Προσεγμένη παράσταση που δημιουργεί έντονα συναισθήματα και όμορφες εικόνες μέσα από τον έμμετρο στίχο και την εξαιρετική σκηνοθεσία αλλά κουράζει με τη διάρκειά της.

Ο έμμετρος στίχος που μιμείται το κρητικό ιδίωμα είναι το πρώτο εντυπωσιακό στοιχείο της παράστασης «Η απαγωγή της Τασούλας» που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σταθμός. Και είναι πράγματι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια του δημιουργού (Κείμενο-Δραματουργία-Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μάρκελλος) αλλά και η προσπάθεια που καλούνται να καταβάλουν επί σκηνής οι ηθοποιοί για να ερμηνεύσουν αβίαστα σε αυτή τη μορφή λόγου. Η σκηνοθεσία, ωστόσο, του Μάρκελλου υπερβαίνει σε αξία το ίδιο του το κείμενο καθώς πλάθει έξοχες εικόνες χρησιμοποιώντας την φαντασία του, τους συνεργάτες του και εντελώς απλά υλικά. 

Ένας Ποιητής επιστρέφει, με την λήξη του πολέμου, από την εκούσια αυτοεξορία του, στην πόλη όπου γεννήθηκε. Συλλαμβάνει την ιδέα να «συνθέσει» ένα Ποίημα-ύμνο στον αληθινό Έρωτα, σε μια προσπάθεια να χτίσει πάνω στα ερείπια που άφησε πίσω του  ο πόλεμος μια νέα Μυθολογία: την Μυθολογία του Έρωτα και της Ζωής. Ένα τυχαίο βλέμμα που αντάλλαξαν δυο νέοι κάποιο απόγευμα στον δρόμο, θα σταθεί αφορμή για εκείνον να τους χρίσει «ζωντανούς πρωταγωνιστές» της ιστορίας του. Θα τους εξωθήσει να συναντηθούν και πάλι, να ερωτευτούν και να δράσουν με ηρωϊσμό, πάθος και αυταπάρνηση, ώστε να ξεπεράσουν –με την βοήθεια δυο έμπιστων φίλων– τα ανυπέρβλητα εμπόδια που θα συναντήσουν από τις οικογένειές τους μέχρι να ενωθούν. Η ιστορία τους –με την συμβολή του Ποιητή– θα ξεφύγει από τα στενά πλαίσια του ιδιωτικού, θα γίνει Μύθος στα στόματα και στην σκέψη των «κοινών θνητών». Θα καταφέρουν τα πρόσωπα να σταθούν ως το τέλος στο ύψος των επιλογών και των πράξεών τους, να φανούν αντάξια της λαϊκής προσδοκίας; 

 Αφορμώμενος από μία πραγματική απαγωγή, για λόγους καρδιάς, που συνέβη στην Κρήτη το 1950 και η οποία προσέλκυσε το ενδιαφέρον των μέσων καθώς οι δύο ερωτευμένοι προέρχονταν από οικογένειες πολιτικών αντιπάλων, ο Μάρκελλος γράφει τη δική του ιστορία αγάπης. Λαλίστατη, μελωδική, αστεία, με έντονη διακειμενικότητα η δική του πρωτότυπη ποιητική μυθιστορία απομακρύνεται από τα πραγματικά πρόσωπα για να σχετιστεί, και στο ύφος και στο περιεχόμενο, με τον «Ερωτόκριτο» και το είδος της εποχής, αποτελώντας παράλληλα ένα φόρο τιμής στον έρωτα και την λαϊκή παράδοση. Τα ομοιοκατάληκτα στιχάκια του, που μάλλον θα εκτιμήσουν περοσσότερο οι μεγαλύτερες ηλικίες με την νοσταλγική και ρομαντική τους διάθεση, γεμίζουν έτσι τη σκηνή για να αναπαραστήσουν τον παράτολμο έρωτα της Τασούλας και του Κώστα.  

Έχοντας γράψει λοιπόν την δική του έμμετρη εκδοχή, ο Μάρκελλος στήνει μια ευέλικτη, με διάθεση χαμαιλέοντα σκηνή (Σκηνικά-Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης) τα αντικείμενα της οποίας την δομούν πότε σε δύο μέρη και πότε σε ένα. Έτσι στη σκηνή βλέπουμε παράλληλα δύο διαφορετικά σπίτια, το μέσα και το έξω μιας φυλακής ή, ως ενιαίος χώρος πια, το εσωτερικό μιας σπηλιάς. Κάθε διαμόρφωση της σκηνής, και κάθε πράξη του θεατρικού, παρουσιάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και τρόπο ευρηματικό που εκμεταλλεύεται κάθε στοιχείο και συντελεστή της παράστασης. Μία από τις πιο κορυφαίες και αισθητικά εντυπωσιακές στιγμές, η σκηνή κατά την οποία οι δύο νέοι ερωτοτροπούν στη σπηλιά, χρειάστηκε μόνο τα σώματα των υποκριτών, τους φωτισμούς (Σχεδιασμός Φωτισμών: Μελίνα Μάσχα), την εξαιρετική μουσική (Μουσική: Νίκος Ξυδάκης, Μουσικός επί σκηνής: Οδυσσέας Κωνσταντόπουλος), τις μυθολογικές προεκτάσεις και λίγη φαντασία.  

Γενικά αν κάτι περισσεύει στην παράσταση είναι η ευρηματικότητα και η λεπτομέρεια. Σύμμαχοι φυσικά οι ηθοποιοί, κινούνται, μιλούν και τραγουδούν με άνεση και πειστικότητα. Οι Δημήτρης Καπετανάκος, Ελένη Στεργίου, Ελένη Βλάχου, Νικολής Αβραμάκης και Κωνσταντίνος Μάρκελλος λειτουργούν επί σκηνής ως καλοκουρδισμένη ομάδα, συγχρονισμένοι, με αμεσότητα και εκφραστικότητα- η Στεργίου υστερώντας λίγο κάθε φορά που υποκύπτει σε συναισθηματισμούς και ο Αβραμάκης παίζοντας λίγο άβολα στην αρχή. 

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας της παράστασης είναι η μουσική της. Το τραγούδι είναι ενταγμένο στη ροή της ιστορίας, είτε διακόπτοντάς τη με το χορικό μέρος είτε συνοδεύοντας τη θεατρική δράση. Η μουσική του Ξυδάκη δεν ακολουθεί όμως απλά την χρηστική και χρονικά προσδιορισμένη τοποθέτησής της. Ακολουθεί περισσότερο το πνεύμα της παράστασης και τις αναφορές της χαρίζοντάς της τελικά τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα.  

Τα στοιχεία που δεν βοήθησαν την παράσταση ήταν η μεγάλη διάρκεια και η απότομη αλλαγή στην εξέλιξη της ιστορίας- και τα πλαστικά wannabe στιβάνια του Κωστή. Παρόλο που η ιστορία λέγεται, ακούγεται, παίζεται ωραία, διαθέτοντας τα στατικά αλλά και τα πιο δραστήρια σημεία της, σταδιακά ο ρυθμός της χάνεται σε μια πλοκή που αρχίζει να ξεχειλώνει κουραστικά στο δεύτερος μέρος προτού κάνει μια απότομη στροφή στον επίλογο που και εντελώς απροετοίμαστα έρχεται και αλλάζει τελείως ξαφνικά την ατμόσφαιρα. 

Info
Θέατρο Σταθμός
Έως 29/10
Δευτέρα στις 19:15
Τρίτη στις 21:00
Τηλ. Κρατήσεων:210 52 30267
Προπώληση: viva.gr
Βίκτωρος Ουγκώ 55

ΙΩΑΝΝΑ ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ