Και μεταφέρει για πρώτη φορά στο θέατρο το «Κόψε-κόψε» του Θανάση Τριαρίδη στη σκηνή του ΜΠΙΠ.

Είναι η πρώτη φορά που θα δούμε στην θεατρική σκηνή το έργο του Θανάση Τριαρίδη, «Κόψε- κόψε» ή «Όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται». Ένα αφηγηματικό κείμενο που συμπυκνώνει όλες εκείνες τις «ιερές» αφηγήσεις ανυπέρβλητης ανδρείας και επιβολής του ανθρώπου πάνω στους άλλους από την ανάγκη του να δικαιολογήσει τη βία, τον θάνατο, την αδικία και την Ιστορία του. Τη σκηνοθεσία του έχει αναλάβει ο Παναγιώτης Γεωργούλας, ο οποίος συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Ιωάννινα, όπου και έφυγα 18 χρονών για σπουδές.

Αρχικά σπούδασα στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Θεσσαλονίκης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια έκανα το Μεταπτυχιακό μου στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Κομοτηνής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Με την ολοκλήρωση αυτών των σπουδών, έδωσα κατατακτήριες εξετάσεις στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και ακολούθησε κι ένα δεύτερο Μεταπτυχιακό, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα με αυτές τις σπουδές ολοκλήρωνα και την Δραματική Σχολή.

Πλέον ζω στην Αθήνα. Βέβαια δεν έχω ξεχάσει και την πόλη μου, τα Ιωάννινα, όπου συνήθως Χριστούγεννα, Πάσχα και Καλοκαίρι – εάν δεν έχω επαγγελματικές υποχρεώσεις στην Αθήνα – περνάω λίγες ημέρες κι εκεί. Στην γειτονιά μου, έχω την δυνατότητα να φορέσω τα αθλητικά μου παπούτσια και να βγω να τρέξω έξω στο δρόμο. Θυμίζει γειτονιά επαρχιακής πόλης γιατί όλα είναι τόσο ήσυχα κι αυτό μου αρέσει πολύ.

Μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής. Τα προβλήματα όμως τραυματισμών στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό είναι πολλά οπότε δεν μπόρεσα να προχωρήσω. Έχω όμως το Δίπλωμα Προπονητή Ποδοσφαίρου κατηγορίας UEFA B’, λόγω των αρχικών μου σπουδών, οπότε στην καρδιά μου χαραγμένο υπάρχει ακόμα το ποδόσφαιρο κατά κάποιο τρόπο.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν πίστευα ποτέ ότι κάποια στιγμή θα γινόμουν ηθοποιός ή σκηνοθέτης. Το θέατρο υπήρχε σαν σκέψη στο να το σπουδάσω σε θεωρητικά πλαίσια από νεαρή ηλικία καθώς είχα τις πρώτες επαφές με αυτό, βλέποντας παραστάσεις αρχαίου Δράματος, στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης όταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό Σχολείο. Η μετάβαση όμως αυτή από το θεωρητικό πλαίσιο στο εξ ολοκλήρου πρακτικό, δεν ξέρω ακόμη πώς προέκυψε,

Είχα την ευκαιρία από την παιδική μου ηλικία να βλέπω κάθε καλοκαίρι στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης παραστάσεις Αρχαίου Δράματος. Οι δύο πρώτες παραστάσεις που είχα δει ήταν το 1998, όταν ήμουν οκτώ χρονών και μου έχουν χαραχτεί στη μνήμη, ήταν οι Αχαρνείς του Αριστοφάνη με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο και ο Οιδίπους επι Κολωνώ με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Δύο σπουδαίοι ηθοποιοί που δεν είναι πια στη ζωή και νιώθω τυχερός που πρόλαβα να τους δω στο θέατρο. Επίσης, όταν ήμουν μικρός, υπήρχε μια έκδοση με τις κωμωδίες του Αριστοφάνη σε κόμικς και θυμάμαι πόσο πολύ μου άρεσε να τις διαβάζω συνεχώς, ώσπου στο τέλος είχα μάθει απ’έξω όλα τα λόγια. Θέλω εδώ να σημειώσω το εξής,  μετά από χρόνια, στο Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης, το 2016, στον ίδιο χώρο δηλαδή που είδα πρώτη φορά θέατρο, έκανα την πρώτη μου εμφάνιση ως ηθοποιός  στην Ασπίδα του Μενάνδρου σε σκηνοθεσία Χριστόφορου Χριστοφή. Όπως βλέπετε, έχω μια σύνδεση σε μεγάλο βαθμό με το Αρχαίο Δράμα και συγκεκριμένα με το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης.

Μπορεί να φανεί ή και να χαρακτηριστεί λίγο κλισέ αυτό που θα πω αλλά νομίζω ότι το «Κόψε Κόψε» του Θανάση Τριαρίδη με επέλεξε και δεν το επέλεξα. Τον Τριαρίδη τον ανακάλυψα ως συγγραφέα το 2014, μέσω της συναδέλφου μου και ηθοποιού τώρα στη παράσταση αυτή, Κέλλυς Νικηφόρου, όπου με παρότρυνε να δω το θεατρικό του έργο με τίτλο Μένγκελε στο Θέατρο Faust. Εν συνεχεία διάβασα όλα του τα θεατρικά και προχώρησα και στα αφηγήματα. Έτσι ανακάλυψα και το «Κόψε κόψε» και με την πρώτη ανάγνωση το πρώτο πράγμα που είπα ήταν «μακάρι κάποια στιγμή να παίξω αυτό το κείμενο». Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια, ήρθε η ώρα να σκηνοθετήσω και στο αρχικό πλάνο μου υπήρξε ένα άλλο θεατρικό έργο του Τριαρίδη Λόγω όμως κάποιων αδυναμιών δεν προχώρησε το πλάνο αυτό και σε μια συζήτηση με την συνάδελφο και επίσης ηθοποιό της παράστασης, Μαρίτας Τζατζαδάκη, βγήκε και πάλι στο προσκήνιο το Κόψε Κόψε. Κάπως έτσι λοιπόν πραγματοποιήθηκε η μισή ευχή μου με το να το σκηνοθετήσω.

Την παράσταση αυτή την κατηγοριοποιώ ως performance καθώς θα υπάρξει ενεργή συμμετοχή όλων των θεατών – ως φυσική παρουσία πάνω στη σκηνή και όχι με κάποιο διάλογο με τους ηθοποιούς . Όσον αφορά για την ιστορία, θα σας πω ότι το κείμενο του Θανάση Τριαρίδη μας λέει «από την ανάποδη ύμνους και «ιερές» αφηγήσεις που έφτιαξε ο άνθρωπος για να εξισορροπήσει και να δικαιολογήσει τη βία, το κακό, την αδικία, τον θάνατο κ.α. αλλά ακόμη και την ίδια του την Ιστορία».

Η ιδιαιτερότητα του έργου έχει να κάνει στο ότι είναι ένα καθαρά αφήγημα και όχι ένα καθαρά θεατρικό κείμενο. Η σκηνική μεταφορά ενός αφηγήματος έχει πάντα πολλές δυσκολίες. Το συγκεκριμένο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο.

Για την επικαιρότητα του έργου θα απαντήσω με το σημείωμα του ίδιου του συγγραφέα για την ηλεκτρονική έκδοση του «Κόψε Κόψε»: «Τούτο το κειμενικό εγχείρημα ας κατανοηθεί (όσο αυτό είναι δυνατό) ως μέρος ενός ευρύτερου  αναθεωρητικού  (ενδεχομένως και υπερ λογοτεχνικού) αποσχεδιασμού του κόσμου και των αφηγήσεών του. Ο αποσχεδιασμός αυτός μπορεί να εκληφθεί και ως μια μοναχική, ενδεχομένως και νοερή, επίθεση: επίθεση στο απαράβατον των κειμένων που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα ήθη, επίθεση στις ομολογίες πίστεως που ταριχεύουν την σκοτεινή όσο και ανομολόγητη φύση μας, επίθεση στη συλλογική (και όχι μόνο) αυτοκατάφασή μας που μας καθοδηγεί να λιώνουμε τα μυρμήγκια λογαριάζοντας τις πράξεις μας ως μοίρα των άλλων, επίθεση στην απαίσια Ιστορία που κανοναρχεί τη μνήμη με συντελεσμένους και επικείμενους φόνους, επίθεση στη χωροκατακτητική ηθική που πολεμά τη λαχτάρα ως ατέλεια – εν τέλει επίθεση σε κάθε προϋπάρχουσα τάξη και σε κάθε δοσμένη ιερότητα που δομούνται για να μηδενίσουν (: για να αφανίσουν) κάθε ανθρωπινότητα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη λογοτεχνία, την τέχνη γενικότερα, ή και την ίδια τη ζωή, δίχως τούτη την επίθεση· σε μια τέτοια περίπτωση και η τέχνη και η ζωή θα παραδίνονταν ολοκληρωτικά στην παράδοση, στο έθιμο, στην τελετουργία – ουσιαστικά σε έναν αυτοενταφιασμό. Κι αν κάποιος καταφέρει να προχωρήσει την ανάγνωση του Κόψε-κόψε ως το Οπισθόφυλλο, ίσως να αντιληφθεί πως αυτήν την (έστω και νοερή) επίθεση την φαντάζομαι γενικευμένη: δηλαδή πρωτίστως επίθεση ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό».

Θέλω να κάνω θέατρο μέσα σε ένα υγιές περιβάλλον τόσο για μένα όσο και για τους συνεργάτες μου και τους ηθοποιούς μου.

Επόμενα σχέδια; Αυτή τη στιγμή παράλληλα με τις πρόβες για το Κόψε Κόψε του Θανάση Τριαρίδη, βρίσκομαι και στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου στα πλαίσια της 3ης Συνάντησης Νέων Καλλιτεχνών Νοτιοανατολικής Ευρώπης, είμαι εισηγητής και σκηνοθέτης μαζί με την συνάδελφο από την Θεσσαλονίκη Έλλη Κατωδρύτου, σε ένα εργαστήριο  έρευνας για το Αρχαίο Δράμα όπου συμμετέχουν ηθοποιοί της 2ης Συνάντησης, από Ελλάδα, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Ιταλία, Σερβία, Ρωσία, και δημιουργήθηκε  μέσα από αυτό το εργαστήριο μια παράσταση πειραματικού χαρακτήρα με συρραφή αποσπασμάτων από αρχαίες τραγωδίες, με τίτλο Οιδίποδος Γένος. Στη συνέχεια, από  2 Νοεμβρίου 2019, σκηνοθετώ στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη το έργο Τουλούζ Λωτρέκ : Η φαντασία της αμαρτίας του Χριστόφορου Χριστοφή. 

Σκηνοθεσία και σκηνικό περιβάλλον (φώτα - μάσκες - κοστούμια): Παναγιώτης Γεωργούλας Ερμηνεύουν: Κέλλυ Νικηφόρου & Μαρίτα Τζατζαδάκη Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη Video Προβολές / Ήχος: Πάνος Σακκάς. Παραγωγή Teaser: Ηλίας Τουφεξίδης & Πάνος Σακκάς

Info
Θέατρο ΜΠΙΠ: Αγίου Μελετίου 25 – Κυψέλη, Αθήνα. Παραστάσεις: Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2019 Ώρα: 19:00. Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019 Ώρα: 19:00. Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019 Ώρα: 19:00. Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019 Ώρα: 19:00. Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2019 Ώρα: 19:00. Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2019 Ώρα: 19:00 Διάρκεια: 55 λεπτά.Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος 10 ευρώ/ μειωμένο 5 ευρώ Προσφορά προπώλησης: 8 ευρώ μέσω της σελίδας στο facebook.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ