Ελένη Παργινού: «Ο Μπύχνερ φωτίζει τις πιο σκοτεινές όψεις και πτυχές της ανθρώπινης φύσης»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 10 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020

Σκηνοθετεί την παράσταση «Βόυτσεκ» στο Θέατρο Ροές

Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση της παράστασης «Αναφορά σε μια Ακαδημία» του Φραντς Κάφκα το 2016, η Ελένη Παργινού επανήλθηε φέτος επί σκηνής με το οριακό έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ, Βόυτσεκ. Η νεαρή σκηνοθέτις συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Χορό στη “Ραλλού Μάνου” και στην Κρατική Σχολή Χορού και θέατρο στη σχολή του “Εμπρός”.

Τα τελευταία χρόνια, αν και μετακινούμαι αρκετά προσπαθώ, να έχω μία σταθερή βάση στην Αθήνα. Μένω στη Νέα Σμύρνη και είναι μια περιοχή που την αγαπώ για πολλούς και ιδιαίτερους λόγους.

Μικρή μου άρεσε πολύ ο αθλητισμός και περνούσα πολλές ώρες σε αθλητικές δραστηριότητες. Κάποια στιγμή θυμάμαι φλέρταρα με την ιδέα να ασχοληθώ πιο σοβαρά.

Όσο σπούδαζα χορό, κάνοντας μια εργασία για το μάθημα της χορογραφίας τότε, συνειδητοποίησα ότι σ’ αυτό το οποίο έκανα προέκυπτε η ανάγκη να εξετάσω μια διαφορετική περιοχή. Νομίζω εκείνη η στιγμή ευθύνεται που σκέφτηκα πολύ σοβαρά τη περίπτωση της δραματικής σχολής όπως και το έπραξα τελικά ένα χρόνο αργότερα.

Οι επιρροές μου προέρχονται κυρίως από ανθρώπους με τους οποίους έχω συναντηθεί σε διαφορετικές συνθήκες και πλαίσια και με έχουν επηρεάσει είτε οι ίδιοι είτε το έργο τους. Μ’ έναν τρόπο είναι οι αναφορές μου απ’ τις οποίες μ’ αρέσει να φεύγω και να επιστρέφω σ’ αυτές.

Στο «Βόυτσεκ», ένα ensemble ηθοποιών προσπαθεί να αναρωτηθεί πάνω στη μηχανιστική και εξουσιαστική συμπεριφορά ενός κλειστού συστήματος το οποίο έχει στόχο να φτάσει στην εξάντληση τον Βόυτσεκ, τον οποίο κρατά πάντα σε απόσταση μεγεθύνοντας έτσι την αντίθεση ομάδας - μονάδας. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιλέγουμε να αφηγηθούμε την ιστορία του στρατιώτη Βόυτσεκ που εξαντλημένος από τις κοινωνικές και προσωπικές του πιέσεις θα διαπράξει μια αυτοκτονική δολοφονία.

Η ιδιαιτερότητα του έργου έγκειται στην αποσπασματικότητά του. Ο Μπύχνερ πεθαίνει και αφήνει ανολοκλήρωτο το έργο του. Μερικά σκίτσα - σκηνές συνιστούν το Woyzeck που μέλλει να επηρεάσει την μετέπειτα παγκόσμια δραματουργία.

Ο Μπύχνερ φωτίζει τις πιο σκοτεινές όψεις και πτυχές της ανθρώπινης φύσης. Εκμετάλλευση, εκφυλισμός, υποκρισία, προδοσία, ένας κύκλος βίας από άνθρωπο σε άνθρωπο χωρίς διέξοδο και τέλος. Το έργο του Μπύχνερ μιλά για την υπαρξιακή αγωνία της ανθρώπινης φύσης κι εκεί έγκειται το επίκαιρο του έργου αλλά και η διαχρονικότητά του.

Μ’ ενδιαφέρει ένα θέατρο απενοχοποιημένης παραστατικότητας, ανοιχτό σε όλες τις δυνατότητες.

Επόμενα σχέδια υπάρχουν. Ψάχνουν όμως τις κατάλληλες συνθήκες.