Η ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «Αίμα στο Χιόνι» στην Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ.

Για δεύτερη χρονιά, ο Ευθύμης Χρήστου ανεβάζει στο Θεατρικό Βαγόνι του Τρένου-Θεάτρου στην Αμαξοστοιχία Θέατρο το Τρενο στο Ρουφ την παράσταση «Αίμα στο Χιόνι» ή Vincent River του πολυβραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Philip Ridley. Ένα δυνατό έργο για τη βία, τον φόβο και την ασφυκτική πίεση των ανθρώπων υπό το βάρος της κοινωνικής συμβατικότητας αλλά και για την διαρκή βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για προσωπική ελευθερία και αληθινή επαφή. Ο συγγραφέας αποδομεί και επανασυνθέτει τον θεσμό της οικογένειας. Σπάει τον γύψο της επιβεβλημένης τήρησης των μικρών και μεγάλων οικογενειακών παραδόσεων και δίνει στους ήρωες του τη δυνατότητα να λυτρωθούν. Αναμιγνύει με τρόπο μοναδικό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στην καθημερινότητα. Μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός, και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας.

Εκ των πρωταγωνιστών της παράστασης, η Μαρία Ζορμπά που συστήνεται στο click@life και μιλά μεταξύ άλλων για τον «κοινωνικό εκφοβισμό που υπήρχε πάντα, μόνο που παλιά ήταν άλλες οι λέξεις που τον περιέγραφαν».

Γεννήθηκα στις Σέρρες. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν σε μια γειτονιά με μονοκατοικίες, όπως και το δικό μας με αυλή και λουλούδια που φρόντιζε η γιαγιά και η προγιαγιά μας, θυμάμαι τους πανσέδες, γαρύφαλλα, τριανταφυλλιές, ρόδια και μια συκιά. Υπήρχε και κοτέτσι με κόκκορα και πλυσταριό. Έπαιζα με τα παιδάκια της γειτονιάς, κυρίως αγόρια και φυσικά τον αδερφό μου, υπήρχε περιπέτεια. Στα 6 μου μετακομίσαμε στο κέντρο της πόλης σε πολυκατοικία αλλα και πάλι ήμασταν αρκετά ελεύθεροι να παίξουμε εξω απο το σπίτι σε διάφορες γειτονιές. Στα 13 μου πήγαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη, όπου πέρασα τη μελαγχολική εφηβεία και στα 18 μου, ήρθα μόνη μου στην Αθήνα.

Στην Αθήνα άλλαξα πολλά σπίτια κυρίως στο κέντρο της πόλης. Τα τελευταία 4 χρόνια μένω στους Αμπελόκηπους σε μια γειτονιά που μου θύμιζει πολύ τις Σέρρες, γιατι είναι όλα δίπλα μου σε απόσταση 2 τετραγώνων, έχω τα πάντα απο τράπεζες και ταχυδρομείο μέχρι σούπερ μάρκετ και τσαγγάρη μου αρέσει αυτή η αίσθηση της επαρχίας, όπως και το ότι ο δρόμος που μένω είναι μια όαση με πλατάνια.

Μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα, αεροσυνοδός και ακροβάτης. Ως ηθοποιός κάλυψα και τα τρία.

Πρώτη φορά έπαιξα θέατρο στο νηπιαγωγείο. Σε μια παιδική παράσταση υπερπαραγωγή στο υπέροχο θέατρο των Σερρών Ορφέας. Είχα δώσει οντισιον για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη δασκάλα μας μαζί με άλλα κοριτσάκια. Κι εκεί που ήμουν ένα ολιγόλογο γενικά παιδάκι, ξαφνικά έπαθα λογοδιάρροια. Η δασκάλα θεώρησε ότι ήμουν θαραλλέα και μου έδωσε τον ρόλο.

Το «Αίμα στο Χιόνι» ή Vincent River του Phillip Ridley είναι η καταγραφή μιάς συνάντησης. Λίγο μετά την δολοφονία του γιού της η Αννίτα γίνεται αντικείμενο παρακολούθησης απο ένα νεαρό αγόρι που τιγυρνάει για μέρες έξω απο το μικρό καταλυμμά της. Θα τον προσκαλέσει μέσα για να διαπιστώσει οτι όχι μόνο είναι αυτόπτης μάρτυρας του φόνου, αλλά και η πρώτη σχέση του γιού της. Μέσα σε ένα κοινό πένθος οι δύο αυτοί άνθρωποι θα παλέψουν με τις αναμνήσεις, το θυμό, και την ταυτότητα τους, για να βρεθούν τελικά εκεί, (σε ένα ψυχικό τόπο) όπου θα υποφέρουν, θα θρηνήσουν και ίσως να αποδεχθούν.

Υποδύομαι την Αννίτα, τη μητέρα ενός νεαρού άνδρα που κυνηγήθηκε και δολοφονήθηκε για την διαφορετικότητα του. Έχοντας υπάρξει ανήλικη μητέρα και χωρίς σύζυγο, θα δημιουργήσει μία σχέση εξάρτησης με τον γιό της, και μάλλον αλληλοεξουδετέρωσης. Μια σιδερένια γυναίκα που η ζωή της θα δώσει τον πιο μεγάλο πόνο.

Το έργο δίνει μορφή σε δύο πολύ ιδιαίτερα και δυνατά πρόσωπα και την κρατάει σιωπηλή, παρουσία κάποιων αντικειμένων – οικογενεικών κειμηλίων – στο χώρο, που κουβαλούνε όλη την μνήμη και την διαπαιδαγώγηση της Αννίτα, τα δικά της δεσμά. Είναι σαν ένα τρίτο πολύ ισχυρό πρόσωπο.

Ο κοινωνικός εκφοβισμός υπήρχε πάντα, μόνο ήταν άλλες οι λέξεις που το περιέγραφαν παλιά. Τα θυματά του έμειναν περισσότερο σιωπηλά και τα περισσότερα περιστατικά δεν έβγαιναν στο φως. Σήμερα δυστυχώς αυτή η μορφή βίας είναι πολύ συχν, και σχεδόν ένας τρόπος έκφρασης στις μικρότερες ηλικίες. Αυτό που έχει αλλάξει είναι η παραδοχή, οι ομολογίες των θυμάτων και η προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης και οι καταγγελίες. Στα όρια αυτών των περιοχών κινείται και το έργο, κουβαλώντας προς το τέλος μία ελπιδοφόρα λύση.

Θέλω να κάνω το θέατρο που λαχταράει το κοινό να το δει, που τον κρατάει όχι μόνο ξύπνιο στη θέση του αλλά σε μία ενεργή και παθιασμένη κατάσταση συμμετοχής στην διάρκεια της παράστασης και μετά. Αυτό απο το οπίο όταν φεύγουμε, απο την αίθουσα θεατές και ηθοποιοί είμαστε σε καλύτερη ψυχική και πνευματική κατάσταση μετά απο μία εμπειρία.

Επόμενα σχέδια; Θα μπω σύντομα σε γυρίσματα, για την τηλεόραση προς το παρόν και για μία ταινία προσεχώς. Είχα πεθυμήσει τη σχέση με την κάμερα και εύχομαι να την βρω ανανεωμένη. Όσο για το θέατρο σίγουρα δεν θέλω να είμαι για καιρό Μκριά απο την σκηνή.

Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου

Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Κωνσταντίνος Τσονόπουλος

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Άννα Σαπουνάκη Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου Φωτογραφίες, Γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs) Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκη Δουλγεράκη, Δέσποινα Πέττα

Info
Αμαξοστοιχία – Θέατρο Το Τρένο στο Ρουφ Tηλ.: 2105298922, 6937604988, καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00, Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως. Παραστάσεις Κάθε Τετάρτη στις 20.30. Διάρκεια παράστασης: 70’. Εισιτήρια: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό & για ανέργους, 5 € ατέλεια. Early bird αγορά εισιτηρίου μέσω Viva: 8€ (Ισχύει έως 31 Οκτωβρίου). Ηλεκτρονική προπώληση.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ