Ο σκηνοθέτης μιλά στο clickatlife με αφορμή το έργο τού Άλντους Χάξλεϋ, μια κωμωδία για το τέλος αυτού του κόσμου και την αρχή του επόμενου.

«Είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον του θεατρικού χώρου. Κατά τη διάρκεια της περασμένης δεκαετίας, το θέατρο άνοιξε πάρα πολύ, κάτι που εντέλει οδήγησε στην υπονόμευσή του. Πιστεύω πως η φετινή χρονιά -που ήταν ήδη εξαιρετικά δύσκολη πριν την πανδημία, θα οδηγήσει σε μια διαλογή, σ´ έναν περιορισμό του θεατρικού πληθωρισμού. Με απλά λόγια, θα δούμε λιγότερες και καλύτερες παραστάσεις, κάτι που σίγουρα θα εκτιμήσει το θεατρόφιλο κοινό», αναφέρει ο Αλέξανδρος Διαμαντής σχετικά με την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε αυτές τις ημέρες εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού - κατάσταση που έπληξε και τον χώρο του θεάτρου, με τα ρολά των σκηνών κατεβασμένα και τους ανθρώπους του να μπαίνουν ξαφνικά σε συνθήκες ανεργίας. 

Η αλήθεια είναι ότι η συνέντευξή μας είχε προηγηθεί του κορονοϊού. Ο νεαρός σκηνοθέτης μόλις είχε ξεκινήσει παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Σημείο με το έργο «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» - την αρχετυπική ιστορία του Άλντους Χάξλεϋ, ένα φουτουριστικό παραμύθι για τη σχέση ουτοπίας και δυστοπίας που ενέπνευσε μεταξύ άλλων το 1984 του Τζορτζ Όργουελ. Περιγράφει έναν κόσμο όπου ένας συνδυασμός επιστήμης και ηδονής συγκροτεί μια ολοκληρωτική κοινωνία.

Ο Αλέξανδρος Διαμαντής συστήνεται στο click@life και μοιράζεται μαζί μας τις σκέψεις του τόσο για το έργο, όσο και για το θέατρο αλλά και τη ζωή.

Γεννήθηκα σε ένα μαιεύτηριο στο Μαρούσι - όπως και τα περισσότερα παιδιά της γενιάς μου. Έχω σπουδάσει Ιστορία και Θεωρία της Τέχνης, στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και τώρα ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου στις Πολιτισμικές και Κινηματογραφικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Μετακόμισα πρόσφατα σ’ ένα σπίτι που μου άφησε μια θεία μου στην Κυψέλη. Είναι μια ωραία γειτονιά αλλά δεν την ξέρω καλά. ‘Πατρίδα’ μου όμως, με την έννοια του μέρους όπου μεγάλωσα και όπου πάντα θα επανέρχομαι είναι τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι, εκεί όπου υπάρχει μια ολόκληρη πόλη μέσα στην πόλη, μια μυστική -μεταξύ μας κατάσταση, για την οποία, όποιος δεν είναι από εδώ, δεν έχει ιδέα. 

Όταν ήμουν πολύ μικρός, γύρω στα 5-6, ήθελα να γίνω γιατρός εντόμων. Μετά ήθελα να γίνω πολλά και διάφορα, όλα εξαιρετικά φιλόδοξα: τραπεζίτης, ναυπηγός, διπλωμάτης κλπ. Μου άρεσαν τα επαγγέλματα με κύρος, ακόμα μου αρέσουν. Αρνούμουν κατηγορηματικά να εξετάσω το ενδεχόμενο ν’ ασχοληθώ με το θέατρο. Το είχα εξολοκλήρου αποκλείσει. Ίσως να μου φαινόταν μιας μορφής συμβιβασμός να δουλέψω σε κάτι που μου φαινόταν ως απλώς το οικογενειακό επάγγελμα. Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να αλλάξω εντελώς άποψη. Βέβαια, πρόσφατα βρήκα σε μια αποθήκη κάτι παλιά σχολικά τετράδια, γεμάτα ζωγραφιές (ήμουν πολύ κακός μαθητής). Και τι ζωγράφιζα λοιπόν; Όλο σκηνοθεσίες - πώς θα έκανα την Ορέστεια ή τον Άμλετ ή την Προδοσία.

Όταν μπήκα στη Σχολή μ’ ενδιέφερε η ιδέα της επιμέλειας εκθέσεων και έτσι μάζεψα μερικούς φίλους μου και διοργανώσαμε μια σειρά εικαστικών εκθέσεων στο Σημείο, οι οποίες πήγαν αρκετά καλά. Μετά όμως από δύο - τρία χρόνια αποφάσισα για διάφορους λόγους ότι η επιμέλεια δεν κάλυπτε την δημιουργική μου ανάγκη. Κι έτσι έκανα την πρώτη μου παράσταση. 

Το έργο που με ενέπνευσε για να ασχοληθώ με το θέατρο ήταν ο Βέρθερος, βασισμένο στα Πάθη του νεαρού Βέρθερου του Γκαίτε -ένα βιβλίο που οφείλουμε όλοι να διαβάσουμε, γιατί είναι σαν εκρηκτικός μηχανισμός. Δεν θυμάμαι ποιο ακριβώς γεγονός με οδήγησε εκεί, αλλά θυμάμαι πως ήταν όπως τώρα αρχές της άνοιξης και διάβαζα το βιβλίο έχοντας ήδη στο νού μου να το ανεβάσω και μου φαινόταν τελείως φυσικό, σχεδόν αυτονόητο, να είναι αυτό το έργο η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο.

Έχοντας μεγαλώσει σε μια θεατρική οικογένεια, ανάμεσα σε καλλιτέχνες, θα έλεγα ότι οι επιρροές μου είναι τόσο πολλές και βαθιές που καταλήγουν συγκεχυμένες μ’ όλες τις αναμνήσεις της παιδικής μου ηλικίας. Από ‘κει και πέρα, λόγω των σπουδών μου έχω λάβει εικαστική παιδεία και επιδιώκω να κρατώ ανοικτές τις αναφορές μου ώστε να περιλαμβάνουν ολόκληρο το εύρος της ανθρώπινης δημιουργικότητας.

Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος είναι, αν δεν απατώμαι, το πρώτο από τα πολλά δυστοπικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν τον 20ο αιώνα. Περιγράφει μια κοινωνία ηδονής κι αποτελεσματικότητας, η οποία είναι δημιουργημένη από μια περίπλοκη γενετική μέθοδο -απότοκο της ευγονικής που ήταν ένα τεράστιο ζήτημα κατά τη δεκαετία του ’30, οπότε και γράφτηκε το βιβλίο. Η τέλεια αυτή κοινωνία έχει εξορίσει την έννοια της προσωπικότητας έτσι όπως την αντιλαμβανόμαστε. Είναι ένα αποστειρωμένο κι απολύτως ευτυχές περιβάλλον, μέσα στο οποίο εισβάλει ένας Άγριος -ένας άνθρωπος όμοιος μ’ εμάς και προκαλεί τα όρια αντοχής του συστήματος. 

Η ιδιαιτερότητα του έργου είναι ότι ενώ περιγράφει μια δυστοπία, την κατασκευάζει με τα υλικά της ουτοπίας. Ο Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος είναι ένας κόσμος χωρίς πολέμους και χωρίς φτώχεια, χωρίς γεράματα κι αρρώστιες. Ένας κόσμος τέλειος. Ταυτόχρονα είναι ένας κόσμος εφιαλτικά ηλίθιος, απ’ όπου έχει εξοριστεί η προσωπικότητα και όπου η ρηχότητα αντιμετωπίζεται ως βάθος.

Θα έλεγα ότι η όποια επικαιρότητα του έργου εντοπίζεται ακριβώς σ’ αυτό, στη ρηχότητα που αντιμετωπίζεται ως βάθος. Στην εποχή μας εκτιμούμε περισσότερο αυτούς που μιλούν δυνατά, παρά αυτούς που ακούν με προσοχή. 

Θέλω να κάνω παραστάσεις που θα ήθελα να δω. Αυτές που θα ήθελα να δείξω στο κορίτσι μου και στους φίλους μου. Επέλεξα αυτό το επάγγελμα για την απόλυτη ελευθερία την οποία εγγυάται. Δεν έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου και ως προς αυτό, είμαι ευτυχής.

Ξέρετε ποιό είναι το σύνθημά μου; «Ας σβήσει το ακατόρθωτο κι ας γίνουν τ’ αδύνατα, εφικτά». Είναι από τον Κοριολανό που είχα ανεβάσει πριν από δύο χρόνια. Για εμένα τα όνειρα όσο απίθανα κι αν είναι, αποτελούν εγγύτερους ή μακρύτερους στόχους προς υλοποίηση. 

Επόμενα σχέδια; Θα κάνω με μερικούς φίλους μια ταινία φέτος το καλοκαίρι και θα ανεβάσω δύο έργα του χρόνου. Αλλά δεν μπορώ να πω τίποτε περισσότερο σχετικά μ’ όλα αυτά.

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Διαμαντής Μετάφραση-Δραματουργική επιμέλεια: Έρι Κύργια

Χορογραφία: Αναστασία Κελέση Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα Φωτισμοί: Άννα Σμπώκου Animation: Κωνσταντίνος Βάχλας Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης Video: Ρωμανός Γκότζος Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Γκότζος Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Διανομή (με σειρά εμφάνισης)

• Τζον ή ο «Άγριος»: Αναστασία Πλέλλη
• Μακλάρεν: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
• Μπέντλεϋ: Αναστασία Κελέση
• Μαζεράτι: Ρομάννα Λόμπατς
• Τζάγκουαρ: Χρυσαλένα Χριστοπούλου
• Μπουγκάτι: Μαριέλα Δουμπού

Info
Θέατρο Σημείο: Χαριλάου 4, Καλλιθέα τηλ.: 2109229579 e-mail: [email protected]. Από 27 Μαρτίου. Παραστάσεις Παρασκευή - Σάββατο στις 21.00 & Κυριακή στις 20.00 Τιμές Εισιτηρίων: 15€ κανονικό 10€ φοιτητικό , + 65 5€  ανέργων, ΑΜΕΑ