Ο ηθοποιός, συγγραφές και σκηνοθέτης, ιδρυτής της νεοσύστατης καλλιτεχνικής ομάδας Ντουέντε, συμπληρώνει το ερωτηματολόγιο καραντίνας του clickatlife.

Η καραντίνα με πέτυχε σε μία φάση που κλιμακωνόταν το καλλιτεχνικό μου εργαστήριο και συνέθετα τη δραματουργία της παράτασης «Ονειροπόλοι» με προγραμματισμένη πρεμιέρα στις 4 Μαΐου. Θα κάναμε μια καλλιτεχνική κατάληψη στο Σύγχρονο Θέατρο, εμπνευσμένη από τον Μάη του '68.

Το «μένουμε σπίτι» όμως είναι ένα στοίχημα που σώζει ζωές. Και παράλληλα ένα πείραμα - κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, τεχνολογικά και φυσικά υπαρξιακά. Το μέλλον θα το γράψουμε όλοι μαζί. Θα χρειαστεί ενσυναίσθηση, όση έχουμε. Και αντίσταση όπου χρειαστεί.

Η καθημερινότητά μου πλέον περιλαμβάνει ακόμη περισσότερους στοχασμούς, γράψιμο, μαγειρική, άσκηση και παρέα με τη γυναίκα μου. Το εργαστήρι των ονειροπόλων μου συνεχίζει εξ αποστάσεως - όπως και οι αναρίθμητες συζητήσεις, τριβές και ζυμώσεις, μέσω διαδικτύου, με γνωστούς και αγνώστους.

Με τρομάζει που δεν έχω έσοδα αυτή τη στιγμή - επ αόριστον. Και κανέναν τρόπο για να αλλάξει αυτό, όχι μόνο μετά το τέλος της καραντίνας αλλά μέχρι να ξεφοβηθούν το «κοντά» οι άνθρωποι στην πράξη.

Δημήτρης Νασιούλας

Νιώθω γαλήνη όταν ξυπνώ στην αγκαλιά της το πρωί.

Δεν μπορώ να μην κάνω αχαλίνωτους συνειρμούς. Για τα καλύτερα και τα χειρότερα.

Σίγουρα δεν κάνω πίσω.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο χωρίς χρήμα και χωρίς πλαστικό.

Απελπίζομαι με την ανίκητη τάση των ανθρώπων να είμαστε κυκλοθυμικά έρμαια της στιγμής, της μόδας, της φάσης.

Επιστρέφει το χαμόγελο στα χείλη μου όταν μιλώ με τους γονείς μου, που είναι στο κατώφλι των 70, και τους νιώθω τόσο γενναίους.

«Τι ζούμε!» λέω κάθε μέρα σχεδόν τα τελευταία 32 χρόνια.

Το θέατρο θα συνεχίσει. Μακάρι να βγει πιο δυναμικό και αφυπνισμένο από τον βαθύ λήθαργο των χρυσών μετριοτήτων, των περιττών ανταγωνισμών και του «λίαν καλώς» σε όλα. Να μη συλλέγει δάφνες και να φυτεύει σπόρους.

Οι ηθοποιοί αξίζει να εξερευνούμε συνεχώς μέσα μας γιατί κάνουμε αυτό το επάγγελμα. Τη δυναμική του σκοπού μας. Το «τι» και το «γιατί» μας. Φέρει κοινωνικοπολιτική ευθύνη αυταπόδεικτα η τέχνη.

Από τις πρόβες της παράστασης «Κούκλες» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, πριν από έξι μήνες.

Ο πλανήτης θα έρθει αντιμέτωπος με τον καθρέφτη του. Μετά το σκάσιμο του κύματος. Όταν φανεί ξανά η ακτή. Με ό,τι έχει μείνει όρθιο. Θέλει σθένος να μην έχουμε επανάληψη των χειρότερων του 20ου αιώνα.

Ο αυτοπεριορισμός είναι μία ευκαιρία για στοχασμό και περισυλλογή, η οποία όμως θα πάει χαμένη σε πολύ μεγάλο βαθμό. Η ταχύτητα του ίντερνετ και η εύκολη μετάθεση της μοναχικότητας θα νικήσουν.

Δεν είναι όμως μία ευκαιρία για να μας φταίνε οι άλλοι. Όλοι φοβόμαστε και πιεζόμαστε. Ας μη γίνεται ο φόβος μας θυμός. Γιατί κι ο θυμός ιός είναι και μεταδίδεται.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση είναι υπομονή. Στα έργα και στη ζωή το κακό αντεπιτίθεται μόλις ξεφυσήσουν ανακουφισμένοι οι ήρωες.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ