Εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης «Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας» του Έκτορα Λυγίζου που επαναλαμβάνεται στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Μετά από ένα σύντομο κύκλο παραστάσεων τον περασμένο Μάιο, ο Έκτορας Λυγίζος και η ομάδα Grasshopper επανέρχονται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου με την παράσταση «Η τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας». Το δημοφιλέστερο αλλά και πιο αινιγματικό έργο του Σαίξπηρ σε μια καινούρια διασκευή για έξι ηθοποιούς, που ακολουθώντας πιστά την πλοκή του έργου επιχειρεί να ανακαλύψει τους μηχανισμούς του. 

Σύμφωνα με τον γνωστό μεσαιωνικό μύθο, ένας πρίγκιπας της Δανίας καλείται να σκοτώσει τον θείο του παίρνοντας εκδίκηση για τη δολοφονία του πατέρα του. Όμως, αντίθετα με αντίστοιχες ιστορίες εκδίκησης στην αρχαία ελληνική τραγωδία, ο πρίγκιπας συνεχώς αναβάλλει την πράξη μπαίνοντας σε έναν κυκεώνα αμφιβολιών και φλερτάροντας με την τρέλα. Στα χέρια του Σαίξπηρ, αυτή η τυπική ιστορία εκδίκησης μετατρέπεται σε ένα πολυσύνθετο έργο, πάνω στα όρια της αυτενέργειας του ανθρώπου, στη φύση της επιθυμίας, στις λειτουργίες του πένθους, στην αυτοκτονία, στο ίδιο το θέατρο, αλλά και στους μηχανισμούς της εξουσίας. Η σαιξπηρική εκδοχή του «Άμλετ» είναι ένα δαιδαλώδες έργο. Σαν μια πελώρια μηχανή που μπαίνοντας σε λειτουργία καταπίνει ένα ένα τα θεατρικά πρόσωπα και τα αλέθει στα σωθικά της. Απέναντι στη μοναχική παρουσία των προσώπων θέτει ένα τεράστιο Χρέος, σχεδόν υπεράνθρωπο. Απέναντι στο άτομο θέτει την Ιστορία (και τον μύθο) που με τους πανίσχυρους μηχανισμούς τους στρατεύουν το άτομο και το θέτουν στην υπηρεσία τους μετατρέποντάς το σε Ήρωα.

Στην «Τραγική ιστορία του Άμλετ, ενός πρίγκιπα της Δανίας» όλα τα πρόσωπα είναι διχασμένα: ένα κομμάτι τους συλλογίζεται, αφηγείται και καθοδηγεί ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρει (ή να επινοήσει) ένα νόημα, ενώ ένα άλλο κομμάτι τους δρα και βιώνει. Αυτό το διχασμό των προσώπων θα εξερευνήσει η παράσταση, χρησιμοποιώντας ως βασικό εργαλείο το παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα στον σκηνοθέτη και τον ηθοποιό. Άλλωστε το ίδιο το έργο μπορεί να διαβαστεί ως μια σειρά επάλληλων «σκηνοθεσιών». Σκηνοθέτης είναι το φάντασμα του Πατέρα που προσπαθεί να συντονίσει τον Άμλετ στην ιστορία της εκδίκησης, σκηνοθέτες ο Πολώνιος και ο Κλαύδιος που στήνουν τις παγίδες τους, σκηνοθέτης ο ίδιος ο Άμλετ που στήνει την ιστορία της τρέλας του. Σκηνοθέτες είναι όλα τα πρόσωπα που προσπαθούν να παρασύρουν τα άλλα πρόσωπα στη δική τους εκδοχή της ιστορίας, ενώ συγχρόνως αυτοσκηνοθετούνται. Και πάνω απ’ όλους, σκηνοθέτης είναι ο ίδιος ο συγγραφέας που στήνει τον πελώριο δαίδαλο –το έργο.

Εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, ο Άρης Μπαλής μιλά στο click@life.

Γεννήθηκα στην Πάτρα και το 2009 ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. 

Το να δώσω εξετάσεις στη σχολή ήταν μία παρορμητική κίνηση. Το να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική δεν το σκέφτηκα ποτέ συνειδητά, ούτε και το αποφάσισα. 

Μικρός ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας.

Όλες οι δουλειές μέσα σε αυτά τα χρόνια που εργάζομαι σαν ηθοποιός και οι άνθρωποι που δουλέψαμε και δουλεύουμε μαζί αποτελούν τις εμπνεύσεις μου και τις επιρροές μου.

Η ιστορία του Άμλετ είναι από τις ιστορίες που είναι τόσο ευρέως γνωστές και οικείες, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Η προσπάθεια σύνοψης αυτής της ιστορίας σε λίγες λέξεις νομίζω αφαιρεί από την πολυπλοκότητα και το βάθος αυτού του έργου.

_dm_

Αισθάνομαι ότι το συγκεκριμένο σαιξπηρικό έργο περιλαμβάνει μέσα του όλες τις ιστορίες του κόσμου και όλους τους προβληματισμούς της ανθρωπότητας. Σαν ο Άμλετ να είναι ένα έργο που μιλάει για τα πάντα και όσες φορές και να το διαβάσεις ή να το ακούσεις, διαρκώς σου αποκαλύπτονται πτυχές του που δεν τις είχες κατα νου. Δεν νομίζω ότι χαρακτηρίζεται τυχαία ως αριστούργημα.

Αδυνατώ να αναζητώ το επίκαιρο των έργων. Δεν είναι από τα στοιχεία που με βοηθούν σε κάτι όταν μελετάω ένα έργο.

Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που μέχρι τώρα το σύνολο των παραστάσεων που έχω συμμετάσχει μπορούν να περιγράψουν και το θέατρο που θέλω να κάνω.

Επόμενα σχέδια; Από τέλη Ιανουαρίου του 2020 θα συνεργαστώ για πρώτη φορά με το Θέατρο Πορεία στην παράσταση “Δόξα Κοινή” σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου.

Διασκευή - Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος Σκηνικό: Κλειώ Μπομπότη Κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη Σχεδιασμός φωτισμών: Δημήτρης Κασιμάτης Σχεδιασμός μακιγιάζ και κομμώσεων: Ιωάννα Λυγίζου Σχεδιασμός ήχου: Brian Coon Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βλασσοπούλου  Βοηθός σκηνογράφου: Στέφη Πανταβού

Το κείμενο της παράστασης βασίζεται στις μεταφράσεις του Γιώργου Χειμωνά, του Διονύση Καψάλη και του Ιάκωβου Πολυλά.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Κωνσταντίνος Ζωγράφος, Έκτορας Λυγίζος, Άρης Μπαλής, Ηρώ Μπέζου, Αινείας Τσαμάτης

Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Info
Θέατρο Νέου Κόσμου Κεντρική Σκηνή. Από 5.10.2019 έως 24.11.2019. ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 120 λεπτά. ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ: Τετάρτη 18:00, Σάββατο 21:00, Κυριακή 18:00 *Τις Κυριακές 6 & 13 Οκτωβρίου η παράσταση θα παιχτεί στις 21:00. ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: Τετάρτη Κανονικό 15€, Μειωμένο 12€ / Σάββατο-Κυριακή Κανονικό 18€, Μειωμένο 15€. Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται. 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ