Μια παράσταση για την ιστορία του κόσμου και της ατομικής ταυτότητας διαβάζοντας γενετική.

Ούρσουλα, Ξένια, Τάρα, Έλενα, Κατρίν, Βέλντα και Γιασμίν.  Αυτές είναι οι προγονικές μητέρες όλων των Ευρωπαίων και όλες μαζί ανεβαίνουν στη σκηνή στο Studio Μαυρομιχάλη για ένα ταξίδι στο παρελθόν και την ιστορία του κόσμου ειπωμένη με όρους γενετικής.  Ξεκινώντας από επιστημονικούς όρους και γεγονότα και με όπλα της την εκφραστικότητα και το χιούμορ, η παράσταση «Οι 7 κόρες της Εύας» που σκηνοθετεί ο Κώστας Φιλίππογλου φιλοδοξεί να κλονίσει την έννοια της ταυτότητας κλονίζοντας πρώτα τα όρια του γενεαλογικού μας δέντρου.

Ιδιαίτερα κινητική στο πρώτο μέρος αλλά πιο στατική στο δεύτερο, η παράσταση είναι πρώτα από όλα ενδιαφέρουσα ως προς το περιεχόμενό της καθώς μεταχειρίζεται σε μεγάλο βαθμό έννοιες επιστημονικές. Όσο προχωράει όμως από τη δράση και την αφήγηση στους μονολόγους τόσο προσεγγίζει τη μυθοπλασία, όπως ακριβώς γίνεται άλλωστε και στο βιβλίο του οποίου αποτελεί μεταφορά.

 «Το DNA δεν ξεχνά»

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του καθηγητή Γενετικής Μπράιν Σάικς, η παράσταση ακολουθεί την πορεία στο πεδίο της έρευνας του ίδιου του Σάικς αποκαλύπτοντάς μας με απλό τρόπο πώς διατυπώνει την επιστημονική του θεωρία, και κυρίως τι ανακαλύπτει από τις έρευνές του.

Ο Σάικς ασχολείται με το μιτοχονδριακό DNA. Ο γενετικός αυτός κώδικας των μιτοχονδρίων αλλάζει με πολύ αργούς ρυθμούς, απαιτώντας χιλιάδες χρόνια για κάτι τέτοιο, και μεταβιβάζεται μόνο από την μητέρα στα παιδιά της. Να μια πραγματικά ωραία φεμινιστική αρχή στη φύση που ουσιαστικά σημαίνει πως τα παιδιά μιας γυναίκας έχουν το ίδιο μιτοχονδριακό DNA με τη μητέρα της μητέρας τους,με τη γιαγιά της μητέρας τους,με την προγιαγιά της μητέρας,με την προπρογιαγιά της μητέρας του κοκ- καταλαβαίνετε πού το πάω και πού το πάει η παράσταση.

Ξεκινώντας από αυτές τις επιστημονικές αλήθειες ο γενετιστής εξετάζει μεγάλο δείγμα μιτοχονδριακού υλικού από την Ευρώπη για να καταλήξει πως το σύνολο του ευρωπαϊκού πληθυσμού κατάγεται από επτά μόνο γυναίκες- φαίνεται πως όλοι είμαστε τριτοδεύτερα ξαδέρφια. 

«Όσο πηγαίνουμε πιο πίσω τα πρόσωπα ξεθωριάζουν»

Αυτή την ιδιαίτερη ιστορία της επιστήμης και του απέραντου γενεαλογικού μας δέντρου ο Φιλίππογλου επιλέγει να την πει μέσα από μια μικρή και άδεια σκηνή η οποία αρχικά γεμίζει με προβολές video mapping σε μοτίβα ταιριαστά στη  γυναικεία φύση και την τεχνολογία (Videomapping: Βασίλης Αποστολάτος) οι οποίες θα συντροφέψουν επί σκηνής το θίασο στο πρώτο μέρος της παράστασης. Τα βασικά σκηνικά αντικείμενα, από την άλλη, οι καρέκλες θρανίων δηλαδή, θα μείνουν σε ολόκληρη τη διάρκεια ενώ κάποια αντικείμενα που προωθούν τη δράση και υπηρετούν το θεατρικό παιχνίδι μπαινοβγαίνουν ανάλογα με τη χρήση τους.

Και πάνω σε αυτή τη σκηνή με τα διάφορα «συστατικά» της δρα ο θίασος, οι αφηγητές που γίνονται οι επτά κόρες της Εύας (Εύα Αγγελοπούλου, Χριστίνα Ανδρεάκου, Παναγιώτα Βαρελά, Ίριδα Μάρα, Εύα Οικονόμου Βαμβακά, Μαρία Σαρέλη, Γιώτα Σερεμέτη) και ο γιατρός Σάικς (Γιάννης Στεφόπουλος). Σαν ομάδα οι επτά μητέρες λειτουργούν και αλληλεπιδρούν πολύ καλά διαθέτοντας εκφραστικότητα, γρήγορα αντανακλαστικά και ωραία, συντονισμένη και άνετη κίνηση, πράγμα σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι συνωστίζονται τόσα άτομα σε ένα σχετικά μικρό χώρο και στο πρώτο μέρος της παράστασης αλωνίζουν συνέχεια πάνω στη σκηνή. Ο έμπειρος Γιάννης Στεφόπουλος δίπλα τους τις πλαισιώνει για να τις συντονίζει και να προωθεί την αφήγηση στο δεύτερο μέρος που οι ίδιες πια από αφηγήτριες γίνονται οι προγονικές μητέρες.

Τελικά πρόκειται για μια παράσταση προσεγμένη, με χιούμορ, ζωντανή και σύγχρονη η οποία για να παρουσιάσει το δοκίμιο του Σάικς το διασκευάζει με ευστοχία και δημιουργικότητα φτιάχνοντας μια δική της θεατρική φόρμα χρησιμοποιώντας διάφορους παραστατικούς και προσιτούς τρόπους αφήγησης.Ακολουθώντας σταθερά τη λογική και την οπτική του Σάικς προσπαθεί να προβληματίσει το θεατή κάνοντάς τον να ψάξει τη γραμμή που μπορεί να τον συνδέει με ανθρώπους χρονολογικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, ιδεολογικά πολύ μακριά. Αυτό το ταξίδι άλλοτε ρέει αβίαστα στη σκηνή κι άλλοτε κολλάει μέσα σε μικρές ατέλειες,όπως η εκτεταμένη χρήση του video mapping στο πρώτο μέρος που κουράζει κάπως το μάτι ή η πρόχειρη (ως προς το υλικό που χρησιμοποιείται) εικαστική παρουσίαση της τοιχογραφίας μιας σπηλιάς στο δεύτερο.

Η μεγαλύτερη, ωστόσο, αδυναμία της παράστασης εντοπίζεται στο ενδυματολογικό κομμάτι. Οι ηρωίδες ως αφηγήτριες εμφανίζονται με σύγχρονα, καθημερινά ρούχα στη σκηνή και όταν το απαιτεί η ιστορία φοράνε τις ποδιές για να μεταμφιεστούν στην επιστημονική ομάδα του Σάικς. Με τα ίδια όμως ρούχα γίνονται και οι προγονικές μητέρες,πράγμα που ελάχιστα βοηθάει στο να ταυτίσεις αυτές τις γυναίκες που βλέπεις με τα πασίγνωστα sneakers ή το φωσφοριζέ κολάν με τις γυναίκες που έζησαν πριν από χιλιάδες χρόνια. Οι επιλογές αυτές μπορεί να είναι αρκετά κοινές σήμερα και άρα ενδεχομένως να προωθούν σημειολογικά το πνεύμα της συγγένειας και το μήνυμα ότι όλοι μοιραζόμαστε κοινά χαρακτηριστικά, όμως λιγότερο τρανταχτές επιλογές, όπως τα λευκά outfit της αφίσας,ίσως να λειτουργούσαν περισσότερο ικανοποιητικά.

Συντελεστές
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
Διασκευή: Όλος ο θίασος
Video mapping: Βασίλης Αποστολάτος
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Αποστολάτος
Μουσική επιμέλεια: Νέστορας Κοψιδάς
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πουλής
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Παραγωγή: Ομάδα DE NOVO
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Εύα Αγγελοπούλου, Χριστίνα Ανδρεάκου, Παναγιώτα Βαρελά, Ίριδα Μάρα, Εύα Οικονόμου Βαμβακά, Μαρία Σαρέλη, Γιώτα Σερεμέτη
Στο ρόλο του Μπράιαν Σάικς ο Γιάννης Στεφόπουλος

Info
Studio Μαυρομιχάλη
Τετάρτη- Κυριακή 21:00
2106453330

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]