Η παράσταση αναδεικνύει την εξπρεσιονιστική γραφή του Στέρνχαϊμ με την χορογραφημένη, συχνά πλαστική, κινησιολογία, τις γκριμάτσες και μια εξατομικευμένη σωματικότητα ενώ παράλληλα αποφεύγει την ένταση και τα υπερβολικά στοιχεία.

Σκηνικό λιτό κα απλό, το ασφαλές διαμέρισμα του κυρίου και της κυρίας Μάσκε διακοσμημένο από ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και έπιπλα. Σχεδόν όλα βρίσκουν λειτουργική χρήση στην κουζίνα, και άρα την ικανοποίηση της πείνας. Γιατί αν πάσχουν από κάτι οι ήρωες που μας συστήνει η Μαριλίτα Λαμπροπούλου σκηνοθετώντας την παράσταση «Το βρακί» του Καρλ Στέρνχαϊμ, στο Θέατρο Skrow ,τότε σίγουρα είναι από στέρηση. Γι' αυτό και ό,τι κάνουν το κάνουν λαίμαργα. Ασφυκτιούν λαίμαργα, τρώνε λαίμαργα, ερωτοτροπούν λαίμαργα, «μικροαστούν» λαίμαργα.  

Τι στάθηκε η αφορμή για να εκδηλωθεί αυτή η πείνα για προσωπικές απολαύσεις των απλών νοικοκυραίων; Το πελώριο (γιατί μιλάμε για έργο του 1911) βρακί της κυρίας Μάσκε η οποία ενώ βρισκόταν σε μία παρέλαση θέλησε να δει το βασιλιά, τεντώθηκε και το΄παθε το κακό. Το εσώρουχο έπεσε για λίγο κάτω και η ίδια έγινε γνωστή για τους λάθος λόγους που ο καλοβολεμένος σύζυγός της τρέμει τον αντίκτυπό τους στη ζωή τους. Το βρακί πάντως φέρνει καλή τύχη στα ερωτικά της κυρίας Μάσκε μιας και προσελκύει δύο ερωτικούς πολιορκητές, ένα αριστοκράτη κι ένα χαμηλότερης τάξης, να διαμείνουν στα προς ενοικίαση δωμάτια του ζευγαριού, πράγμα που τρέφει την δίψα της κυρίας Μάσκε για ονειροπόληση και έρωτα- σιγοντάρει και η γειτόνισσα- και του κυρίου Μάσκε για οικονομική ασφάλεια.  

Με αφορμή ένα «βρακί», πέφτει και το τελευταίο φύλλο συκής που καλύπτει την ηθική γύμνια των κατά τα άλλα  ευπρεπώς ενδεδυμένων ηρώων, αναφέρεται στο πρόγραμμα της παράστασης. Η ιστορία που παρακολουθούμε αν και κινείται στη σφαίρα του ανάλαφρου, μιας και πρόκειται για κωμωδία με έντονο το φαρσικό στοιχείο, διαθέτει και λόγο πιο βαθύ με κάνοντας σάτιρα για την υποκρισία των ηθών και την αδιαφορία των νοικοκυραίων που βολεύονται μπροστά στα μάτια μας σε μια προπολεμική Γερμανία που ταΐζει ήδη το ναζισμό.  

Όλα αυτά στην παράσταση γίνονται κρατώντας μία λεπτή ισορροπία ανάμεσα στις ρεαλιστικές και εξπρεσιονιστικές αναλογίες και παράλληλα ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό. Η Λαμπροπούλου αναδεικνύει την εξπρεσιονιστική γραφή του Στέρνχαϊμ με την χορογραφημένη, συχνά πλαστική, καλοδουλεμένη κινησιολογία, τις γκριμάτσες και τις ξεχωριστές χειρονομίες που βάζει να κάνουν οι ηθοποιοί - από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές είναι η χορογραφημένη σκηνή του φαγητού, κατά την οποία τρώνε τόσο γρήγορα και λαίμαργα που το φαγητό εκτοξεύεται- ενώ παράλληλα αποφεύγει την ένταση στη φωνή και τα υπερβολικά στοιχεία. Στη σκηνοθεσία της φαίνεται να θέλει τα ακραία στοιχεία του έργου αλλά όχι τα υπερβολικά. Οι ηθοποιοί είναι στημένοι, ερμηνεύουν «στιλιζαρισμένα» και έχουν δικό τους ιδιαίτερο λόγο. Δεν κραυγάζουν όμως, πράγμα που κάνει να ακούγονται ακόμα πιο δυνατά οι υποκρισίες των ηρώων- με κεντικό τον Μάσκε που διαβάζει συνέχεια το ίδιο νέο στο ίδιο φύλλο εφημερίδας κατά τη διάρκεια της παράστασης.  

Αν κάτι δεν βοήθησε την παράσταση είναι η χρήση του εκτός βασικής σκηνής πάνω χώρου ως σκηνικού ορισμένες φορές στην παράσταση. Αν και δίνει μερικές καλές εξπρεσιονιστικές πινελιές, όπως πχ όταν η κυρία Μάσκε κατά κάποιο τρόπο κρέμεται από κάτω, όταν χρειάζεται να γίνει η μετάβαση από τον κάτω σκηνικό χώρο στον επάνω, ή ανάποδα, απαιτείται χρόνος και γίνεται λίγο ενοχλητικό για το θεατή που το έχει στο πλάι του ματιού του. 

Τέλος, ερμηνευτικά η παράσταση διαθέτει μια υπέροχη και ταιριαστή ομάδα. Ξεχωρίζει ο Γιάννης Τσορτέκης που είναι απόλυτα αφοσιωμένος στον ανεκδιήγητο χαρακτήρα του, σε σημεία που σε σκάει. Δίπλα του η Ελίζα Σκολίδη μας πείθει για την αφέλεια και την ονειροπαρμένη φύση της. Απολαυστικός ο Στέλιος Παυλόπουλος, ξεγυμνώνει το κενό του χαρακτήρα του σιγά σιγά. Γεμάτη ζωντάνια και αμεσότητα η Ελπίδα Τοπάλογλου,  πολύ καλός επίσης ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος.  

Το μαγικό τελικά με αυτή την παράσταση είναι ότι εκεί που γελάς ξαφνικά συνειδητοποιείς με τι έχεις γελάσει. Τη σοβαρότητα δηλαδή πίσω του. Και μετά από αυτό, δεύτερος κεραυνός, όλα αυτά κάτι σου θυμίζουν. 

Συντελεστές
Συγγραφέας: Καρλ Στέρνχαϊμ Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας Σκηνοθεσία / Δραματουργική επεξεργασία: Μαριλίτα Λαμπροπούλου
Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη Επιμέλεια Κίνησης: Ιωάννα Αποστόλου Μουσική: Κώστας Λώλος Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Ματθαίου Παραγωγή: Zero Gravity Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Παίζουν: Γιάννης Τσορτέκης, Ελίζα Σκολίδη, Στέλιος Παυλόπουλος, Ελπίδα Τοπάλογλου, Κωνσταντίνος Ζωγράφος

Info
Θέατρο SKROW: Αρχελάου 5, Παγκράτι, Αθήνα, 210 7235842. Από 25 Ιανουαρίου. Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 18:00  &  κάθε Κυριακή στις 21:00. Διάρκεια: 80 λεπτά. 

ΒΑΡΔΑΛΑΧΑΚΗ ΙΩΑΝΝΑ- [email protected]