται στο click@life και μιλά 

Μεγάλωσα  στη Ρόδο, σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά του Αιγαίου, όπου και περνάω όλα τα καλοκαίρια μου, μιας και οι γονείς μου ζουν ακόμη εκεί. Ξεκίνησα σπουδές δημοσιογραφίας (κάτι που δεν ολοκλήρωσα ποτέ) και φοίτησα στη σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, όπου αποφοίτησα το ’16. Εκεί συναντήθηκα με ανθρώπους που με ενέπνευσαν, με διέλυσαν και με αναδημιούργησαν. Πάντα θα με συγκινούν δύο ονόματα από αυτή τη διαδρομή. Ο Ταξιάρχης Χάνος και ο Γιώργος Καύκας, που θα τους είμαι ευγνώμων για πολλούς λόγους.

Εδώ και τρία χρόνια ζω στα Άνω Ιλίσια. Μου αρέσει γιατί θυμίζει γειτονιά. Είναι αρκετά ήσυχα ενώ είναι σχετικά κοντά στο κέντρο. Έχει όμορφα συνοικιακά μαγαζιά όπως το αγαπημένο κουμπί, που συνήθως εκεί διαβάζω ή δουλεύω γιατί μου αρέσει να χαζεύω τον κόσμο και να τον ακούω να μιλάει. Έχει αρκετό πράσινο και τεράστια πάρκα όπου μπορώ να πηγαίνω βόλτες τον σκύλο μου- μιας που συγκατοικώ μαζί του.

Στην πρώτη δημοτικού έλεγα ότι θα γίνω φιλάνθρωπος, μετά –χωρίς να ξέρω το γιατί- αερόστατο, σήμερα αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω! Το ηθοποιός, μου πήρε αρκετά χρόνια να το ξεστομίσω. Ακόμη και σήμερα όταν με ρωτάει κάποιος με τι ασχολούμαι κομπιάζω. Όχι από ντροπή, από μια περίεργη αίσθηση ευθύνης (παράνοια!).

Είχα δει μία παράσταση στη Ρόδο, όταν μας είχαν πάει με το σχολείο (δεν θυμάμαι ούτε τον τίτλο) και υπήρχε μία σκηνή όπου η μία ηθοποιός που έπαιζε το κοριτσάκι- και ήταν αρκετά μικροκαμωμένη- έμπαινε σε ένα πλυντήριο και έβγαινε μία άλλη ψηλή- μεγαλύτερη ηθοποιός. Είχα σοκαριστεί, δεν ήξερα πως γινόταν αυτό το μαγικό. Εκεί είπα, αυτό έχει ένα ενδιαφέρον και μόλις γύρισα σπίτι μπήκα στο πλυντήριο, αλλά δεν...

Μου είναι δύσκολο να μπω στη διαδικασία να φτιάξω λίστα με τις καλλιτεχνικές μου επιρροές. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και γεγονότα που με έχουν επηρεάσει είτε καλλιτεχνικά, είτε κοινωνικά, είτε πολιτικά. Από τον πιο μεγάλο καλλιτέχνη, δάσκαλο, ζωγράφο, σκηνοθέτη, συγγραφέα, μέχρι τον κύριο που θα φωνάζει τρέχοντας να κρατήσουμε την πόρτα του μετρό για να το προλάβει και να μην περιμένει το επόμενο.

Η παράσταση «Σχόλιο για την Ηλέκτρα» είναι βασισμένη στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή, ένα από τα πιο άγρια έργα του ποιητή, μιας και γράφτηκε την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου. Μετά το φόνο του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα, η Ηλέκτρα σαν μία πληγή, που συνειδητά αιμορραγεί για να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη του πατέρα της, ζητάει εκδίκηση για το φόνο του, με φόνο, περιμένοντας τον αδερφό της να επιστρέψει εκδικητής και λυτρωτής για εκείνη. Τρείς νέοι άνδρες- ηθοποιοί, βυθίζονται στον πιο αιματοβαμμένο οίκο και από εκεί, με όχημά τους την αφήγηση, παίρνουν υλικές μορφές ή τη μορφή μιας λέξης. Πολλαπλασιάζουν τους συνδυασμούς τους, διατηρούν την ανδρική τους σκληρότητα στην Ηλέκτρα και την Κλυταιμνήστρα, υπενθυμίζοντάς μας κοινά παθήματα. Η Ηλέκτρα σαν ένα πολυδιάστατο σύμπαν μοναξιάς, μνήμης, εμμονής, μίσους και αγάπης, προσπαθεί να κρατηθεί όντας άπατρις στην ίδια της την πόλη, στο ίδιο της το σπίτι. Ένα ουρλιαχτό που κραυγάζει όχι για τη δικαιοσύνη, αλλά για την ανταπόδοση του φόνου.

Όσο κοινότυπο κι αν ακουστεί, η ιδιαιτερότητα του έργου είναι το ίδιο το έργο. Η Ηλέκτρα είναι ένα σπουδαίο πολιτικό κείμενο. Ο ίδιος ο ποιητής παίρνει θέση μέσω του έργου του και όχι μέσα από αυτό, - και μόνο με το γεγονός ότι ανεβάζει μία τραγωδία με θέμα τη μητροκτονία, σε μία εποχή όπου κυριαρχούσε το φυσικό δίκαιο. Η Αθήνα του Σοφοκλή, η πόλις της δημοκρατίας, κατέρρεε αφήνοντας τη βαρβαρότητα να κατακλύζει την πόλη. Μία πόλη μπορεί να πάσχει από μανιοκατάθλιψη- από θλίψη, σύμφωνα με τους όρους της εποχής της. Τα συμπτώματα δυστυχώς διαγράφονται στους πολίτες της, στους χαρακτήρες, στις σκέψεις και τις πράξεις τους. Για μένα η διαχρονικότητα που έχει με τρομάζει. Με αφήνει με ένα ερωτηματικό, κατά πόσο έχουν- έχουμε αλλάξει μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια.

Το θέατρο είναι ένα. Δεν υπάρχει καλό ή κακό, ποιοτικό ή μη ποιοτικό. Βασικά δεν ξέρω καν τί σημαίνει το μη ποιοτικό, που έχει τύχει να ακούσω αρκετές φορές. Ξέρω σίγουρα ότι δεν θέλω να κάνω το θέατρο που σταματάει να αφηγείται μία ιστορία. Δεν θέλω να κάνω το θέατρο του ακκισμού και του πρωταγωνιστή. Το θέατρο του «Ελάτε να με θαυμάσετε τι όμορφα που τα λέω και δοξάστε με», το θέατρο της σοβαροφάνειας, το θέατρο του «εδώ κάνουμε τέχνη», το θέατρο του ΜΗ, του No, του to be or not to be, γιατί για μένα το θέατρο είναι άκρως δημιουργική στιγμή, φαντασία, συγκίνηση, προβληματισμοί, σκέψεις, λόγος που ακούγεται και παρασύρει, παιχνίδι με μία ομάδα σαλών  που κάπου συναντιούνται, σε κάτι., γιατί έχουν ανάγκη ΚΑΤΙ να πουν. Αυτό το θέατρο θέλω να κάνω, αν υπάρχει, της χαράς. Της ανακάλυψης μιας λέξης. Του αιώνιου παιδιού.

Απόδοση – Δραματουργική Επεξεργασία: Γιώργος Ματζιάρης, Φώτης Κουτρουβίδης. Σκηνοθεσία: Γιώργος Ματζιάρης. Σκηνικά: ΛΙΚΝΟ Architecture and Design Studio. Κοστούμια:Χριστίνα Τσουτσουλίγα. Μουσική: Γιώργος Πούλιος. Κίνηση: Φαίδρα Σούτου. Φωτισμοί: Βασίλης Κολοβός, Χάρης Βασιλόπουλος. Βοηθός Σκηνοθέτη: Άντα Πουράνη. Φωτογραφίες :  Ελένη Αϊβαλή. Video: Σταύρος Σβήγκος. Διεύθυνση Παραγωγής:  Λαμπρίνα Καραγιαννίδου.

Ερμηνεία: Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Φώτης Κουτρουβίδης, Γιώργος Ματζιάρης.

Info
Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες. Παραστάσεις: Από 8 Μαΐου (για 10 παραστάσεις). Ημέρες & ώρες παραστάσεων. Τετάρτη – Πέμπτη – Παρασκευή στις 19:00 & Σάββατο – Κυριακή στις 21:15. Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€, Μειωμένο: 10€, Ατέλειες: 5€.  Διάρκεια παράστασης: Προπώληση εισιτηρίων: Ticket Services.