Η δημιουργός της εφηβικής θεατρικής παράστασης για τις εξαρτήσεις #MiaMeraXwris που παρουσιάζεται στο Θέατρο Τέχνης μάς συστήνεται.

Στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν στο Υπόγειο ανεβαίνει η νέα εφηβική παράσταση «#MiaMeraXwris», υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων, Δήμου Θεσσαλονίκης και του Υπ. Παιδείας με έγκριση του Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) του Υπ. Παιδείας και Θρησκευμάτων. Πρόκειται για ένα νέο έργο που γράφτηκε από την Εύα Οικονόμου-Βαμβακά- σταθερή συνεργάτη του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν που πραγματεύεται το επίκαιρο θέμα της εξάρτησης.

Για την τελική διαμόρφωση του κειμένου καθοριστικές υπήρξαν οι συνεντεύξεις που δέχτηκαν να δώσουν έφηβοι, γονείς και θεραπευτές που συμμετέχουν στα προγράμματα του ΚΕΘΕΑ με στόχο την αντιμετώπιση της εξάρτησης από το Ίντερνετ- μιας εξάρτησης που αθόρυβα αλλά εντόνως επιτακτικά καταλαμβάνει όλο και περισσότερο χώρο στις ζωές όλων μας. Και με αυτή την αφορμή, το έργο τοποθετεί στο κέντρο του, τους εν γένει μηχανισμούς της εξάρτησης και εξετάζει πώς αυτοί μπορούν να επηρεάσουν καθέναν και καθεμία από εμάς.  

Η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά συστήνεται στο clickatlife.

Γεννήθηκα στην Καβάλα σε ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Εκεί έζησα ως τα 18 μου οπότε και κατέβηκα Αθήνα για σπουδές. Πέρασα στη Νομική Αθηνών και ταυτόχρονα μπήκα και στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Σπούδασα παράλληλα και τις τελείωσα σχεδόν ταυτόχρονα- δεν είναι τόσο εντυπωσιακό ούτε τόσο δύσκολο όσο ακούγεται. Αρκεί λίγο πείσμα.

Από τότε που μετακόμισα Αθήνα ζω στα Εξάρχεια. Στην ίδια πολυκατοικία- άλλαξα μόνο όροφο κάποια στιγμή. Σε 5 χρόνια η Πόλη θα με έχει υιοθετήσει πλήρως καθώς θα έχω ζήσει εδώ όσο και στην Καβάλα. Στη γειτονιά μου, μου αρέσουν, οι άνθρωποι, το καφέ κάτω από το σπίτι μου που οι εργαζόμενοί του με υποδέχονται κάθε μέρα με χαμόγελο, ο κύριος από το Πακιστάν με το ψιλικατζίδικό του  που σχεδόν διανυκτερεύει, οι «καλημέρες» που ανταλλάσσω καθημερινά. Και το γεγονός ότι τα φώτα της δεν σβήνουν ποτέ. Μου λείπει όμως η θάλασσα. Ακόμα δεν το έχω συνηθίσει αυτό.

Μικρή ήθελα να γίνω βρικόλακας. Όταν ήμουν 4 το αγαπημένο μου βιβλίο ήταν «ο μικρός Βρικόλακας» -έβαζα τη μαμά μου να μου το διαβάζει κάθε βράδυ- και έλεγα ότι θέλω να μείνω κι εγώ αθάνατη και αγέραστη και κυρίως θέλω να πετάω- οπότε η ζωή των βαμπιρ ήταν μονόδρομος. Αλλά μετά μου εξήγησαν ότι αν τα κατάφερνα η ζωή μου θα ήταν γεμάτη αποχωρισμούς καθώς διαρκώς θα βίωνα τον θάνατο των θνητών με τους οποίους θα συνδεόμουν και κάπως με κλόνισε αυτό και άλλαξα γνώμη. Και από τότε προτιμώ να φεύγω εγώ πρώτη.

Κάποια στιγμή στο Λύκειο – χωρίς τίποτα να το προμηνύει- είπα μέσα μου θέλω να γίνω ηθοποιός. Και επειδή ήταν μια εντελώς αταίριαστη και αλλόκοτη απόφαση για μένα για την οποία κάπως ντρεπόμουν όταν με ρωτούσαν «τί  θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» έλεγα σκηνοθέτης- χωρίς να έχω ιδέα τί είναι. Αλλά μου φαινόταν πιο στιβαρό.

Όταν δημιουργείς ενεργοποιούνται όλες σου οι μνήμες, όλες σου οι εικόνες, όλα τα αναγνώσματα. Κι επειδή ο ορισμός συνακόλουθά κλείνει απέξω όλα όσα δεν αναφέρεις, θα ήταν ασυνεπές να μιλήσω για συγκεκριμένους σκηνοθέτες, ζωγράφους, συγγραφείς κτλ και να πω «αυτοί αποτελούν τη δεξαμενή μου» Οι επιρροές μου είναι ό,τι έχουν δει τα μάτια μου, ακούσει τα αυτιά μου και γενικότερα ό,τι έχει ενεργοποιήσει τις αισθήσεις και το μυαλό μου τα χρόνια που περπατάω στη γη.

Το #MiaMeraXwris είναι μια παράσταση που διερευνά το ζήτημα των εξαρτήσεων εν γένει και πιο ειδικά το ζήτημα της εξάρτησης από τα smartphones. Ακολουθεί την πορεία του Αλεξ, -ενός 16χρονου που γνωρίζουμε σχεδόν όλοι μας- στην προσπάθεια του να κερδίσει  όλα όσα νόμιζε ότι είχε ονειρευτεί. Και πώς αυτό τον οδηγεί στο να δημιουργήσει τον  «Alexandro94», τον τύπο-που-όλοι-θέλουν-να-γνωρίσουν.

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι ότι συνδυάζει στοιχεία μυθοπλασίας και στοιχεία doc-theater. Επίσης ότι οι χαρακτήρες του φτιάχτηκαν με βάση συνεντεύξεις που πήραμε κατά τη διάρκεια της έρευνας πάνω στο ζήτημα της εξάρτησης. Και ότι για να είμαστε εντάξει, το υποβάλλαμε- πολύ πριν να γίνει η πρεμιέρα μας σε «εφηβική λογοκρισία». Και ότι…. - αλλά αυτό καλύτερα να το δείτε.

Ζητήματα εξάρτησης ταλαιπωρούν τον άνθρωπο σε κάθε εποχή, από την οργάνωση του σε κοινωνίες και πέρα. Υπάρχει κάτι που δε λειτουργεί στον τρόπο που εντασσόμαστε στο κοινωνικό σύνολο, στον τρόπο που επιλέγουμε να συσχετιστούμε με τους γύρω μας που τελικά μας οδηγεί στο να αναπτύξουμε οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης. Οπότε παίρνοντας σαν αφορμή την πιο αθώα αλλά πανταχού παρούσα εξάρτηση που εμφανίζει σχεδόν το σύνολο του δυτικού πολιτισμού, την εξάρτηση από το Ίντερνετ, μας δίνεται η ευκαιρία να διερευνήσουμε την ανθρώπινη φύση και να καταλάβουμε λίγο περισσότερο τον απέναντι που δεν έχει σηκώσει τόση ώρα τα μάτια του από την οθόνη να μας κοιτάξει.

Αν είχα ένα μαγικό ραβδί θα προσπαθούσα να δημιουργήσω έναν χώρο όπου όλοι οι συνεργάτες θα σέβονταν ο ένας τον άλλον και θα συν-δημιουργούσαν ουσιαστικά. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό. Στη συν-δημιουργία. Πιστεύω ότι το μυστικό κάθε πετυχημένης παράστασης είναι ένα μαγικό σύμπαν που δημιουργείται πάνω από αυτή και είναι πολύ περισσότερο από το άθροισμα του ταλέντου ή των δυνατοτήτων των συντελεστών της. Είναι το αποτέλεσμα της ουσιαστικής συνάντησης τους. Και αυτό είναι κάτι μοναδικό που συμβαίνει στο χώρο μας. Είναι σαν ομαδική γέννα. Φυσικά για να υπάρχουν οι συνθήκες να συμβεί αυτό θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να είναι απαλλαγμένοι από προσωπικές ματαιοδοξίες, κομπλεξισμούς, ανάγκη επίδειξης ή οικονομικά άγχη.  Αν και όλα αυτά είναι απολύτως ανθρώπινα και κατανοητά. Είναι δύσκολος ο χώρος μας, πολύ. Και δε βοηθάει καθόλου το ότι οι υπόλοιποι θεωρούν με κάποιον τρόπο τη δουλεία μας χόμπι και ότι μας αρκεί  η ικανοποίηση της προβολής για πληρωμή. Μας στέλνουν σε μια πίστα που δεν θα έπρεπε καν να καταδεχόμαστε να παίζουμε και εκεί χαλάνε όλα. Αλλά θα την βρούμε την άκρη. Και αν όχι, υπάρχει πάντα το  μαγικό ραβδί…

Νομίζω όταν κάνω σχέδια το σύμπαν γελάει. Οπότε αφήνομαι στο να μπορώ διαχειριστώ τις ανατροπές…

Αν υπάρχει κάτι που έχω καταφέρει και είμαι υπερήφανη γι’ αυτό; Το ότι μπορώ να περπατάω- με τα χέρια. Λίγο. Είναι η νίκη του δειλού σώματός μου πάνω στον εγκέφαλο μου που θέλει να ορίζει τα πάντα.

Κείμενο/Σκηνοθεσία: Εύα Οικονόμου- Βαμβακά Σχεδιασμός σκηνικού και φώτων: Βασίλης Αποστολάτος Ενδυματολογία: Ματίνα Μέγκλα Πρωτότυπη μουσική: LOO ( Someone who isn’t e me) Επιμέλεια Κίνησης: Χρυσηίς Λιατζιβίρη Βοηθός σκηνοθέτη: Σοφία Αρβανίτη - Φλώρου

Ερμηνεύουν οι: Βαγγέλης Αμπατζής, Δημήτρης Μαγγίνας, Μαριλένα Μόσχου, Ναταλία Πελέκα. Στην παράσταση ακούγονται οι: Λιλή Νταλανίκα, Γιούλικα Σκαφιδά, Δημήτρης Τσιγκριμάνης,

Video παράστασης: Λιλή Νταλανίκα Φωτογραφίες παράστασης: Μυρτώ Αποστολίδη

Info
Η παράσταση θα παίζεται τις Κυριακές στις 17.30 μ.μ. στο Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα και πρωινές καθημερινές παραστάσεις για σχολεία από τον Νοέμβριο 2019 μέχρι την Κυριακή των Βαϊων 2020. Πρωινές παραστάσεις για σχολεία πραγματοποιούνται στη σκηνή του Υπογείου ή και σε χώρους σχολείων μετά από κράτηση. Η τιμή εισιτηρίου είναι 10€. Η ειδική τιμή σε πρωινές παραστάσεις για σχολεία είναι 6€.  

ΓΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ για ΟΜΑΔΕΣ – ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ: Εύα Στυλάντερ στα τηλέφωνα: 210- 8665144, 210-874657 (Δευτ-Παρ 9.30 π.μ-3.30 μ.μ), [email protected] 

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ