Συνσκηνοθετεί και συμπρωταγωνιστεί με την Νάνσυ Μπούκλη στην παράσταση «Γελώντας άγρια» στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Βρισκόμαστε σ’ ένα πάρτι μασκέ, σε κάποιο σπίτι. Είμαστε όλοι καλεσμένοι σ’ αυτό το πάρτι. Οι δύο ηθοποιοί και οι προσωπικότητές τους συνομιλούν, απευθύνονται, λέγοντας αλήθεια, μεταδίδουν την προσωπική τους ιστορία. Οι σιωπές, οι παύσεις και οι παραφωνίες, όπου χρειάζονται, είναι πάντα ωφέλιμες, μέρος της ιστορίας. Προς την απλότητα, το παιχνίδι, την ελευθερία, τη ζωή.

Η Νάνσυ Μπούκλη και ο Πάνος Παπαδόπουλος σκηνοθετούν και ερμηνεύουν το έργο του Κρίστοφερ Ντουράνγκ, «Γελώντας άγρια», που παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Θέατρο Νέου Κόσμου. Ο δεύτερος συστήνεται στο click@life. 

Γεννήθηκα στις 19 Ιουνίου του 1993 στην Αθήνα, όπου και συνεχίζω να ζω. Στα 18 μου, έδωσα εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και προσπάθησα να συνδιάσω τις θεατρικές μου σπουδές με το τμήμα της Γερμανικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμα το προσπαθώ...

Πολύ μικρός ήθελα να γίνω αμαξάς. Επηρεασμένος από τις άμαξες με τ’ άλογα που μεταφέρουν τους τουρίστες στις Σπέτσες. Η γιαγιά μου είχε καταγωγή από εκεί. Έτσι όλα μου τα καλοκαίρια τα πέρασα σ’ αυτό το σπίτι δίπλα στη θάλασσα με το οποίο συνδέθηκε η παιδική μου ηλικία. Κάθε φορά που σκέφτομαι τον εαυτό μου μικρό, από αυτές τις μνήμες ξεκινάω. Ήθελα νομίζω να γίνω και καραγκιοζοπαίκτης. Είχα τρέλα με τον καραγκιόζη και τις μαριονέτες. Σκίτσαρα πολύ καλά αλλά δεν του έδωσα μεγάλη σημασία. Τώρα πιστεύω ότι έψαχνα, μια δραστηριότητα που να “εξαργυρώνεται” άμεσα. Ήθελα να με αγαπάνε. Δεν είχα μεγάλη υπομονή. Ούτε και τώρα έχω.

Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε κλείδωσε μέσα μου η υποκριτική. Το αισθανόμουν πάντως σαν κάτι αυτονόητο. Και ευτυχώς κανείς από το σπίτι δεν προσπάθησε να μ’ εμποδίσει ή να μου αλλάξει γνώμη. Θυμάμαι όμως την πρώτη ταινία που είδα με κανονικούς ηθοποιούς και όχι κινούμενα σχέδια (με τα οποία είχα εμμονή). Ήταν τα 101 σκυλιά της Δαλματίας της Disney. Θυμάμαι να κατεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού και να σκέφτομαι ότι θέλω να παίζω κι εγώ στις ταινίες, αφού μπορούν και άνθρωποι πέρα απ’ τα cartoon. Από τότε έγινε η Glenn Close η αγαπημένη μου ηθοποιός.

Οι ταινίες, οι μουσικές, οι δάσκαλοι, οι ηθοποιοί που με συγκινούν (γιατί πιστεύω ότι η σχέση ηθοποιού και θεατή είναι καθαρά προσωπική υπόθεση) είναι οι καλλιτεχνικές μου επιρροές. Οι άτυπες «βιβλιοθήκες» δηλαδή που έχω αναπτύξει με βάση τα βιώματα και την αισθητική μου. Πάντως σαν θεατής ενδιαφέρομαι για κάτι το ακραία αδιαπραγμάτευτο. Θαυμάζω τους καλλιτέχνες που κάνουν αυτό που κάνουν τόσο «πολύ» και τόσο «έντονα» που καταλήγει να είναι πέραν της ατομικής κριτικής. Σφραγίζεται με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι αυτό που είναι. Και σε κάποιους θα αρέσει και σε κάποιους όχι.

Στην παράσταση «Γελώντας άγρια» δύο άνθρωποι που έχουν αυπνίες, μην ξέροντας τι να κάνουν με τον εαυτό τους, εισβάλλουν σ’ ένα σινεμά και αναζητούν τη λύση στο πρόβλημά τους. Έναν τρόπο να ζήσουν καλύτερα, μια στιγμιαία έμπνευση, λίγη προσοχή, ίσως και την απρόσμενη γενναιοδωρία ενός ξένου που θα τους ακούσει.

Ο ρόλος μου είναι ο μονόλογος ενός άνδρα που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Δεν μπορώ ακόμα να ισχυριστώ ότι τον έχω καταλάβει πλήρως. Είμαι σε διαπραγμάτευση μαζί του. Προς το παρόν, ξετυλύγω το νήμα ωσπού να βρω ένα σημείο που να συναντιέμαι μαζί του κι ύστερα θα το τυλίξω πάλι προς τα μέσα ώσπου να συναντησώ και τον «ρόλο».

Έχουμε πειράξει αρκετά το έργο του Κρίστοφερ Ντουράνγκ. Έχουμε επέμβει πάνω του. Προσπαθήσαμε, χωρίς να το προδώσουμε, να το φέρουμε σ’ ένα πιο σημερινό πλαίσιο. Γιατί παρόλο που γράφτηκε πρόσφατα (τη δεκαετία του ’90), έχει αναφορές που ήδη έχουν ξεχαστεί. Επίσης πρόκειται για δυο μονολόγους δύο ανθρώπων που αν και βρίσκονται στον ίδιο χώρο, δεν καταφέρνουν ποτέ να επικοινωνήσουν.

Η επικαιρότητά του έγκειται στο ότι και τώρα δεν ξέρουμε τι μας φταίει, τι πρέπει να κάνουμε για να νιώσουμε μια στιγμή ευτυχίας, λίγη ανακούφιση και ν’ ακούσουμε μια καλή κουβέντα.

Αυτή την περίοδο (γιατί η συγκεκριμένη ανάγκη μεταβάλλεται και επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες) θα ήθελα να κάνω εκείνο το θέατρο που ο θεατής θα γυρίζει σπίτι του αγαπώντας την ανθρώπινη φύση, ελπίζοντας και φροντίζοντας για ένα καλύτερο μέλλον.

Επόμενα σχέδια; Το καλοκαίρι θα βρίσκομαι στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Μετάφραση: Χριστίνα Παπαδάκη - Δημήτρης Φραγκιόγλου
Σκηνοθεσία-Διασκευή-Σκηνικός Χώρος-Κοστούμια: Νάνσυ Μπούκλη, Πάνος Παπαδόπουλος
Βοηθός παράστασης: Μάρα Βλαχοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί: Νάνσυ Μπούκλη Πάνος Παπαδόπουλος

Info
Θέατρο Νέου Κόσμου: Κάτω Χώρος. Από 6.5.2019 έως 4.6.2019. ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 70 λεπτά. ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ Δευτέρα 21:15 Τρίτη 21:15. Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 13€ Μειωμένο 10€. Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται. 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ