Η ηθοποιός μιλά στο clickatlife με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι» στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Ο θάνατος του ομοφυλόφιλου ποιητή Σεμπάστιαν, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, θα ωθήσει την μητέρα του κα.Βέναμπλ να έρθει σε σύγκρουση με την ξαδέρφη του, την Κάθρην ώστε μέσω του γιατρού Κούκροβιτς να ζητήσει την λοβοτομή της Κάθρην. Το ίσως εμβληματικότερο έργο του Tenesse Williams, Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι, με αυτοβιογραφικές αναφορές και ιδιαίτερα φορτισμένο «παρελθόν» ανεβάζει στο Θεάτρο Νέου Κόσμου ο Γιώργος Παπαγεωργίου. Επί σκηνής καταξιωμένοι καθώς και νεότερης γενιάς ηθοποιοί και σταθεροί συνεργάτες του σκηνοθέτη-ηθοποιού. Ανάμεσά τους και η Μαίρη Μηνά, που μιλά για την παράσταση στο clickatlife και μας συστήνεται.

Γεννήθηκα στα Τρίκαλα, εκεί μεγάλωσα αλλά όλα μου τα καλοκαίρια και γενικότερα τις διακοπές μου τις περνούσα στην Πάρο όπου και διατηρούμε μια οικογενειακή επιχείρηση.

Σπούδασα Κοινωνική Λειτουργός κι έκανα την πρακτική μου σε ένα θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες στο Umea της Σουηδίας. Αργότερα εργάστηκα στη Βιέννη για ένα χρόνο σε ένα Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο κατά του εθισμού. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα κι ενώ σκεφτόμουν να ασχοληθώ με την Δραματοθεραπεία, προέκυψε η Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Έκτοτε ζω κι εργάζομαι στην Αθήνα ως ηθοποιός.

Είναι λίγο αστείο αλλά θυμάμαι τη μητέρα μου να με ρωτάει ως παιδί, τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω κι εγώ της απαντούσα “Δεν ξέρω... Απλά θέλω να μορφωθώ”! Αργότερα και προς την εφηβεία μου άρχισα να έχω μια κλίση προς τα ανθρωπιστικά επαγγέλματα.

Θυμάμαι, όσο ήμουν στη Σουηδία όπου και έκανα την πρακτική μου στο θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες, να αισθάνομαι πως αυτός ο χώρος που συνδυάζει θέατρο και θεραπευτική είναι ένας χώρος που μπορεί να με απορροφήσει. Αργότερα κι ενώ είχα μπει ήδη στη Δραματική Σχολή μου έγινε πιο καθαρό ότι εδώ θέλω να βρίσκομαι και αυτό θέλω να κάνω.

Οι ίδιες οι εμπειρίες, τα βιώματα και οι άνθρωποι είναι οι επιρροές μου. Από κει αντλώ δύναμη και αυτά είναι που ερεθίζουν το φαντασιακό μου, σε αυτά ανατρέχω. Βέβαια, αγαπώ το θέατρο και το σινεμά, είμαι πολύ ανοιχτή στα θεάματα και πάντα παρακολουθώ σαν παιδί, και με συγκινούν δουλειές που έχουν κάτι το βαθιά “ποιητικό”.

Το «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Ουίλλιαμς είναι ένα από τα ποιητικότερα έργα του με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Όλη η ιστορία κινείται γύρω από τον απόντα-νεκρό ποιητή Σεμπάστιαν και τον μυστηριώδη θάνατό του. Από τη μια πλευρά έχουμε τη μητέρα του ποιητή, την κ. Βέναμπλ, που αγωνίζεται να διατηρήσει αμόλυντη την υστεροφημία του γιού της, και στον αντίποδα την ξαδέρφη του, Κάθρην, τη μοναδική αυτόπτη μάρτυρα του αποτρόπαιου θανάτου του, που μάχεται να μεταδώσει τη φρικτή αλήθεια ακόμη και υπό την απειλή λοβοτομής της. Ουσιαστικά είναι η σύγκρουση δύο κόσμων, ο αλληλοσπαραγμός. Δίπολα όπως: συντηρητισμός-επανάσταση, αλήθεια-ψεύδος, φως-σκιά μονίμως αλληλοσυγκρούονται μέσα στο έργο. Το ίδιο και η μνήμη με τα γεγονότα. Μια σύγκρουση που επιχειρεί να μας βυθίσει μέσα σε ένα σύμπαν σχεδόν αυτογνωσιακό που μας ωθεί να κοιτάξουμε κατάματα τον κανίβαλο μέσα μας.

Υποδύομαι την Κάθρην. Τη μόνη αυτόπτη μάρτυρα του θανάτου του Σεμπάστιαν. Ένα κορίτσι με ταραγμένο και βαθιά τραυματισμένο ψυχισμό που ζει μονίμως στοιχειωμένη από τα όσα αντίκρισε. Η Κάθρην είναι ο μόνος φορέας μια αβάσταχτης, ακόμα και για την ίδια, αλήθειας. Ένας καταραμένος αγγελιαφόρος, που πλέον μόνη της αποστολή είναι να ρίξει φως όπου ως τώρα κυριαρχεί η σκιά και το σκοτάδι.

Είναι ένα έντονα συμβολικό έργο, σχεδόν ένα ψυχογράφημα του ίδιου του συγγραφέα και της βαθιάς υπαρξιακής αγωνίας του. Κανιβαλισμός και ωμοφαγία, σύμβολα που φωτίζουν αρχέγονα ένστικτα αλληλοσπαραγμού. Η φύση γεννά και καταστρέφει, το ίδιο και ο άνθρωπος. “Όλοι χρησιμοποιούμε ο ένας τον άλλο και αυτό το λέμε αγάπη, και το να μην έχουμε τη δύναμη να χρησιμοποιήσουμε ο ένας τον άλλο αυτό είναι το μίσος...”, μια φράση μέσα από το έργο που προσωπικά με προβληματίζει σε πολλά επίπεδα.

Προσωπικά αναγνωρίζω μια ισχυρή πολιτική θέση μέσα στο έργο, πώς δηλαδή η εξουσία έχει τη δύναμη, και με κάθε κόστος, να αποσιωπά προς όφελός της αλήθειες που σοκάρουν. Πώς βαφτίζουμε ως “μίασμα” οτιδήποτε δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια που οι ίδιοι έχουμε κατασκευάσει ως αποδεκτό ή ιδεατό. Ποιος τελικά χρήζεται φορέας της αλήθειας και ποιος είναι αυτός που χρήζει;

Επόμενα σχέδια; Βρισκόμαστε ήδη σε πρόβες με μια ομάδα που διατηρούμε από τη σχολή και τον Αργύρη Ξάφη στη σκηνοθεσία. Λέγεται “Έτσι πεθαίνουμε” και ανεβαίνει 24 Απριλίου στο Skrow.Ένα απελπισμένο, συνειρμικά καταιγιστικό, ανελέητο ποίημα ενός σύγχρονου ανθρώπου.

Θέλω να κάνω παθιασμένο θέατρο! Θέλω να κάνω θέατρο με εμπνευσμένους ανθρώπους που φλέγονται από μια ανάγκη να επικοινωνήσουν μια ιδέα, έναν συλλογισμό που τους κρατάει άγρυπνους τη νύχτα.

Τι ονειρεύομαι; Ένα σπίτι με κήπο! Όσο αφελές κι αν ακούγεται. Μου λείπει πολύ η αίσθηση της φύσης στην Αθήνα.

Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος Σκηνοθεσία -  Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα Μουσική: Φώτης Σιώτας Σχεδιασμός φωτισμών: Αλέκος Αναστασίου Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Παπαγεωργίου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Θέμις Μπαζάκα, Μαίρη Μηνά, Παναγιώτης Εξαρχέας, Αθηνά Αλεξοπούλου, Γιάννης Λατουσάκης

Info
Θέατρο Νέου Κόσμου - Κεντρική Σκηνή. Έως 12.04.2020. ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 90 λεπτά. ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ Τετάρτη 18:30, Παρασκευή 21:15, Σάββατο 18:30, Κυριακή 21:15. ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ Τετάρτη-Παρασκευή Κανονικό 18€ Μειωμένο 15€ Ανέργων 12€ / Σάββατο-Κυριακή Κανονικό 20€ Μειωμένο 17€. Εισιτήρια για την παράσταση προπωλούνται.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ