Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Ηλέκτρα: μια σύγχρονη τραγωδία”, που ανεβαίνει στις 7 Μαρτίου απ’ την ομάδα Sarkha, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Σταθμός.

Sarkha στα Αραβικά σημαίνει κραυγή. Sarkha είναι το όνομα της θεατρικής ομάδας που έχουν σχηματίσει ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μωραΐτης και η ηθοποιός Άλκηστις Νικολαΐδη. Στόχος τους είναι να δώσουν φωνή, μέσα από το θέατρο ντοκουμέντο, σε υπαρκτά πρόσωπα, η στάση ζωής των οποίων επηρέασε τον κόσμο μας. Η “Ηλέκτρα: μια σύγχρονη τραγωδία” είναι η πρώτη τους παράσταση και ανεβαίνει από τις 7 Μαρτίου, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία του πρώτου, με την δεύτερη να συμπρωταγωνιστεί επί σκηνής με τον Ερρίκο Λίτση. 

Η ηθοποιός συστήνεται στο click@life και συστήνει την πρώτη θεατρική απόπειρα της ομάδας της.

Γεννήθηκα στην Αθήνα μέσα στο καταχείμωνο. Συγκεκριμένα στα Εξάρχεια. Γέννημα θρέμμα Eξαρχειώτισσα. Αν και οι δύο γονείς μου είναι από εδώ, ζήσαμε αρκετά χρόνια στην Κομοτηνή λόγω της δουλειάς τους.

Έχω ένα πτυχίο στην Διοίκηση Επιχειρήσεων, έναν μισοτελειωμένο επαγγελματικό τίτλο στα Χρηματοοικονομικά και ένα πτυχίο Υποκριτικής.

Μένω στα Εξάρχεια, μπροστά από ένα πάρκο. Το πόσο σημαντικό είναι το να έχω ένα πάρκο δίπλα μου, το συνειδητοποίησα όταν υιοθέτησα το σκυλάκι μου. Τα λατρεύω τα Εξάρχεια, δεν μπορώ να φανταστώ να μένω κάπου αλλού! Όλα είναι πολύ κοντά σε εσένα, πάντα υπάρχει αυτή η βουή που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός και έρχεσαι σε επαφή με όλων των ειδών των ανθρώπων, καθώς όλοι θα πρέπει να κατέβουν κάποια στιγμή στο κέντρο. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι η έντονη αστυνομική παρουσία.

Μικρή ήθελα να γίνω πολλά, πάρα πολλά! Η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν που ήθελα να γίνω δοκιμαστής καναπέδων. Να είμαι ξάπλα όλη μέρα και να αποφασίζω, αν είναι άνετοι. Ευτυχώς αυτό το όνειρο μου δεν εκπληρώθηκε. Όταν έπρεπε βέβαια να σκεφτώ σοβαρά τι θα κάνω στη ζωή μου, ήμουν πάντα διχασμένη ανάμεσα σε ένα εταιρικό περιβάλλον και στο θέατρο. Το τελευταίο δε, νομίζω άργησα πάρα πολύ να το ξεστομίσω.

Με την υποκριτική ασχολήθηκα εξαρχής επαγγελματικά. Δεν είχα καμία ερασιτεχνική εμπειρία. Αυτό που πάντα μου έκανε εντύπωση ήταν η αντίδραση μου όταν έβλεπα μία παράσταση που μου άρεσε. Δεν έχει σημασία τι είδους θεάτρου ήταν, εγώ, αν μου άρεσε αυτό που έβλεπα, έκλαιγα με λυγμούς. Όσο πιο καλός ήταν ο ηθοποιός, τόσο πιο ψηλή αισθανόμουν. Όσο περισσότερο με άγγιζε μια παράσταση, τόσο φώτιζαν όλα γύρω μου.

Πήρα την απόφαση να αλλάξω την διαδρομή μου, καθώς αρχικά εργαζόμουν στο αντικείμενο του πρώτου μου πτυχίου, δυστυχώς μέσω δυσάρεστων γεγονότων. Διαπίστωσα πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο κρίμα είναι να σπαταλάμε μέρες και χρόνια και στιγμές. Πλέον δεν είχα δεύτερες σκέψεις και φόβους. Το στομάχι έφαγε, καιρός ήταν να φάει και η ψυχή μου. Δυσκολεύτηκα και ακόμα δυσκολεύομαι με αυτή την απόφαση μου αλλά δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που σκέφτηκα ότι έκανα λάθος. Μακάρι, απλώς, να μπορούσαν να έβλεπαν αυτή την αλλαγή και εκείνοι που, άθελα τους, την πυροδότησαν.

Η αλήθεια είναι, ότι από μικρή μου άρεσε περισσότερο ο κινηματογράφος παρά το θέατρο. Ευτυχώς για μένα, αυτό το είχε ανακαλύψει η καθηγήτρια των γαλλικών μου και για να με στρώσει να μάθω γαλλικά, μου έβαζε γαλλικές ταινίες και σοκολάτες Serano. Έτσι καθόμουν με τις ώρες και έμαθα και γαλλικά πιο εύκολα.

Όσον αφορά το θέατρο, οι γονείς μου ήταν θεατρόφιλοι και βλέπαμε αρκετές παραστάσεις. Επίσης, όταν η αδερφή μου μετακόμισε στην Αγγλία, είχα την ευκαιρία και έβλεπα θέατρο κι εκεί.

Σημαντικό στοιχείο στη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού μου γούστου έπαιξαν τα μουσικά μου ερεθίσματα (trip hop & electro techno). Αυτά με οδήγησαν στη rock και η rock μουσική με οδήγησε στο να παίζω drums σήμερα.

Η παράσταση «Ηλέκτρα: μία σύγχρονη τραγωδία» βασίζεται πάνω στη ζωή και τον θάνατο της Ηλέκτρας Αποστόλου. Έχουμε ένα υπέροχο κείμενο που έγραψε η Ελένη Τριανταφυλλοπούλου ειδικά για την παράσταση και είμαστε ιδιαίτερα συγκινημένοι που θα εκδοθεί. Η Ηλέκτρα Αποστόλου ήταν μια γυναίκα που ενώ τα είχε όλα, επέλεξε να τα θυσιάσει όλα, ακόμα και την ίδια της τη ζωή, για την Αντίσταση. Υπέστη τρομερά βασανιστήρια το βράδυ της σύλληψής της, αλλά δεν λύγισε. Απαρνήθηκε τα πάντα για να βοηθήσει τους ανθρώπους γύρω της.

Διαπιστώσαμε ότι ενώ στο εξωτερικό η δράση της ήταν γνωστή, ιδιαίτερα για τις φεμινιστικές της δράσεις, στην Ελλάδα υπάρχει πολύς κόσμος που δεν την γνωρίζει.

Επί σκηνής είναι δυο άνθρωποι. Η Ηλέκτρα και ο «βασανιστής» της. Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι, καθώς στον ρόλο του άνδρα είναι ο Ερρίκος Λίτσης, ένας πολύ μεγάλος ηθοποιός, που δίνει στον χαρακτήρα πτυχές που κανείς μας δεν περίμενε.

Υποδύομαι την Ηλέκτρα Αποστόλου, η οποία είχε συλληφθεί λόγω της ιδεολογίας της. Τη σύλληψη αυτή ακολούθησαν απερίγραπτα βασανιστήρια. Η φράση που νομίζω ότι συνοψίζει τον χαρακτήρα της Ηλέκτρας είναι η εξής: “Κάθε φορά που με πιάνουν δεν έχω καμιά ανησυχία για την απολογία μου. Με το που περνώ εκείνα τα κατώφλια, βάζω στο μυαλό μου πως δεν έχω πια μνήμα, δεν έχω αυτιά, δεν έχω γλώσσα. Δεν έχω ούτε μιας μέρας παρελθόν.» Αυτά είναι τα αληθινά λόγια της Ηλέκτρας Αποστόλου, όπου τα έκανε πράξη κατά τη σύλληψή της. Με την προσωπική της στάση, η Ηλέκτρα, υπήρξε παράδειγμα αγωνιστικότητας εμπνέοντας και γεμίζοντας τις γυναίκες αισιοδοξία και σιγουριά για το δίκιο τους. Έχοντας, λοιπόν, αυτό το υλικό να διαχειριστώ, όταν μου ζητήθηκε να ξυρίσω το κεφάλι μου, ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω.

Δεν ξέρω αν είναι ιδιαιτερότητα αλλά πάμε να μιλήσουμε για μια αληθινή ιστορία, πολύ σκληρή και σχετικά πρόσφατη. Στην παράσταση ακούγεται η πραγματική νεκροψία της Ηλέκτρας, ακούγονται λόγια της Ηλέκτρας και φυσικά τα βασανιστήρια που της έκαναν. Δυστυχώς δεν είναι μυθοπλασία.

Σε μία σύγχρονη κοινωνία, που παραμένει ανδροκρατούμενη, που οι άνθρωποι βασανίζονται για τις ιδεολογικές τους απόψεις και δολοφονούνται από το κράτος, η ιστορία μίας γυναίκας που το 1934 είχε συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών έχει να μας πει πολλά. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι βασανιστές και δολοφόνοι της Ηλέκτρας Αποστόλου καταδικάστηκαν μεν σε ισόβια, αφέθηκαν ελεύθεροι δε λίγους μήνες αργότερα. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Θέατρο με λόγο ύπαρξης. Αυτό το θέατρο θέλω να κάνω. Δεν πιστεύω στο διαχωρισμό του θεάτρου. Πιστεύω στο καλό και στο κακό θέατρο. Σε ένα θέατρο που έχει κάτι να πει και σε ένα θέατρο που καμώνεται πως λέει. Σε μία πόλη που ανεβαίνουν 1000+ παραστάσεις τον χρόνο, είμαι σίγουρη πως αν ρωτήσεις και τους 1000 σκηνοθέτες, αν έχουν κάτι να πουν, όλοι θα σου πουν με σιγουριά ένα τεράστιο ναι. Από αυτό και μόνο πρέπει να καταλάβουμε πως κάπου έχουμε χάσει το δρόμο, πως κάτι δεν πάει καλά με το θέατρο στην Ελλάδα.

Επόμενα σχέδια; Προς το παρόν, προέχει η Ηλέκτρα μας. Έχουμε στόχο να συνεχίσει την περιοδεία της έξω, με κάποιες ακόμα στάσεις. Έπειτα, ή και παράλληλα, έχουμε ξεκινήσει το σχεδιασμό της επόμενης μας παράστασης που θα ακολουθεί την ταυτότητα της ομάδας μας.

Έχουν γίνει πραγματικότητα πράγματα που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα τα φανταζόμουν, οπότε είμαι ικανοποιημένη. Τώρα για το κάτι παραπάνω, φαντάζομαι, μία μεγάλου μήκους ταινία θα ήταν κάτι που θα ήθελα να γίνει σύντομα.

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μωραΐτης Κείμενο: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου Δραματουργία-Σκηνογραφία: ομάδα Sarkha

Φωτισμοί-Φωτογραφίες: Karol Jarek Βοηθός σκηνοθέτη: Δώρα Χουρσανίδου Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας Υπεύθυνη Επικοινωνίας παράστασης: Ελεάννα Γεωργίου

Ερμηνεύουν: Ερρίκος Λίτσης, Άλκηστις Νικολαΐδη

Η παράσταση «Ηλέκτρα: μια σύγχρονη τραγωδία» επιχορηγείται απ’ το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ.

Info
Θέατρο Σταθμός: Βίκτωρος Ουγκώ 55 (Μετρό: Μεταξουργείο)
Παραστάσεις: Από 7 Μαρτίου έως 5 Απριλίου. Μέρες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο στις 18.00 και Κυριακή στις 21.15. Τιμές εισιτηρίων: 12€ κανονικό, 10€ μειωμένο (φοιτητικό, άνω των 65, ανέργων). ΠΡΟΣΦΟΡΑ Μέχρι 6 Μαρτίου: 8€

Προπώληση: viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores, WIND, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk, Yoleni’s

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ