Η ηθοποιός βρίσκεται μόνη επί σκηνής στον μονόλογο «Ας έχω εγώ το κρίμα», τον οποίο συνσκηνοθετεί με τον Χρήστο Τσαβλίδη στο Θέατρο Άλφα.

Βασισμένη στη «Γκόλφω» του Σπ. Περεσιάδη, η παράσταση «Ας έχω εγώ το κρίμα» ανεβαίνει στις 12 και 13 Φεβρουαρίου σε συνσκηθεσία του Χρήστου Τσαβλίδη και της Aulona Lupa στο Θέατρο Άλφα. Εκτός από τη σκηνοθεσία, η ηθοποιός αναλαμβάνει και την ερμηνεία του έργου που παρουσιάζεται ως μονόλογος.και συστήνεται στο click@life. 

Γεννήθηκα στη Vlore της Αλβανίας και μεγάλωσα Βορειοανατολικά της Αθήνας στο Χαλάνδρι, στη Παιανία για κάποια χρόνια και μετά πάλι στο Χαλάνδρι.

Ζω κάπου ανάμεσα από Αθήνα και Λεμεσό τους τελευταίους 8 μήνες. Σε δύο άκρως διαφορετικές γειτονιές μεταξύ τους. Στην Αθήνα ζω μόνη μου σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μεταξουργείο. Από το Μεταξουργείο αγαπώ την ευκολία του, είναι όλα κοντά και γρήγορα. Μισώ όμως την μιζέρια του. Πριν αρχίσω να ζω και στη Κύπρο  νομίζω ότι η φτώχεια και ο πόνος της Χαλκοκονδύλη είχε αρχίσει και πότιζε το μυαλό μου. Έπρεπε να περνάω 2 - 3 φορές από εκεί για να πάω στα Εξάρχεια για πρόβα ή για να δω τους φίλους μου και είχα πιάσει προς το τέλος το εαυτό μου να θεωρεί ότι η εικόνα ενός ξαπλωμένου ανθρώπου στο δρόμο , εξαθλιωμένου απ' τη πείνα και την εγκατάλειψη είναι ο  ρεαλιστικός πίνακας της κοινωνίας μας. Και σίγουρα είναι άλλα τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτό. Στη Λεμεσό πάλι μένω σε ένα υπέροχο νεοκλασικό με δυο φίλους ηθοποιούς. Πάλι στο κέντρο της πόλης αλλά μιας τελείως διαφορετικής πόλης. Η Παλιά Πόλη της Λεμεσού μου θυμίζει λίγο Θησείο. Έξω από τη παλιά πόλη βέβαια είναι τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Είναι περίεργη πόλη η Λεμεσός να την περιγράψει κάνεις, έχει ένα μιξ από διάφορες κουλτούρες. Κάτι σαν και εμένα.. Μάλλον για αυτό την νιώθω οικία. Το μόνο που θα έλεγα ότι μισώ από το σπίτι μου στη Λεμεσό είναι η πόλη δυνατή μουσική από τα μαγαζιά που βρίσκονται στον από κάτω δρόμο!

Είμαι απόφοιτος του Ωδείου Αθηνών από το 2013 και από τότε έχω κάνει σεμινάρια στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Σεμινάρια χορού, physical theatre και ένα masterclass σκηνοθεσίας κινηματογράφου, το filmschool.

Μικρή ήθελα να γίνω κάτι σαν την Britney Spears. Τελικά δεν έπεσα και πολύ μέσα.

Πάντα πίστευα ότι η μόνη λύση όσον αφορά την επαγγελματική μου διαδρομή θα ήταν να ασχοληθώ με κάποια παραστατική τέχνη. Ότι μόνο σε κάτι τέτοιο θα ήμουν καλή. Όταν ήμουν λοιπόν  στην εφηβεία τραγουδούσα σε ένα συγκρότημα, ξέρεις ελληνική ροκ και τέτοια. Αλλά δεν είχα και καμιά τρομερή φωνή οπότε το έβγαλα από τη λίστα. Αγαπούσα πολύ τον χορό αλλά δεν είχα κάνει χορό μικρή και θεωρούσα ότι είναι αργά να αρχίσω στα 17, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ. Ε δεν μου έμειναν και πολλές επιλογές.. Κάπως έτσι κατέληξα στο Θέατρο. Όταν έδωσα εξετάσεις να μπω στη σχολή δεν είχα καμία σχέση με το Θέατρο. Η πρώτη φορά που έπαιξα σε παράσταση ήταν στις πρώτες μας εξετάσεις στο πρώτο έτος. Ήταν τρομερό σοκ για μένα το πρώτο έτος του Ωδείου. Άλλαξε όλη μου την ύπαρξη αυτή η σχολή και μετά εθίστηκα σε αυτή την αλλαγή και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να την σταματήσω..

Είμαι ηθοποιός που αντιλαμβάνεται το θέατρο μέσα από τη κίνηση και αγαπά πολύ το σινεμά. Από το σινεμά νομίζω ότι αντλώ όλη μου την υποκριτική έμπνευση. Είχα τη χαρά στη σχολή και λίγο μετά τη σχολή να έχω δύο εκπληκτικές δασκάλες κίνησης την Amalia Bennett και την Pauline Hugute οι οποίες με βοήθησαν πολύ να ξεκαθαρίσω την ταυτότητα μου σαν καλλιτέχνη και την προσωπική μου κλίση σαν ηθοποιός. Οι επιρροές μου είναι περισσότερο από χορογράφος και physical theatre ομάδες πάρα από θεατρικούς σκηνοθέτες. Έχω δει  άπειρα βίντεο των Complicite που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω και σεμινάριο τους, των DV8, της Pina Bausch, του ενός και μοναδικού Δημήτρη Παπαϊωάννου που η πρώτη παράσταση του, που παρακολούθησα ήταν η σφραγίδα μέσα μου ότι θέλω να ζήσω μέσα στο θέατρο για πάντα, του Akram Khan και άλλων πολλών. Οι πιο θεατρικές μου επιρροές είναι η δάσκαλοι μου, η αλλιώς οι «Θεατρικοί μου Πατέρες». Το σπίτι μας το κουβαλάμε πάντα και παντού και ας φύγουμε απ' αυτό.

Στην παράσταση «Ας έχω εγώ το κρίμα» βλέπουμε μία κοπέλα, μια Γκόλφω του σήμερα να ανεβαίνει στη ταράτσα του σπιτιού της να απλώσει ρούχα διαπραγματευόμενη την αξία της ύπαρξης της. Επιλέγει να μιλήσει για τον εαυτό της  μέσω της «Γκόλφως» του Σπύρου Περεσιάδη, με αποτέλεσμα να χανόμαστε στην φαντασία της αναζητώντας τι ήταν αυτό που της έχει συμβεί.

Ο ρόλος μου είναι η νεαρή αυτή κοπέλα και όλοι οι υπόλοιποι ρόλοι της ιστορίας μέσα από τα μάτια της. Το όνομα της σύγχρονης Γκόλφως μας είναι Ανέτα. Η Ανέτα είναι μια σημερινή αναλογία της Γκόλφως, μια κοπέλα που θα μπορούσε να ζει στον Κολωνό να είναι μεγαλωμένη χωρίς πατέρα και να αναζητά τον έρωτα με δίψα για να καταφέρει να αποδράσει από την ομίχλη της ύπαρξης της, Ο έρωτας όμως της αποκαλύπτεται τελείως διαφορετικός από αυτό που προσδοκούσε. Ο έρωτας είναι βίαιος και αβυσσαλέος. Και μετά το πέρασμα του η ομίχλη που απέφυγε αποκτά ανεμοστρόβιλους που την καταπίνουν.

Το κείμενο του Σπύρου Περεσιαδη νομίζω δεν υπάρχει λόγος να το συστήσω. Η Γκόλφω είναι ένα από τα συγκλονιστικότερα ελληνικά έργα που έχουν γραφτεί. Η ποιητικότητα και η ευαισθησία του είναι καθολική. Η δική μας προσεγγίσει φωτίζει την ιστορία από τη μεριά της Γκόλφως, εστιάζουμε σχεδόν όλοι μας τη προσοχή στον έναν από τους δύο ερωτευμένους, αυτόν που τερμάτισε τη πίστα του έρωτα. Και ας είναι  ο τερματισμός αυτός η αυτοκτονία..

Εξερευνούμε μαζί της τα στάδια και την έννοια της αιώνιας αγάπης, την πίστη, τον όρκο και την βαρύτητά του. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χάνονται τα όρια του χρόνου. Στόχος μας είναι να μιλήσουμε για την σχετικότητα του χρόνου στον έρωτα μια σχετικότητα που ίσχυε και το 1893 όπου διαδραματίζεται το έργο κάτι το οποίο ισχύει και σήμερα. Ο έρωτας δεν έχει χρόνο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει αέναα και θα είναι πάντα συντριπτικός και αβυσσαλέος σε όλες τις εποχές και σε όλους τους πολιτισμούς.

Θέλω να κάνω ένα θέατρο επιμορφωτικό αλλά όχι εξυπνακίστικο. Ποιητικό που αφορά και ανακουφίζει ψυχές ή τις βαραίνει και τις ξυπνά. Θέατρο που δεν υποτιμά την ευφυΐα του κοινού, θέατρο γενναιόδωρο. Ένα θέατρο θρησκευτικό. Γιατί το Θέατρο, η τέχνη είναι για  η θρησκεία μου όποτε δεν θα ήθελα ιδανικά να κάνω τίποτα λιγότερο από αυτά.

Επόμενα σχέδια; Να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε τη παράσταση. Και ίσως να παίξει κάποιες φορές ακόμα στην Αθήνα.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΒΛΙΔΗΣ-AULONA LUPA

ΜΟΥΣΙΚΗ: ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΑΔΑΜΑΝΤΙΔΗΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ-ΚΙΝΗΣΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΑΡΔΑΞΟΓΛΟΥ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ: ΗΛΕΚΤΡΑ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ  ΣΚΗΝΙΚΑ/ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΕΥΑ ΓΟΥΛΑΚΟΥ-MΑΤΙΝΑ ΜΑΥΡΑΓΑΝΝΗ ΦΩΤΑ:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΑΛΤΑΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΒΙΝΤΕΟ: ΓΙΑΝΝΗΣ GIZMO MΠΕΡΕΡΗΣ ART PHOTGRAPHER:ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΟΥΜΑΣ

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΑΡΙΟΣ ΜΠΑΝΟΥΣΗΣ

ΕΡΜΗΝΕΙΑ-ΣΥΛΛΗΨΗ: AULONA LUPA

Info
Θέατρο Άλφα:28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρη 51. 12 και 13 Φεβρουαρίου 2020. Για δύο παραστάσεις. Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210 – 5238742. Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00. Τιμές εισιτηρίων: 12€, 8€. Διάρκεια: 50 λεπτά

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ