Η ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση «Οι Λουόμενες» της Κατερίνας Μαυρογεώργη στο Skrow Theatre.

Μία δραματική κωμωδία για τις καλά κρυμμένες αμαρτίες. Αυτες είναι «Οι Λουόμενες» της Κατερίνας Μαυρογεώργη που επέστρεψαν στη σκηνή του Skrow Theatre, μετά την περσινή παρθενική τους εμφάνιση, για να αποκαλύψουν όσα μυστικά δεν αποκάλυψαν τότε. H Μαρία Πετεβή είναι μία από τις τρεις Λουόμενες και συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα στην Αθήνα μια χειμωνιάτικη μέρα του 1994 και μεγάλωσα στα Μεσόγεια.

Σήμερα ζω στο κέντρο. Αυτό που μου αρέσει είναι η πληθώρα επιλογών που έχει. Μαγαζιά, θέατρα, σινεμά και πράγματα να κάνεις ό,τι ώρα και να είναι. Επίσης, έχει όμορφες μικρές γειτονιές που μέσα στο χάος της πολυκοσμίας σου προκαλούν μία αίσθηση ζεστασιάς. Αυτό που δεν αντέχω στο κέντρο είναι τα σκουπίδια, η άσχημη μυρωδιά, το καυσαέριο και η κίνηση. Ευτυχώς κοντά στο σπίτι μου έχει ένα πάρκο που σου δίνει λίγο την ψευδαίσθηση, ότι αναπνέεις ξανά καθαρό οξυγόνο και απομονώνεσαι από τη φασαρία του κέντρου.

Μου άρεσε από μικρή να διαβάζω λογοτεχνία, ιστορία, αρχαία και αγαπούσα πολύ το θέατρο, όποτε επέλεξα να σπουδάσω θεατρολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η σχολή ήταν κατά 90% θεωρητική και δεν με κάλυπτε στο πρακτικό κομμάτι, όποτε έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Επίσης, έχω ασχοληθεί και με το χορό και έχω κάποια πτυχία στο είδος του λάτιν.

Απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου ήξερα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν σκέφτηκα ποτέ να κάνω κάτι άλλο. Όσο μεγάλωνα, όμως, που έμπαινε και η λογική στο παιχνίδι, δυσκολευόμουν, καθώς σαν αντίποδας αυτού του παιδικού ονείρου, έρχονταν το κομμάτι του βιοπορισμού! Με αγχώνε η ανασφάλεια και οι δυσκολίες της δουλειάς αυτής και έπρεπε να επιλέξω μεταξύ της σταθερότητας και της ηρεμίας που ήθελα να έχω στη ζωή μου και της αγάπης μου για την υποκριτική. Στ’ αλήθεια, όμως, ποτέ δεν υπήρξε πραγματικό δίλημμα, καθώς σχεδόν δεν υπήρχε δυνατότητα επιλογής. Ήξερα πως μόνο έτσι θα με έκανα ευτυχισμένη, με αποτέλεσμα η υποκριτική να βαραίνει άνισα μέσα μου στη ζυγαριά από την αρχή. 

Δεν υπήρξε λοιπόν μία συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Υπήρξε όμως μια στιγμή που έγινε πραγματικά συνειδητό. Στην έκτη δημοτικού έπαιξα για πρώτη φορά σε ένα θεατρικό έργο που ανεβάσαμε στο σχολείο μου, και όταν κάναμε την παράσταση και τελείωσε έκλαιγα από συγκίνηση και χαρά! Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη, είχα ανατριχιάσει ολόκληρη και είπα στη μαμά μου ότι αν δεν γίνω ηθοποιός, δεν θα είμαι χαρούμενος άνθρωπος. Επίσης, όταν πήγαινα στο θέατρο έκλαιγα μετά από κάθε παράσταση, γιατί δεν ήθελα να τελειώσει και γιατί μου φαινόταν ότι αυτό που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή πάνω στη σκηνή μπροστά μου είναι κάτι το υπερβατικό ένα μικρό θαύμα. 

Εμπνέομαι από διάφορα πράγματα. Άρχικά λατρεύω το σινεμά, κάποιες φορές όταν δεν δουλεύω πάω και τέσσερις φορές την εβδομάδα. Μ' αρέσουν πολύ και τα ντοκιμαντέρ με ζώα,έχει ενδιαφέρον η κινησιολογία τους και τα παράδοξα σχήματα που παίρνουν. Από τη λογοτεχνία επίσης. Είναι μεγάλο καταφύγιο το διάβασμα, γεμίζει το μυαλό σου εικόνες, είναι μασάζ για το μυαλό όπως λέει και μια καλή μου φίλη. Επιπλέον, από τη ζωγραφική παίρνω πολλές ιδέες. Ψάχνω πίνακες και ζωγράφους και αξιοποιοώ πολλές φορές και πρακτικά την αίσθηση που μου βγάζουν, κλέβω κινήσεις, εκφράσεις. Είναι πολύ διεγερτικό για τη φαντασία. Εμπνέομαι από τη μουσική κάποιες φορές αλλά και από συναδέλφους ή άλλους καλλιτέχνες. Τέλος, σίγουρα η μεγαλύτερη επιρροή είναι η καθημερινότητα, όσο κοινότυπο και να ακούγεται. Η παρατήρηση του κόσμου στο μετρό λόγου χάρη, σε βάζει σ' έναν ανοιχτό διάλογο με τον εαυτό σου, που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και είναι πολύ δημιουργικό.

Στις Λουόμενες βλέπουμε τρεις γυναίκες αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους που συναντιούνται τυχαία, καθώς βρίσκουν καταφύγιο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, μέσα σε ένα υδροθεραπευτήριο.Το υδροθεραπευτήριο "ο Ασκληπιός" είναι στα όρια της κατάρρευσης και βρίσκεται σε μια ξεχασμένη επαρχιακή λουτρόπολη. Τι κάνουν λοιπόν αυτές οι τρεις γυναίκες τέτοια μέρα και τέτοια ώρα εκεί μόνες; Ο χώρος και αυτές αποκτούν μεγάλο δέσιμο, γιατί έχουν κάτι κοινό. Το νερό, οι όπερες που ακούγονται από ένα μικρό τηλεόρασακι, οι ιστορίες που μοιράζονται οι ίδιες για τις ηρωίδες της όπερας αλλά και για τον εαυτό τους, τις ωθούν στο να ξεπλυθούν και να ξορκίσουν τις αμαρτίες, τα μυστικά και τη μοναξιά τους. Το νέο έτος έρχεται και σιγά-σιγά, κάθε πέτρα και κάθε αμαρτία βγαίνει στην επιφάνεια.Τίποτα δε μένει το ίδιο, να πονάει τόσο.

Υποδύομαι την μικρότερη λουόμενη. Με λένε Μαρία και είμαι 22 ετών. Ένα περίεργο, φοβικό, αθώο και μαζεμένο κορίτσι, σαν παιδάκι. Ειναι αρκετά εύθραυστη και της αρέσει να ρωτάει,να ψάχνει, να μαθαίνει, είναι σαν να τα βλέπει όλα για πρώτη φορά. Πριν χρόνια της συνέβη κάτι που στρέβλωσε την εξέλιξή της και την έκανε να κλειστεί σπίτι. Πηγαίνοντας λοιπόν σε αυτό το υδροθεραπευτήριο, η συνάντηση της με τις άλλες δυο Λουόμενες  θα τη βοηθήσει να βάλει τα γρανάζια στη σωστή σειρά και  η ‘’μηχανή’’ θα αρχίσει πάλι να λειτουργεί. Η ζωή θα αρχίσει και πάλι να κυλάει.

Το έργο θίγει θέματα κάπως βαριά με ελαφρύ και παράδοξο τρόπο. Το κείμενο είναι ιδιαίτερο, ο λόγος όχι πάντα ρεαλιστικά δοσμένος, όμως εκφράζεται και λέγεται από εμάς εντελώς κανονικά χωρίς να σχολιάζεται αυτή η παραδοξότητά του. Η επικοινωνία είναι κουνημένη αλλά αληθινή. Έτσι νομίζω είναι και στη ζωή. Το θέμα του αφορά πολύ το τώρα. Υπάρχει μία φράση μέσα στο κείμενο που λέει «Κάτι έλεγα για την επικοινωνία, έχει χαθεί η επικοινωνία, πάει χάθηκε η επικοινωνία». Η ψευδαίσθηση που έχουμε ότι επικοινωνούμε μέσω των κινητών μας και των κοινωνικών δικτύων είναι και ο θάνατος της πραγματικής επικοινωνίας. Είμαστε αρκετά μόνοι, βουλιάζουμε σε βαθιά μοναξιά και σκοτάδια και το μοίρασμα αυτών μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από ιστορίες, από παρέα, έχουμε ανάγκη να μοιραζόμαστε πράγματα.

Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο είδος θεάτρου που θα ήθελα να κάνω. Αυτό που πραγματικά θέλω είναι να συναντήσω όμορφους ανθρώπους, συνεργάτες, που θα με εμπνεύσουν, θα με διεγείρουν πνευματικά και θα μου δώσουν με τον τρόπο τους ένα έναυσμα να πάω παρακάτω, να μετακινηθώ. Θέλω να δοκιμάσω πολύ διαφορετικά πράγματα και διαφορετικούς ρόλους. Δε  μου αρέσει να βολεύομαι και να λιμνάζω. Βαριέμαι πολύ να κάνω τις ευκολίες μου γιατί ξέρω ότι αυτό δεν θα με βοηθήσει να εξελιχθώ. Όπως στη ζωή έτσι και στο θέατρο, ό,τι δεν εξελίσσεται, πεθαίνει. 

Γενικά προσπαθώ να μην κάνω πολλά σχέδια γιατί όποτε κάνω, πάνε όλα καταστροφικά λάθος. Αυτό τον καιρό συνεχίζουμε τις παραστάσεις με τις Λουόμενες και παίζω σε μία ακόμα παράσταση, τον «Επιθεωρητή» σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου. Ταυτόχρονα, κάνω γυρίσματα για τις «Άγριες Μέλισσες», που προβάλλεται καθημερινά στον ΑΝΤ1. Αυτό που θα ήθελα πολύ στο μέλλον, είναι να κάνω σινεμά.

Όνειρα; Έχω πάρα πολλά! Θα αυτοπεριοριστώ και θα πω,ότι θα ήθελα να υπάρχει λιγότερη Αδικία και περισσότερη Ειρήνη, λιγότερος Εγωισμός και περισσότερη Ενσυναίσθηση, λιγότερα Συμπλέγματα και περισσότερη Αγάπη. Τέλος, προσωπικά θα ήθελα όλα τα παραπάνω στη ζωή μου και  να έχω την υγεία μου. Να δουλεύω όσο πιο πολύ μπορώ, να καταφέρνω να πηγαίνω ταξίδια στο εξωτερικό και να ζω μια πιο ήρεμη ζωή με λιγότερο άγχος.

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Βοηθοί σκηνοθέτιδος: Έλια Ζαχαριουδάκη, Μαρία Μακρή
Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας
Σκηνική Επιμέλεια: Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια: Ιφιγένεια Νταουντάκη
Σχεδιασμός φωτισμού: Σεραφείμ Ράδης, Γιάννης Καραμπάτσος
Επιμέλεια κίνησης: Σοφία Πάσχου
Φωτογραφίες-Video: Γιάννης Καραμπάτσος

Ερμηνεύουν: Κατερίνα Λάττα, Νικολίτσα Ντρίζη, Μαρία Πετεβή

Info
Skrow Theatre: Αρχελάου 5, Παγκράτι. Μέρες και ώρα παραστάσεων: Τετάρτη & Κυριακή στις 21:00. Έως 1/1/2020. Προπώληση εισιτηρίων: tickets.skrowtheater.com. Διάρκεια: 80 λεπτά. Τηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 210 7235 842 (ώρες 11:00 π.μ. - 14:00 μ.μ. και 17:00 μ.μ. - 20:30 μ.μ.).

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ