Ο σκηνοθέτης συστήνεται στο clickatlife.

‘Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι τo αν πρέπει ν’ αυτοκτονείς ή όχι.

O Tομ Ρόμπινς έγραψε πως το μόνο σοβαρό ερώτημα είναι αν ο χρόνος έχει αρχή και τέλος.

Το μόνο σοβαρό ερώτημα εντέλει είναι:Ποιός μπορεί να κάνει την  αγάπη παντοτινή;

Απάντησέ μου σε αυτό και θα σου πω αν αξίζει να αυτοκτονήσεις ή όχι.

Απάντησε μου σε αυτό και θα σε καθησυχάσω για την αρχή και το τέλος του χρόνου.’

(Απόφθεγμα από τον τρυποκάρυδο του Τομ Ρόμπινς)

Ο Γάλλος συγγραφέας και χορογράφος Pascal Rambert παρουσιάσε το έργο του, ‘Το τέλος του Έρωτα’ για πρώτη φορά το 2011, στο φεστιβάλ της Αβινιόν, γνωρίζοντας έκτοτε διεθνή επιτυχία. Μέχρι το 2018 είχε παιχτεί πάνω απο 180 φορές στην Γαλλία και στο εξωτερικό, κατακτώντας σημαντικές βραβεύσεις (βραβείο κοινού, βραβείο καλύτερου σύγχρονου Γαλλικού θεατρικού έργου από την Syndicat de la Critique, βραβείο Λογοτεχνίας από το French Centre national du théâtre κ. α). Από τις 17 Οκτωβρίου παρουσιάζεται και στην ελληνική σκηνή από τον Ανδρέα Καννελόπουλο.

Ο σκηνοθέτης συστήνεται στο clickatlife, θυμάται τα παιδικά του χρόνια σε Κηφισιά και Αιγάλεω, μας εισάγει στην ιστορία της παράστασης, μιλά για την επικαιρότητά της, αλλά και για την απόφαση που πήρε τελευταία και νιώθει υπερήφανος: να συγκατοικήσει με ένα σκύλο.

Γεννήθηκα στην Αθήνα, συγκεκριμένα στην Κηφισιά, στη “γυάλα” ή στο “ενυδρείο’’ όπως τη λέγαμε με τους φίλους.Είχα τη τύχη να γνωρίσω 2-3 παιδιά από τη πλατεία, που είναι οι κολλητοί μου μέχρι σήμερα και που το μυαλό τους δεν κούμπωνε με τη νοοτροπία της ζωής εκεί πάνω, οπότε οι ιστορίες μας ξεκινούν είτε σε κάποια θέα στη φύση είτε στα τρένα που παίρναμε για να χαθούμε στο κέντρο.

Μου άρεσε να ζωγραφίζω από μικρός. Ήταν το μόνο που έκανα από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο. Δυστυχώς δεν ήθελαν οι γονείς μου να το δουν σαν δουλειά, κάπως δείλιασα και εγώ και έμεινε σαν χόμπυ.

Τελείωσα όπως-όπως το σχολείο και ξεκίνησα γραφιστική, επειδή έβρισκα μια σύνδεση με τη ζωγραφική που μου άρεσε, αλλά την παράτησα όταν πέρασα στη δραματική σχολή.

Σήμερα, μένω στο “Αιγάλεω Σίτι’’ του παππού μου που έφτιαχνε φοβερό ελληνικό καφέ γιατί, όπως έλεγε, του είχε μάθει το μυστικό ο Ζαμπέτας. Στο σπίτι που μυρίζει κεμπάπ απ’ όταν το θυμάμαι, λόγω του εξαερισμού της ταβέρνας που είναι κολλητά. Μου αρέσει που ο δήμος έχει τοποθετήσει κάδους απορριμάτων σε ό,τι χρώμα μπορείς να φανταστείς: τους κίτρινους για γυαλιά,τους μπλέ για ανακύκλωση,τους καφέ για οργανικά και τους κλασικούς γκρι για όλα τα προηγούμενα μαζί. Είναι σημαντική πρωτοβουλία,το αν τηρείται είναι άλλη ιστορία..Αυτό που δεν υποφέρεται στο Αιγάλεω είναι η ζέστη το καλοκαίρι... Άλλος πλανήτης.

Το θέατρο δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα γινόταν η δουλειά μου. Η πρώτη αφορμή ήταν το θέατρο σκιών που μας πήγαινε ο παππούς στο χωριό. Μου φαινόταν ασύλληπτο ένας άνθρωπος να χειρίζεται μόνος τόσες φίγουρες και να αλλάζει τόσες φωνές. Είχα αγοράσει με τα ξαδέρφια μου όλες τις φιγούρες,κρεμούσαμε ένα σεντόνι στη πυλωτή και ανεβάζαμε παραστάσεις που τις έβλεπαν οι γονείς με το ζόρι.Κάπου τότε πέτυχα στη τηλεόραση το “City Lights’’ του Charlie Chaplin.Με τρέλανε.Ήθελα να κάνω ό,τι έκανε,στη ταχύτητα που το έκανε.

Αντλώ έμπνευση από τα πάντα, από ηθοποιούς μέχρι μουσικές μπάντες, συγγραφείς, τους δασκάλους μου, τους φίλους, την οικογένειά μου. Απ' ό,τι αποστάζεται.

Το «Τέλος Του Έρωτα» του Pascal Rambert είναι ένα γαλλικό θεατρικό έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2011 στο φεστιβάλ της Αβινιόν και αφηγείται το τέλος της σχέσης ενός ζευγαριού, του Σταν και της Όντρεϊ, μέσα από δυο καταιγιστικούς μονολόγους, οι οποίοι διατρέχουν όλη την πορεία της κοινής τους ζωής μέχρι το χωρισμό.

Η ιδιαιτερότητά του ξεκινάει από τον τρόπο γραφής του καθώς το κείμενο δεν έχει κανένα σημείο στίξης και οι ήρωες ,σαν αγγελιαφόροι της ίδιας της ψυχής τους,χρησιμοποιούν το λόγο ως όπλο για να πλήξουν ο ένας τον άλλον.Δεν υπάρχει καμία σκηνική οδηγία που να υποδεικνύει σωματική επαφή,εντούτοις οι λέξεις και οι φράσεις που εξαπολύονται από τα στόματα τους αρκούν για να τραυματίσουν θανάσιμα.

Οι ήρωες του έργου εκθέτουν ο ένας τον άλλον και εξομολογούνται σκέψεις,οι οποίες ανασύρονται σταδιακά από τους πιο σκοτεινούς θαλάμους του εγκεφάλου,έχοντας ως απώτερο σκοπό την ειλικρίνεια. Την αφοπλιστική,παιδική και βίαιη ειλικρίνεια.Επιχειρούν αυτό που σχεδόν κανείς από εμάς δεν επιχειρεί:να μιλήσουν και να ακούσουν ειλικρινά. Προσωπικά,το ερώτημα που με απασχολεί από τότε που το πρωτοδιάβασα είναι το εξής: Πόση ειλικρίνεια αντέχουμε;

Δεν γνωρίζω πραγματικα τι θέατρο θέλω ακριβώς να κάνω. Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι υπάρχουν παιδιά της φουρνιάς μου που κάνουν θαύματα και σπρώχνουν το θέατρο προς τα κάπου..δεν έχει νόημα νομίζω αν είναι προς τα πίσω ή μπροστά ή πλάγια αλλά ότι υπάρχει μετακίνηση.

Έχουν ήδη ξεκινήσει οι συζητήσεις με τους συντελεστές της παράστασης για τα επόμενα σχέδια και είναι θέμα χρόνου η επόμενη θεατρική μας δουλειά. Είναι όλοι τους χαρισματικοί και νιώθω απίστευτη ευγνωμοσύνη για την ύπαρξη αυτής της ομάδας.

Αν νιώθω για κάτι υπερήφανος; Που πήρα σκύλο και κατάφερα να τον φροντίζω.Και μου δίνει περισσότερη αγάπη απ’ όση μου αξίζει.

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Καννελόπουλος Σκηνικά-Κοστούμια: Μάριος Ράμμος Μουσική Επιμέλεια και Live Επί Σκηνής : Moa Bones Φωτισμοί: Τζάνος Μάζης Φωτογραφίες: Ανδρέας Κανελλόπουλος Βοηθός Σκηνοθέτη: Ζωή Κατσαμάνη, Νεφέλη Τουλιάτου Δημόσιες Σχέσεις/Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Ερμηνεία: Θωμάς Καζάσης, Φένια Σχοινά

Info
Θέατρο Δεκατέσσερα Καλλιρόης 10, Αθήνα Τηλ. | 693 219 5393. Παραστάσεις: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:15. Τιμές εισιτηρίων: Γενική Είσοδος: 12€, Μειωμένο: 8€, Ατέλειες: 5€. Προπώληση εισιτηρίων Viva.gr.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ