Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση Μίκης Θεοδωράκης-«Ποιος τη ζωή μου…», που παρουσιάζεται στο Badminton σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη.

Οι μουσικές του Μίκη Θεοδωράκη. Ή έστω , ένα μέρος τους. Και πάλι είναι αρκετό για να μετατρέψουν σε παλλαϊκό γεγονός, ακόμη και σήμερα –ή μήπως, ιδίως σήμερα;- την παράσταση «Ποιος τη Ζωή μου…» που παρουσιάζεται στο Badminton. Ένα υπερθέαμα, ελληνικής κοπής, το οποίο ευαγγελίζονται οι συντελεστές του (η σύλληψη και η σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη) ως τη σκηνική μουσική βιογραφία του Ελληνα μουσουργού και πολιτικού άνδρα.Τα καταφέρνει να είναι, όμως;

Ναι, στο βαθμό που δεν ζητάς την ακρίβεια του ιστορικού επιστήμονα. Στο βαθμό που δεν προσδοκάς ένα τεκμηριωμένο σκηνικό ντοκιμαντέρ. Η παράσταση άλλωστε στοχεύει πρώτα απ’όλα στο συναίσθημα, λειτουργώντας μάλιστα για τους παλαιότερους ως θαυμάσιος μοχλός ανάκλησης ενός μεγάλου μέρους βιωμένης εθνικής Ιστορίας. Με γενναίες, ομολογουμένως επιβεβλημένες από τη φόρμα και τους στόχους της σκηνικής πρότασης, υπεραπλουστεύσεις. Η βιογραφία του Μίκη μέσα στο κέλυφος της Μεγάλης Ιστορίας διατρέχεται επί τροχάδην, με παραλείψεις, γενικεύσεις και -ευτυχώς ελάχιστες- ανακρίβειες.

Ετσι ακριβώς με μια δραματουργία σβέλτων τηλεοπτικών χρόνων που κάνει focus στο θυμικό, μοιρασμένη μεταξύ σκηνικής δράσης και εσωτερικού μονολόγου (του Μίκη –Αρη Λεμπεσόπουλου), το «Ποιος τη Ζωή μου» αφηγείται στρωτά, με χρονολογική σειρά και μέσω της αρκετά καλοκουρδισμένης μείξης πρόζας και μουσικής,τα παιδικά και νεανικά χρόνια του ήρωά του. Τα πρώτα εύσημα στο ωδείο, τις μεταθέσεις του πατέρα, τα πρώτα σκιρτήματα της πολιτικής αφύπνισης, τις πρώτες συλλήψεις. Και, εν συνεχεία, ό,τι συνέβαλε στη μυθολογία του Θεοδωράκη: Αντίσταση, εξορίες, αντιδικτατορικός αγώνας, μουσικές επιτυχίες. Η σχέση ή συνεργασία με τον Χατζιδάκι, τον Ελύτη, τον Ρίτσο, τον Αναγνωστάκη, τον Γκάτσο…

Το μεγάλο ατού της παράστασης δεν είναι η σκηνική εξιστόρηση της βιογραφίας, η οποία υποστηρίζεται σθεναρά, αν και κάπως υπερβολικά – οι Γρηγόρης Βαλτινός, Φιλαρέτη Κομνηνού εμφανίζονται απόλυτοι κυρίαρχοι των μέσω τους- αλλά οι μουσικές της. Οι μεγάλες επιτυχίες του Μίκη, που κάνουν τις κερκίδες του κατάμεστου Μπάντμιντον να σιγοτραγουδούν, να χειροκροτούν, να συγκινούνται.

Τις «υποστηρίζουν» με άνεση οι Κώστας Μακεδόνας και Κώστας Θωμαίδης. Ενδεχομένως είναι περισσότερο ατσαλάκωτοι απ΄όσο θα ήθελε η λαϊκή μουσική εποποιία του Μίκη. Εξαιρετική, απόλυτη μουσικά πρωταγωνίστρια, η Γιώτα Νέγκα. Ειδικά όμως για όσους δεν τους γνώριζαν, η μεγάλη έκπληξη είναι οι Άννα Λινάρδου και Γιάννης Μαθές.

Μια απορία: γιατί διακόπτεται απότομα η εξιστόρηση το έτος 1974; Κατόπιν ο Μίκης Θεοδωράκης δεν προσφέρει υλικό για τη μυθολογία του; Πρέπει κάτι να αποσιωπηθεί;

Το γεγονός είναι πάντως ότι η παράσταση στο Badminton είναι άμεση και κερδίζει τις εντυπώσεις. Τι κρατάμε από αυτή; Με τι αποχωρούμε από το «Ποιος τη ζωή μου..;»; Με τι άλλο, από τις μουσικές του Θεοδωράκη. Σιγοτραγουδώντας τις. Διαχρονικά ορόσημα της μουσικής ιστορίας μας. Και με τα δύο διαχρονικά πάθη του: τη μουσική και την Επανάσταση.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ