Στην φιλοσοφική του πραγματεία «Το πνεύμα της ουτοπίας» ο Έρνστ Μπλοχ αναζητά «την ουτοπία των ονειροπόλων της Ιστορίας και την καταπιεσμένη κραυγή αγωνίας και διεκδίκησης ενός εναλλακτικού μέλλοντος κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης των υποτελών κοινωνικών τάξεων που καταστέλλονται στο όνομα της επίσημης εκδοχής της ιστορικής προόδου». Και από αυτήν την θεώρηση των πραγμάτων αντλεί έμπνευση  ο Ρομέο Καστελούτσι  για το έργο του «Η νέα ζωή» (La vita nuova).

Η παράσταση του, που πρωτοπαρουσιάστηκε στον παλιό εκθεσιακό χώρο της Σιτροέν στις Βρυξέλλες, δίνει στο δικό μας Φεστιβάλ το παρών της τοποθετημένη σε μία ομιχλώδη αίθουσα δίκην πάρκινγκ στην οποία έχουν συγκεντρωθεί κάπου τριάντα αυτοκίνητα σκεπασμένα με λευκούς μουσαμάδες, σαν φαντάσματα ενός άγνωστου τόπου, δημιουργώντας ένα ισχυρό εικαστικό τοπίο.

Πέντε ερασιτέχνες Αφρικανοί ηθοποιοί, πανύψηλοι, σκαρφαλωμένοι πάνω σε τακούνια και ντυμένοι με λευκά ιερατικά ενδύματα περιφέρονται για αρκετή ώρα σιωπηλά - άσκοπα θα μπορούσε να πει κανείς -στον χώρο ή μπλέκονται με τους θεατές που κάθονται οκλαδόν στο πάτωμα. Ενας διαρκής βόμβος διαπερνά τον συμπιεσμένο αέρα στοχεύοντας να υπενθυμίσει οτι εδώ συντελείται η σύγκρουση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.

Και ξαφνικά το αναποδογύρισμα ενός αυτοκινήτου, που αποκαλύπτει μια προτομή αρχαιοελληνικής τέχνης γαντζωμένη στα σπλάχνα του, σκίζει με αναπάντεχο θόρυβο την ατμόσφαιρα. Ταυτόχρονα αυτή η νεκρή μηχανή αποκτά ενέργεια και δυνατότητες που προεκτείνουν, ενισχύουν ή συμπληρώνουν τις δράσεις των υποκριτών.

Stephan Glagla

Από κει και πέρα ένας από όλους αναλαμβάνει την άρθρωση ενός «πολιτικού» λόγου. Ενας λόγος, ωστόσο, που εκφέρεται διακπεραιωτικά από τον ερασιτέχνη ηθοποιό.

Ενας λόγος, τέλος, ο οποίος αντικατοπτρίζει την ανάγκη τους να ξεκινήσουν μια καινούρια ζωή εκτοπίζοντας την έλλειψη ελευθερίας, «τη δικτατορία των συνηθειών και την απώλεια των αισθήσεων», που αποτελούν την αντανάκλαση του κόσμου μας, αλλά και  τους ίδιους τους καλλιτέχνες που «μιλούν ακατάπαυστα αντί να πράττουν», ενώ προτείνει ως λύση την τέχνη της ζωής.

Ποιητής της εικόνας αλλά και ανιχνευτής της οντολογικής, υπαρξιακής περιπέτειας του ανθρώπου, ο Ρομέο Καστελούτσι καταθέτει και εδώ την βιογραφία των τραυματισμένων σωμάτων του. Aυτή τη φορά, όμως, το έργο του - κάτι ανάμεσα σε περφόρμανς και installation -  δυστυχώς δεν συγκλονίζει, όπως συνέβη σε παλαιότερες δημιουργίες του.

Δείτε περισσότερα

Ελένη Πετάση - [email protected]