Λευτέρης Γιοβανίδης: «Ζούμε σε μια κοινωνία με επιτυχημένες επαγγελματικές καριέρες αλλά αποτυχημένες προσωπικές ζωές»

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020

Σκηνοθετεί την παράσταση «Τριαντάφυλλο στο στήθος» στο Θέατρο Τέχνης.

Γραμμένο από τον Τενεσί Ουίλιαμς σε μια στιγμή της ζωής του που ένιωθε χαρούμενος και ψυχικά ήρεμος, μετά από ένα ταξίδι του στην πολύβουη και ζωντανή, για τα μάτια του, νότια Ιταλία, το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι το μοναδικό έργο του συγγραφέα που έχει αισιόδοξο τέλος. Η γλυκόπικρη κωμωδία παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη. Ο σκηνοθέτης συστήνεται στο click@life.

Καταγωγή έχω από τον Πειραιά. Γεννήθηκα στο Αγρίνιο, γιατί εκείνη την εποχή οι γονείς μου ζούσαν εκεί και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη ως παιδί και έφηβος στην Καλλιθέα. Τελείωσα τη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γ.Θεοδοσιάδη. Και κατόπιν πήγα για σπουδές σκηνοθεσίας θεάτρου στη Νέα Υόρκη.

Ζω στην Αθήνα, στο κέντρο. Το σπίτι μου εδώ και δέκα χρόνια είναι ακριβώς στην πλατεία Εξαρχείων. Πριν από εδώ ζούσα στη Σαρωνίδα. Μεγάλη αλλαγή ομολογώ. Τα Εξάρχεια είναι μια υπέροχη γειτονιά στην Αθήνα. Μου αρέσει να μένω στο κέντρο, νιώθω κοντά σε όλα. Από την άλλη βέβαια τα Εξάρχεια και ειδικά η πλατεία Εξαρχείων βιώνουν μια καθημερινή κακοποίηση. Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή. Παρόλα αυτά τα Εξάρχεια είναι γειτονιά που δύσκολα την αλλάζω.

Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω κάτι. Ονειρευόμουν μόνο να ζήσω κάπου αλλού, να ταξιδέψω εκεί, να ζήσω εκεί. Αυτό ήταν το όνειρό μου πάντα. Γι’ αυτό και εξακολουθώ να ταξιδεύω συχνά. Βέβαια αν ανακαλέσω στη μνήμη μου αυτό που πάντα έλεγα από μικρός ότι θέλω να κάνω, ήταν να γίνω σκηνοθέτης. Ήμουν τετάρτη δημοτικού που το ομολόγησα αυτό στην ηθοποιό Αντιγόνη Γλυκοφρύδη. Φίλη τότε των γονιών μου. Ακόμα θυμάμαι την απορία στο βλέμμα της.

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν κάποια συγκεκριμένη στιγμή που αποφάσισα ότι θα γίνω σκηνοθέτης. Δεν το έχω τουλάχιστον στη μνήμη μου έτσι. Αντίθετα ήταν κάτι που από πάντα ήθελα να κάνω. Ακόμα και όταν ήμουν στη δραματική σχολή σκεφτούν ως σκηνοθέτης. Τότε δεν υπήρχε σχολή σκηνοθεσίας. Αν ήθελες να ασχοληθείς με το θέατρο αναγκαστικά κατά κάποιο τρόπο, μόνο μέσω μιας δραματικής σχολής μπορούσες να το κάνεις. Βεβαία μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ήταν κοντά στις τέχνες γενικότερα και ήρθε ως φυσική συνέχεια μια ανάγκης.

Έχω σπουδάσει σκηνοθεσία θεάτρου στη Νέα Υόρκη και τα χρόνια που έζησα εκεί, πέρα από τις σπουδές μου, ήταν μια περίοδος που με επηρέασε πολύ στη ζωή μου. Δεν ξέρω πόσο συνειδητός μπορεί να είναι αυτός ο επηρεασμός σε μένα αλλά είμαι σίγουρος ότι με άλλαξε ως άνθρωπο η περίοδος εκείνη. Ξεχωρίζω επίσης την εποχή που βρισκόμουν στο Βερολίνο. Μου αρέσει πολύ και έχω παρακολουθήσει πολύ γερμανικό θέατρο.

Το «Τριαντάφυλλο στο στήθος» είναι μία αληθινή ιστορία, μιας αληθινής γυναίκας. Όλα είναι απλά, καθημερινά, ταπεινά αλλά και τόσο δυνατά. Βλέπουμε ήρωες υπαρκτούς στη σκηνή, που με μοναδικό τρόπο ο συγγραφέας μας φωτίζει του καθένα ξεχωριστά το ψυχογράφημα. Είναι ένα έργο που υμνεί την ερωτική πράξη. Όλοι στη σκηνή καίγονται να συνευρεθούν ερωτικά. Αλλά με τόση αθωότητα συγχρόνως. Βλέπουμε μια γυναίκα που βιώνει με πάθος μια απώλεια από τη ζωή της και ξαφνικά νιώθει προδομένη από αυτό της το πάθος και αναζητά βοήθεια εκεί που μόνο εκείνη ξέρει και μπορεί, στην Παναγία. Συνομιλεί μαζί της κανονικά και στο τέλος η Παναγία δεν την ξεχνάει. Η πίστη πάντα είναι οδηγός στη ζωή.

Ένας άνθρωπος δεν πρέπει ποτέ να παραιτείται, να μην αφήνει το φόβο να επηρεάζει τις επιλογές του και να τολμά να συνεχίζει δημιουργικά τη ζωή του. Ζούμε σε μια κοινωνία με επιτυχημένες επαγγελματικές καριέρες αλλά αποτυχημένες προσωπικές ζωές. Φοβόμαστε να κάνουμε φλερτ. Κοντεύει να αντικατασταθεί από ηλεκτρονικές εφαρμογές. Είναι στενάχωρο να βλέπεις νέα παιδιά να έχουν αποδεχθεί ότι η προσωπική τους ζωή έχει τελειώσει πριν καν ξεκινήσει. Να μην προσπαθούν καν να διεκδικούν αυτό που τους πρέπει και βλέπουμε από την άλλη την Σεραφίνα, να βιώνει το πάθος της. Να σέβεται τις ανάγκες της και να προσπαθεί και ας χάσει στο τέλος. Είναι ένα παράδειγμα ζωής.

Θέατρο που να μπορεί να αφηγηθεί. Αυτό το θέατρο θέλω να κάνω.

Η πρόσφατη εμπειρία μου από τη Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Δηπεθε Κοζάνης ήταν σημαντική. Απέδειξα στον εαυτό μου ότι είναι κάτι που μπορώ να κάνω αφενός και αφετέρου μου αρέσει να κάνω. Από την άλλη χάρηκα πολύ που είχα την ευκαιρία να πάω σε μια πόλη στην περιφέρεια και να προσφέρω κάτι. Να είμαι δημιουργικός με έναν άλλο τρόπο. Πιστεύω στα περιφερειακά θέατρα και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει στοχευμένη πολιτική από το Υπουργείο Πολιτισμού για αυτά τα θέατρα. Είναι ένας θεσμός που πρέπει να ανανεωθεί και να ενισχυθεί. Βούληση χρειάζεται.

Επόμενα σχέδια; Η δουλειά μας είναι πάντα ένα επόμενο σχέδιο. Ίσως αυτή να είναι και η γοητεία της. Έχω ξεκινήσει να δουλεύω ένα θεατρικό γαλλικό έργο που θα κάνει πρεμιέρα την επόμενη σεζόν.

Μετάφραση - Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Επιμέλεια Κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου Σκηνικά: Πουλχερία Τζόβα Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου Μουσική: Θοδωρής Λεμπέσης Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος Δραματουργική Επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρία Δεληογλάνη Βοηθός Φωτιστή: Εύη Παπαμάρκου

Με τους: Ευγενία Αποστόλου, Ειρήνη Ιωάννου, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Γεράσιμο Μιχελή, Μάρω Σαουσοπούλου, Ισίδωρο Σταμούλης, Δημήτρη Τσίκλης, Τσαμπίκα Φεσάκη.

Info
Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο: Πεσμαζόγλου 5, Κρατήσεις: 2103222760. 15 έως 26 Ιανουαρίου Τετάρτη & Κυριακή στις 20.00 Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο στις 21.15. Τιμή εισιτηρίου: € 15 ευρώ κανονικό, € 10 ευρώ εκπτωτικό (μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, πολύτεκνοι, α.με.α.)

Προπώληση: