Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την «Μήδεια» που σκηνοθετεί φέτος ο Σπύρος Ευαγγελάτος, με τον Γιώργο Κιμούλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο Γιώργος Κιμούλης ούτε ως Οιδίπους Τύραννος προ ετών, σε μια παράσταση φτιαγμένη για σταρ, δεν αντιμετώπισε τη φετινή πρόκληση. Να ενδυθεί και να υποδυθεί την τραγική Μήδεια του Ευριπίδη. Είναι γνωστό το πόσο αγαπάει να προκαλεί τον εαυτό του, τα μέσα του και το κοινό του. Και τώρα, στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Σπύρος Ευαγγελάτος με έναν αποκλειστικά ανδρικό θίασο –όπως συνέβαινε στην αρχική μορφή του είδους στην αρχαιότητα- ο πρωταγωνιστής κατάφερε κάτι που για τον ίδιο δεν είναι αυτονόητο. Τιθάσευσε τη μανιέρα του που σταθερά επιβάλλεται στους χαρακτήρες που ενσαρκώνει.

Στη «Μήδεια» ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα, με τις όποιες εντάσεις–κυρίως στην όψη, αφού με τον ποδήρη χιτώνα εμφανίζεται ως μια αφύσικα ψηλή φιγούρα, ειδικά δίπλα σε έναν Ιάσονα (Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο) μετρίου αναστήματος - κερδήθηκε.

Η Μήδεια του Κιμούλη, χωρίς να είναι επιδαυρικό ορόσημο, όπως η Μήδεια της Μανταλένα Κρίπα, στη μνημειώδη σκηνοθεσία του Πέτερ Στάιν, έχει μέτρο κι έλεγχο και χωρίς να εκτροχιάζεται στο γκροτέσκο ή στο στομφώδες, αποδίδει το τραγικό στην ανθρώπινη διαχρονία και δη χωρίς φύλο. Ο ηθοποιός έκανε τη μεγάλη ερμηνευτική υπέρβαση.

Κάτι που δεν συμβαίνει με τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, ο οποίος καταφεύγει σε μια μανιέρα ευκολίας και μαγκιάς. Η εκφορά του λόγου του και η σωματικότητά του θυμίζουν ελληνικό σίριαλ. Κι όμως, ο θίασος διαθέτει ερμηνευτές που λειτουργούν ως εξισορροπητικός δεύτερος πόλος, με την εξαίρεση του στέρεου, αλλά μονόχορδου Κρέοντα Τάσου Νούσια, ο οποίος ακόμα μια φορά «μπουμπουνίζει» το λόγο του. Ο Μάνος Βακούσης είναι μια εξαίρετη Τροφός, αν και ο Αγγελιοφόρος Νικόλας Παπαγιάννης είναι ένας από τους καλύτερους αγγελιοφόρους των τελευταίων ετών. Καλοί οι Νίκος Αναστασόπουλος -Παιδαγωγός και ο Δημήτρης Παπανικολάου –Αιγαίας.

Η παράσταση, αναλόγως οπτικής κι αισθητικής, μπορεί να χαρακτηριστεί είτε βέκια, είτε κλασική ή κλασικότροπη. Όλοι οι ερμηνευτές φοράνε προσωπεία και κινούνται ενδεδυμένοι με κλασικούς χιτώνες (του Γιάννη Μετζικώφ) σε αυστηρούς, κλασικούς, αν και ευέλικτους σχηματισμούς (η χορογραφία της Ζωής Χατζηαντωνίου) στο πρωτότυπο σκηνικό του Γιώργου Πάτσα. Ένα επικλινές διαμπερές κουτί μέσα στο οποίο, με τον ανάλογο φωτισμό, διαγράφεται ως φιγούρα αρχαϊκή, θυμίζοντας την Άπτερο Νίκη η μορφή της Μήδειας.

Η παράσταση, ελληνική πρώτη μιας Μήδειας μόνο με άνδρες, αρκετά μινιμαλιστική, έχει ακόμη μια πρωτιά. Δεν εμφανίζει στη σκηνή τα παιδιά της Μήδειας.

Το μεγάλο της πρόβλημα, πέρα από την απηρχαιωμένη, πλην όμως καθαρή και τίμια φόρμα, παραμένει η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Είτε ως μουσικό χαλί (θυμίζει επικό κινηματογραφικό θέμα) είτε ως μελοποίηση στίχων είναι πομπώδης και «καπελώνει» το σκηνικό γεγονός, αν δεν το καταστρέφει. Σύγχρονη ηχεί η μετάφραση του Κ.Χ Μύρη.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ