«Πώς σε λένε είπαμε;»

Τα συστατικά που διαμορφώνουν τον εαυτό φιλοδοξεί να αναζητήσει η παράσταση «Ένας κάποιος τέτοιος Βυσσινόκηπος» που σκηνοθετεί η Μαρία Φλωράτου στο θέατρο Θησείον- Ένα θέατρο για τις τέχνες. Κοσκινίζοντας το έργο Βυσσινόκηπος του Άντον Τσέχοφ, η ομάδα Nunc αντλεί έμπνευση από το έργο του Ρώσου συγγραφέα και αναρωτιέται ποιος είναι ο βυσσικόκηπός μας, αυτό το χαρακτηριστικό που μας (καθ)ορίζει.  

Η παράσταση, ωστόσο, δεν αποτελεί μεταφορά του έργου- και απαραίτητη προϋπόθεση για να την απολαύσει κανείς είναι να δεχτεί πως δεν πρόκειται για το Βυσσινόκηπο του Τσέχοφ, και άρα δεν οφείλει να ακολουθεί ούτε το κείμενο ούτε το πνεύμα του.   

Ο βυσσινόκηπος και το πατρικό σπίτι της Λιουμπόφ Αντρέιγεβνα κινδυνεύουν να βγουν στον πλειστηριασμό. Η οικογένεια της έζησε εκεί για περισσότερο από εκατό χρόνια. Η ίδια  βρίσκεται αντιμέτωπη με το δίλημμα να κόψει τον βυσσινόκηπο προκειμένου να πληρωθούν τα χρέη της ή να αφήσει το κτήμα να πουληθεί και η οικογενειακή περιουσία να χαθεί ολοκληρωτικά. 

Η ομάδα κοιτώντας στον Τσέχοφ απομακρύνεται συνεχώς από το κλασικό κείμενο για να φτιάξει μια αποσπασματική, επιλεκτική, και μάλλον συνειδητά, ελλιπή, αφήγηση της ιστορίας του Βυσσινόκηπου την οποία συμπληρώνει με το στιλ των ερωτήσεων-απαντήσεων που προέρχεται από την παράσταση Quizoola! των Forced Entertainment.  

Η παράσταση παρουσιάστηκε πέρυσι στην Πάτρα και φέτος την παρακολουθούμε με διαφορετική επεξεργασία. 

Έτσι οι πέντε ηθοποιοί (Θράσος Αρβανίτης, Ορφέας Γεωργίου, Μαριάννα Δεβετζή, Ελένη Ζαφείρη, Μάρια Φλωράτου) που βρίσκονται συνέχεια επί σκηνής καλούνται να συνδυάσουν δύο είδη ρόλων και σκηνών, τις σκηνές με τις ερωτήσεις και τις επιλεγμένες σκηνές από τον Βυσσινόκηπο.  Στις σκηνές με τις ερωτήσεις ένας εκ των ηθοποιών υποδύεται τον εαυτό του και δέχεται από τον υπόλοιπο θίασο διαφόρων ειδών ερωτήσεις που δεν γνωρίζει εκ των προτέρων. Οι ερωτήσεις είναι από πολύ αστείες, απλές και προσωπικές μέχρι πιο δύσκολες και επιστημονικές. Οι σκηνές αυτές υποδηλώνουν το τέλος μιας σκηνής από τον Βυσσινόκηπο και ουσιαστικά λειτουργούν ως εισαγωγή για την επόμενη σκηνή που θα έρθει από το κλασικό έργο.  

Στην πάντα λιτή σκηνή του θεάτρου τοποθετούνται μερικές καρέκλες, μία βαλίτσα, ένα δέντρο και ένα λευκό σεντόνι με ιδιαίτερη σκηνική χρήση (Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη). Το σεντόνι συμβολίζοντας τον Βυσσινόκηπο απλώνεται πάνω στη σκηνή για να μας δείξει το κτήμα και αργότερα, όταν αλλάζει πια χέρια, φεύγει πολύ όμορφα από τη σκηνή. 

Πέρα από αυτή την ιδιαίτερη δομή, η παράσταση κινείται σε σουρεαλιστικούς ρυθμούς συνδυάζοντας τον Τσέχοφ με το παιχνίδι και το γκροτέσκο- συνδράμει και το επηρεασμένο από το Quizoola! μακιγιάζ. Γενικά πρόκειται για μια ιδιαίτερη σύνθεση που αν και εμπνέεται από το ρωσικό κείμενο δεν θυμίζει σε τίποτα το έργο ή τη Ρωσία της εποχής. Ούτε οι μουσικές επιλογές ούτε τα σκηνικά ούτε καν τα κοστούμια «μυρίζουν» Τσέχοφ. Οι μελωδίες είναι πιο σύγχρονες και η επιλογή του λευκού στα κοστούμια και στα σκηνικά δίνει μια αοριστία στον προσδιορισμό της εποχής, πράγμα που υπηρετεί την διαχρονικότητα του ζητήματος γύρω από το οποίο προσπαθεί να κινηθεί η παράσταση.  

Και κινείται όντως όμορφα προς τα εκεί. Μόνο που κάποιες φορές οι ήχοι και οι πολλές επαναλήψεις στο λόγο δημιουργούν παραπάνω θόρυβο απ’ όσο ίσως χρειάζεται, το χιούμορ, αν και γενικά είναι απολαυστικό, δεν συνεισφέρει τόσο στο κεντρικό ερώτημα και η εναλλαγή από το ένα είδος σκηνών στο άλλο, αν και μέσα από πραγματικά διαφορετικά περιβάλλοντα, αποσυντονίζει κάπως- γίνεται όμως πολύ πιο επιτυχημένα στο δεύτερο μέρος της παράστασης και αφού ο θεατής έχει συνηθίσει το συγκεκριμένο θεατρικό στιλ αφήγησης.  

 Παρόλα αυτά, η παράσταση τελικά βρίσκει τον τρόπο και τον ρυθμό της να μεταφέρει μέσα από την ιδιαίτερη ματιά της την ιστορία ενός βυσσινόκηπου που κάποια αγαπούσε πάρα πολύ, πάλεψε να τον κρατήσει αλλά τον έχασε γιατί η αλλαγή ήταν αναπόφευκτη. Μέσα από σχεδόν ποιητικές και μαγικές εικόνες- στις οποίες συνεισφέρουν οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου- παρακολουθούμε τους ηθοποιούς να μας μαρτυρούν πως πρόκειται για θέατρο, ή την ανάμνηση ενός θεάτρου. Είτε μέσα από τις σκηνές των ερωταποκρίσεων που γίνονται οι εαυτοί τους, είτε καθώς αλλάζουν το σκηνικό μπροστά μας είτε ενημερώνοντάς μας ποια πράξη θα ακολουθήσει από το Βυσσινόκηπο οι ηθοποιοί θέλουν το κοινό σύμμαχο στο παιχνίδι που στήνουν στη σκηνή. Και αυτό το παιχνίδι το αντιμετωπίζουν με παιχνιδιάρικη διάθεση, επιτηδευμένη αλλά άνετη κίνηση (Κίνηση:Μυρτώ Δελημιχάλη) και δίνοντας πολλή σημασία στις λεπτομέρειες, στις ερμηνείες και στον τρόπο που χρησιμοποιούν το σώμα τους για να παίξουν, να στηθούν, να κινηθούν, να παράξουν ήχο.  

Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Μάρια Φλωράτου
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη
Μουσική: Γιωργής Καρράς 
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Κίνηση: Μυρτώ Δελημιχάλη
Φωτογραφίες – Αφίσα: Αλέξανδρος Γκαρτζονίκας
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: Ομάδα Nunc
Ερμηνεία: Θράσος Αρβανίτης, Ορφέας Γεωργίου, Μαριάννα Δεβετζή, Ελένη Ζαφείρη, Μάρια Φλωράτου

Info
Θέατρο Θησείον- Ένα θέατρο για τις τέχνες
Έως 1/10
Δευτέρα-Τρίτη, 21:00
2103255444
Προπώληση: Ticket Services, Καταστήματα Public 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]