Η παράσταση του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής κατακτά την ουσία του έργου.

Ενας, ιδιαίτερα ευφυής και παθιασμένος με τους ελέφαντες, νεαρός τρόφιμος ψυχιατρείου (Αργύρης Πανταζάρας), o διευθυντής του Ιδρύματος όπου νοσηλεύεται (Μάξιμος Μουμούρης), και μία προϊστάμενη νοσοκόμα (Ίρις Πανταζάρα) χτίζουν την πλοκή του αντισυμβατικού έργου του Nicolas Billion.

Στο «Elephant song» ο ψυχίατρος του διαταραγμένου Μάικλ εξαφανίζεται μυστηριωδώς και εκείνος ήταν ο τελευταίος που είχε έρθει σε επαφή μαζί του. Δικαίως ο διευθυντής (ψυχίατρος και εκείνος), προσπαθώντας να μάθει τι συνέβη, ξεκινά μία διαδικασία ανάκρισης.

Ωστόσο στη διαδρομή οι όροι αντιστρέφονται καθώς ο χειριστικός ασθενής εγκλωβίζει τον ψυχαναλυτή στο δικό του επικίνδυνο παιχνίδι ενώ ηλεκτρισμένες αποκαλύψεις υπονοούν σκοτεινά μυστικά - από παρενόχληση μέχρι και φόνο -  αφήνοντας πάντα ανοιχτό το περιθώριο για ερωτήματα: τι είναι αληθινό και τι όχι;

Με γρήγορους, αιχμηρούς διαλόγους που συχνά σοκάρουν αλλά ταυτόχρονα εκμεεύουν το γέλιο του κοινού ο Καναδός συγγραφέας κλιμακώνει την ψυχολογική ένταση των προσώπων του πλησιάζοντας το ύφος του Έντουαρντ Άλμπι ή του Χάρολντ Πίντερ.

Αυτό το αινιγματικό κείμενο που ανασκαλεύει τις τραυματικές παιδικές εμπειρίες του κεντρικού χαρακτήρα αντιμετωπίζει ως «δράμα» μιας ανορθόδοξης πυρηνικής οικογένειας ο Αργύρης Πανταζάρας.

Θεμιτή η άποψή του καθώς, κατά κάποιο τρόπο, τη θέση των επί της ουσίας «ανύπαρκτων» γονέων του νεαρού θύματος, παίρνουν τα μέλη του Ιδρύματος. Στην προκειμένη περίπτωση τόσο η πατρική φιγούρα (ψυχίατρος) όσο και η μητρική (νοσοκόμα) αποτυγχάνουν να διεισδύσουν στην ψυχή του.

Ωστόσο, κάποια στοιχεία που θα διευκόλυναν περισσότερο την κατανόηση του ήρωα λείπουν από την δραματουργία του Billion. Κατ' επέκταση το δραματικό τέλος που ακολουθεί αποτελεί έκπληξη. 

Η παράσταση του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής κατακτά την ουσία του έργου.

Η σκηνοθεσία του Πανταζάρα, χωρίς να λοξοδρομεί σε εξωτερικά τερτίπια, παραθέτει μια στέρεη ανάγνωση βασισμένη στις ερμηνείες των ηθοποιών. Ο ίδιος εκφράζει εξαιρετικά την αγωνία του Μάικλ και την δαιμονική λειτουργία του μυαλού του, ενώ ταυτόχρονα χειρίζεται με λεπτότητα το χιούμορ του κειμένου.

Ο Μάξιμος Μουμούρης στέκεται ισάξια δίπλα του.

Η Ιρις Πανταζάρα υποδύεται πειστικά τον μικρό της ρόλο.

Ο συνδυασμός της λιτής, καλόγουστης σκηνογραφίας (ομάδα momentum), με τους θαυμάσιους φωτισμούς (Νίκος Κούρος) και τον επιβλητικό ήχο (Νικόλας Καζάρης), συνεισφέρουν στο άρτιο αποτέλεσμα.

Αν κάπου, όμως, απέτυχε ο σκηνοθέτης ήταν στην καλή θέαση των δρώμενων από όλες τις πλευρές της αμφιθεατρικής αίθουσας. Ως αποτέλεσμα όσοι  βρέθηκαν στα πλαϊνά καθίσματα δεν μπόρεσαν να δουν καθαρά τους ηθοποιούς - και φυσικά τις κινήσεις ή τις αντιδράσεις τους - σε  μεγάλο μέρος της παράστασης.

Info
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής
Oδός Κυκλάδων 11 και Κεφαλληνίας
Κυψέλη

Ελένη Πετάση - [email protected]