Εκ των ηθοποιών της παράστασης «Οι Γειτονιές του Κόσμου», σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής.

Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Ρίτσου «Οι γειτονιές του κόσμου» γράφτηκε από το 1949 ως το 1951 κατά τη διάρκεια της εξορίας του ποιητή στη Μακρόνησο και στον Αη Στράτη. Εκδόθηκε το 1957, είναι αφιερωμένη στον Μάρκο Αυγέρη και περιλαμβάνεται στον Τόμο Ε «Τα Επικαιρικά». Ο ποιητής ανασυνθέτει μια ολόκληρη δεκαετία κρίσιμη για την παγκόσμια ιστορία (1941–1951). Η κατοχή, η αντίσταση, η απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά, ο εμφύλιος είναι τα θέματα για αυτό το «τραγούδι», όπως το χαρακτηρίζει ο ποιητής. Ένα «τραγούδι» γραμμένο με την συγκινησιακή φόρτιση της εμπειρίας και την βαθειά γνώση της Ιστορίας του Ανθρώπου.

Το συγκλονιστικό ποιητικό έργο του παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στη σκηνή του θεάτρου Βαφείο – Λάκης Καραλής, σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου. Εκ των ηθοποιών της παράστασης, η Βασιλική Σαραντοπούλου συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα θεατρολογία και υποκριτική στο Τμήμα Θεάτρουστη Θεσσαλονίκη

Εδώ και αρκετά χρόνια ζω στην Καισαριανή, στους πρόποδες του Υμηττού, ένα τέταρτο από το κέντρο. Είναι μια προσφυγική γειτονιά, πουξαναθυμήθηκα την ιστορία της με αφορμή την παράσταση.  Οι προσφυγικές της πολυκατοικίες κατοικούνταιαπό οικογένειες των σύγχρονων μεταναστών και σε κάποιους τοίχους είναι εμφανή τα σημάδια από τις μάχες κατά τη διάρκεια της Κατοχής και των Δεκεμβριανών. Και βέβαια υπάρχει ο χώρος του Σκοπευτηρίου, όπου συνέβησαν ομαδικές εκτελέσεις. Αν και τα περισσότερα χαμηλά σπίτια έχουν γκρεμιστεί για να γίνουν πολυκατοικίες, η γειτονιά διατηρεί ακόμα το χρώμα της.

Μικρή έλεγα ότι θα γίνω διάφορα πράγματα από μπαλαρίνα μέχρι ταμίας σε σούπερ μάρκετ, αλλά η αλήθεια είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να γίνω ηθοποιός, αν και άργησα πολύ να το ομολογήσω.

Είχα την τύχη και οι δύο μου γονείς να με πηγαίνουν στο θέατρο, οπότε η πρώτη μου επαφή ήταν με παιδικά έργα του Δημήτρη Ποταμίτη και της Ξένιας Καλογεροπούλου. Γοητεύτηκα από την πρώτη παράσταση που είδα, νομίζω ήμουν 5 χρονών.Τότε θυμάμαι να είπα μέσα μου κρυφά ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου.

Στη σχολή μας έμαθαν ότι το θέατρο είναι συλλογική διαδικασία, που απαιτεί μελέτη, διαθεσιμότητα και ειλικρίνεια.Αυτές οι τρεις λέξειςυπήρξαν καθοριστικές για μένα. Αν θα έπρεπε να συμπυκνώσω τις καλλιτεχνικές μου επιρροές σε μία φράση, θα  ανέφερα αυτή του Γκροτόφσκι για τον «άγιο ηθοποιό, που προσφέρεται σαν δώρο στο θεατή».

Συμμετέχω στην παράσταση «Γειτονιές του Κόσμου» του Γιάννη Ρίτσου, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Νάντιας Δαλκυριάδου. Είναι ένα μακροσκελές ποίημα, ένα «τραγούδι»,όπως το χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Ρίτσος, όπου παρακολουθούμε την ιστορία μιας παρέας νέων ανθρώπων που έζησαν σεμια κρίσιμη ιστορική συγκυρία από την γερμανική κατοχή, την αντίσταση και την απελευθέρωση μέχρι τα Δεκεμβριανά και τον Εμφύλιο. Ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια, πολέμησαν το φασισμό και οραματίστηκαν ένα καλύτερο κόσμο. Αγαπούσαν παράφορα τη ζωή, για αυτό και μπόρεσαν να πεθάνουν τελικά για αυτή.

Το έργο είναι μια προσωπική κατάθεση του Ρίτσου, το έγραψε λίγο μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, στη διάρκεια της εξορίας του στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη. Ο λόγος είναι άμεσος και ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά. Πραγματεύεται γεγονότα, που δυστυχώς οι νεότερες γενιές δε μαθαίνουμε, γιατί έχουν, κατά τη γνώμη μου, συστηματικά αποσιωπηθεί στο πλαίσιο της εθνικής συμφιλίωσης, που όμως τελικά έχει οδηγήσει σε μια βαθιά ιστορική άγνοια. Το ποιοι αντιστάθηκαν στους ναζί κατακτητές και ποιοι συνεργάστηκαν μαζί τους, το ρόλο της Αγγλίας και της Αμερικής είναι θέματα τα οποία οφείλουμε να γνωρίζουμε, γιατί η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται.

Ο Ρίτσος μέσα από το έργο θέτει ζητήματα για το απάνθρωπο του πολέμου, το φασισμό, την βία, την ιστορική αδικία, ζητήματα πάντα επίκαιρα δυστυχώς σε παγκόσμιο επίπεδο. Μιλά όμως και για οράματα και αξίες, όπου το συλλογικό, το «εμείς» υπερβαίνει τον ατομικισμό, κάτι που αξίζει να θυμηθούμε κόντρα σε μια συνθήκη που, νιώθω καθημερινά να επιβεβαιώνει και να φουντώνει τον ναρκισσισμό μας.

Ένα θέατρο που να κοιτά το θεατή στα μάτια και να τον πηγαίνει μια «βόλτα» σε περιοχές που είτε δε γνωρίζει, είτε έχει ξεχάσει. Ένα θέατρο που να αποκαλύπτει τις ελλείψεις μας και τις ρωγμές μας και να τις αγκαλιάζει. Αυτό είναι το θέατρο που θέλω να κάνω.

Κρατώ αποστάσεις από τη λέξη υπερηφάνεια. Θα έλεγα ότι είμαι χαρούμενη γιατί με έναν τρόπο δεν έχω προδώσει όσα ονειρεύτηκα παιδί.

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Νάντια Δαλκυριάδου Βοηθός σκηνοθέτη: Ελένη Παναγιωτακοπούλου Επιμέλεια κίνησης: Μαρίνα Μαυρογένη Μουσική επιμέλεια: Έφη Ψιαχούλια, Έλσα Στουρνάρα Φωτογραφίες – Βίντεο: Αγάπη Καλογιάννη, Νίκος Μπίμπιζας Φωτισμοί: Γιώργος Ψυχράμης Σχεδιασμός αφίσας: Στέφανος Μιχαηλίδης

Ηθοποιοί: Λάζαρος Βαρτάνης, Στέφανος Παπατρέχας, Βασιλική Σαραντοπούλου, Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης

Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Έρη Ρίτσου

Info
Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής, Αγ. Όρους 16 & Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός. Ώρα: 20.30. Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη στις 20.30. Μέχρι 8/1. Διάρκεια: 90 λεπτά. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6944189698. Τιμές εισιτηρίων: 12 κανονικό, 10 προπώληση μέσω Viva.gr, 8 φοιτητικό, 5 ανέργων, Ατέλεια Σ.Ε.Η. – είσοδος δωρεάν. Προπώληση.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ