Είδαμε την παράσταση «Polvere» (Σκόνη) στο πλαίσιο του Italian Focus.

Δύο ηθοποιούς, ένα τραπέζι, δύο καρέκλες, ένα πίνακα ζωγραφικής και κινηματογραφικούς φωτισμούς συμπεριελάμβανε η λίστα με τα απαραίτητα συστατικά ώστε να πάρει πνοή το κείμενο του Saverio La Ruina και ο ίδιος να μας μπάσει στον θεατρικό του κόσμο. Προερχόμενος από την Καλαβρία της Ιταλίας, ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης παρουσίασε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν το έργο του «Polvere».  

Το Italian Focus πρόκειται για μια σειρά από παραστάσεις και εκδηλώσεις που επιθυμούν να συστήσουν στο ελληνικό κοινό τη σύγχρονη δραματουργία της Νότιας Ιταλίας. 

Ολοκληρώνοντας την ανάλυσή του πάνω στο θέμα της γυναικείας θυματοποίησης, ο La Ruina έπειτα από τα έργα «Dissonorata» και «La Borto» κλείνει την τριλογία του με το «Polvere» (Σκόνη). Πρόκειται για αποσπάσματα από την ζωή ενός άνδρα και μιας γυναίκας από τη στιγμή που ξεκινάει ο ερωτικός τους δεσμός. Καθημερινές, φαινομενικά ασύνδετες και αρκετά αστείες στην αρχή, οι στιγμές του ζευγαριού γίνονται ολοένα και πιο συχνά ένας εφιάλτης για την γυναίκα. Οι δέκα σκηνές στις οποίες ως θεατές γινόμαστε μάρτυρες οδηγούν μεθοδικά στη συναισθηματική κακοποίηση της ηρωίδας από τον άνθρωπο που η ίδια αποκαλεί «αγάπη μου». Ολόκληρη η παράσταση έτσι ακολουθεί την πορεία της σκόνης που είναι λες και παράγεται από την επιθυμία του ήρωα να εξαλείψει την προσωπικότητα της συντρόφου του. Και της σκόνης που κατακάθεται τελικά στην ψυχή της. 

Το ξύλο είναι το πιο “σωματικό” μέρος μιας κακοποιητικής σχέσης. Ο φόνος είναι το τελικό μέρος. Υπάρχει όμως μια πρώτη, άυλη, ανεπαίσθητη, φευγαλέα σκόνη που σηκώνεται αργά-αργά  γύρω από μια γυναίκα, την αγκαλιάζει, την καλύπτει, κατεδαφίζει όποια βεβαιότητα υπάρχει μέσα της, καταστρέφει τη δύναμή της, το κουράγιο της, εξαφανίζει το χαμόγελό της και την ικανότητά της να ονειρεύεται. Μια αδιαπέραστη σκόνη που της καλύπτει τα μάτια, μια σκόνη φτιαγμένη από λέξεις που ταπεινώνουν και πονούν, πασπαλισμένη με λ ί γ η αγένεια, χαμένη αξιοπρέπεια και βεβιασμένη τρυφερότητα.  (λόγια κοινωνικής λειτουργού σε κέντρο για κακοποιημένες γυναίκες) 

Ζηλιάρης και εμμονικός με τις λεπτομέρειες, ο άνδρας επιθυμεί να κυριαρχήσει στις αναμνήσεις, το σώμα, την καθημερινότητα της γυναίκας, όπως ακριβώς στο επάγγελμά του ως φωτογράφος αναζητά εμμονικά να κυριαρχήσει σε αυτό που βρίσκεται πίσω από την φωτογραφία. Θέλει να μάθει τα πάντα για τη ζωή της, κάθε λεπτομέρεια, κάθε άτομο που αγάπησε, κάθε «σ’αγαπώ» που ξεστόμισε. Ρωτά συνέχεια και ρωτά τα ίδια πράγματα. Όταν οι εκδοχές της δεν ταυτίζονται ξεκινά ξανά ένα ανακριτικής μορφής διάλογο που πάντα οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα, εκείνη δεν είναι αξιόπιστη.  

 Στρέφοντας το ενδιαφέρον του σε αυτούς τους δύο συνηθισμένους ανθρώπους και κλείνοντάς τους στο εσωτερικό ενός σπιτιού, ο La Ruina καταφέρνει να μιλήσει μέσω μιας κοινότυπης ιστορίας για θέματα οικουμενικά. Ακολουθώντας, έστω και αποσπασματικά, τη ζωή των δύο ηρώων και βάζοντάς τους να συγκρουστούν στο πεδίο της καθημερινότητας καταφέρνει όχι απλά να αποτυπώσει την πραγματικότητα αλλά και να διακρίνει, ή καλύτερα να διαγνώσει, συμπτώματα στις προβληματικές συμπεριφορές που εξετάζει.  

Πιο σημαντική λειτουργία όμως από την αναλυτική ματιά του δημιουργού ίσως να αναδεικνύεται η ταύτιση του κοινού με την ιστορία που παρακολουθεί. Με λόγο απλό και αναφορές με τις οποίες μπορεί ο καθένας να ταυτιστεί, με ερμηνείες φυσικές και ήσυχες (Saverio La Ruina,Cecilia Foti), που κορυφώνονται και σωματοποιούνται βαθμιαία, και κάνοντας εκτεταμένη χρήση της επανάληψης ο La Ruina αναγκάζει το κοινό να πάρει θέση, να απηυδήσει, να θέλει φωνάξει μαζί, ή για, την ηρωίδα «αρκετά».  

Info
Κείμενο-σκηνοθεσία: Saverio La Ruina. Με τους Saverio La Ruina και Cecilia Foti 
Πρωτότυπη μουσική: Gianfranco De Franco 
Σύμβουλος δραματουργίας: Jo Lattari 
Σύμβουλος σκηνοθεσίας: Dario De Luca 
Βοηθός σκηνοθέτη: Cecilia Foti 
Σχεδιασμός φωτισμού: Dario De Luca 
Ήχος και φώτα: Mario Giordano 
Διευθυντής παραγωγής: Settimio Pisano 
Παραγωγή : Scena Verticale 

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ / [email protected]