Η ηθοποιός και σκηνοθέτις συμπληρώνει το ερωτηματολόγιο καραντίνας του clickatlife.

Η καραντίνα με πέτυχε σε μία φάση που βρισκόμουν σε έντονους ρυθμούς, η παράσταση που σκηνοθέτησα “Τα κόκκινα τετράδια” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου πήγαινε εξαιρετικά καλά, δίδασκα και είχα ξεκινήσει να γράφω το κείμενο για ένα επερχόμενο project.

Το «μένουμε σπίτι» είναι αυτό που είναι, χωρίς ιδιαίτερη φαντασία.

Η καθημερινότητά μου πλέον έχει εκ των πραγμάτων εστιαστεί στο σπίτι, είναι όμως όμορφη και δημιουργική.

Με τρομάζει που αυτό που συμβαίνει μας υποχρεώνει σε ιδιώτευση, μας αποστερεί τη δυνατότητα να είμαστε “μαζί” με σάρκα και οστά.

Νιώθω γαλήνη όταν βρίσκομαι έξω και κοιτάζω τον ουρανό και τη θάλασσα και νιώθω ακόμη ελεύθερη.

Δεν μπορώ να μην κάνω σκοτεινές σκέψεις για την επόμενη μέρα. Για την ανεργία, τις πληγές σε κοινωνικές ομάδες που δεν μπορούν να υποστούν το κόστος. Για τον τρόμο που βιώνουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας. Για όσα συμβαίνουν στις φυλακές και τα κέντρα κράτησης.

Σίγουρα δεν κάνω αδιέξοδες σκέψεις. Μες την παραδοξότητα το βιώνω γόνιμα όλο αυτό.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο που δεν θα είμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με τα αδιέξοδα αυτού του συστήματος. Όπου δεν θα επιβίωναν οι “δυνατοί” και οι “ελίτ”  ούτε θα θυσιάζονται τα πάντα, αδίστακτα,  στο βωμό του κέρδους.

Απελπίζομαι όταν σκέφτομαι ότι αυτό που ζούμε χτυπά τους πιο ευπαθείς, βιολογικά και κοινωνικά. Είναι ένας δαρβινικός εφιάλτης που εξολοθρεύει τις αδύναμες “παραγωγικά” ομάδες.

Επιστρέφω όμως το χαμόγελο στα χείλη μου όταν σκέφτομαι ότι πότε δεν είναι μόνο σκοτάδι. Υπάρχει και φως. Και πως η ανθρώπινη ιστορία δεν είναι μόνο καταστροφή και αδιέξοδο αλλά και αντίσταση, εξέγερση, δημιουργία.

«Τι ζούμε!» είπα βλέποντας τους αριθμούς των νεκρών. Βλέποντας με πόση φυσικότητα μέσα στις μέρες αλλάζουμε πεζοδρόμιο και απομονωνόμαστε για χάρη της υγείας. Βλέποντας ότι στην παρούσα φάση χρειάζεται να θυσιάσουμε την ελευθερία για την υγεία.

Το θέατρο θα συνεχιστεί. Ίσως διαφορετικά πια. Ίσως χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους και στις πλατείες, όπως το living theatre μες το ‘60.

Οι ηθοποιοί θα δυσκολευτούμε αφάνταστα. Είμαστε ένα επάγγελμα που βιώνει την απόλυτη εποχικότητα και επισφάλεια. Τα πράγματα για εμάς όμως θα γίνουν ακόμη δυσκολότερα.

Ο πλανήτης θα πάρει ενδεχομένως μια πρόσκαιρη ανάσα και αν δεν μετατοπιστούμε ριζικά θα συνεχίσει να τραβά ολοταχώς προς την καταστροφή. Όπως είπε και ο Τσόμσκι σε πρόσφατη συνέντευξη του: “Η ανθρωπότητα έχει πιο σοβαρές υπαρξιακές απειλές να αντιμετωπίσει: τον πυρηνικό πόλεμο και η υπερθέρμανση του πλανήτη.”

Ο αυτοπεριορισμός είναι μία ευκαιρία για αναστοχασμό, εσωτερίκευση, σιωπή και χαρά στα λίγα και τα απλά.

Δεν είναι όμως μία ευκαιρία για απόσυρση και εφησυχασμό.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση είναι να αγκαλιάσω σφιχτά τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Να τους χορτάσω, να είμαστε ξανά μαζί ξέγνοιαστα.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ