Η ηθοποιός, μέλος της ομάδας Fem Tettix, συμπληρώνει το ερωτηματολόγιο καραντίνας του clickatlife.

Η καραντίνα με πέτυχε σε μία φάση που έλεγα χαριτολογώντας ότι θέλω να μείνω στο σπίτι μία εβδομάδα χωρίς να κάνω τίποτα. Πρόσεχε τι εύχεσαι.

Το «μένουμε σπίτι» είναι  ένα παγκόσμιο “pause”, παρήγορο κι ανησυχητικό ταυτόχρονα. Η αποθέωση της πιτζάμας, της βιντεοκλήσης και της σπιτικής “βιντεοτέχνης”.

Η καθημερινότητά μου πλέον είναι μια γλυκιά “λούπα”. Πρωινό ξύπνημα, βόλτα με τη Λόλα, το σκυλί μου, δουλειές στο σπίτι που περίμεναν αιώνες για να γίνουν, επιτραπέζια, μαγειρική, ταινίες, σειρές και διάβασμα.

Με τρομάζει που δημιουργείται μια νέα κατάσταση η οποία κανείς δεν έχει ιδέα τι επιπτώσεις θα έχει στο μέλλον. Αυτή η κατάργηση της “φυσικής παρουσίας” και τα υποκατάστατα αυτής, όσο πρακτικά και λειτουργικά  κι αν φαίνονται τώρα στην περίοδο του εγκλεισμού, φοβάμαι για το πώς θα επηρεάσουν την καθημερινότητά μας μετά την “έξοδο” από τα σπίτια μας.

Νιώθω γαλήνη όταν συνειδητοποιώ ότι δεν χρειάζεται να βάλω τις πιτζάμες μου για να πάω για ύπνο. Γιατί φοράω ήδη τις πιτζάμες μου. Όλη μέρα φοράω τις πιτζάμες μου. Οι πιτζάμες είναι γαλήνη. 

Δεν μπορώ να μην κάνω χιούμορ.

Σίγουρα δεν κάνω γυμναστική!

Ονειρεύομαι έναν κόσμο με περισσότερη αλληλεγγύη, λιγότερο εγωισμό, περισσότερα χαμόγελα και μεγαλύτερη ενσυναίσθηση.

Απελπίζομαι με την βλακεία, την χαιρεκακία και την τόσο εύκολη χειραγώγηση του κόσμου από πολιτικούς και τηλεόραση.

Επιστρέφω όμως το χαμόγελο στα χείλη μου όταν σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσουν όλα αυτά. Και μετά σκέφτομαι ότι θα αρχίσουν άλλα. Και ξαναφεύγει το χαμόγελο. Και μετά σκέφτομαι ότι έτσι είναι η ζωή. Κι επιστρέφει το χαμόγελο.

«Τι ζούμε!» είπα όταν ανακοινώθηκε η απαγόρευση της κυκλοφορίας κι όταν άρχισε αυτή η τεράστια παραπληροφόρηση, πόλωση και καταστροφολογία στα κοινωνικά δίκτυα με αφορμή τον ιό. 

Το θέατρο θα αναθεωρήσει και θα αναθεωρηθεί, θα ανοίξει ξανά τις πόρτες του, έτοιμο να γεμίσει με τις ανάσες, τα γέλια και τα δάκρυα των ανθρώπων του.

Οι ηθοποιοί θα πρέπει να εκμεταλλευτούν αυτή την κατάσταση για να παρατηρήσουν, να σκεφτούν και να διεκδικήσουν περισσότερα από την τέχνη τους για την τέχνη τους.

Ο πλανήτης θα ανασάνει για λίγο και δυστυχώς, θα επιστρέψει στα καταστροφικά μας χέρια.

Ο αυτοπεριορισμός είναι μία ευκαιρία για να ξεκουραστούμε, να εκμεταλλευτούμε τον ελεύθερο μας χρόνο, να λύσουμε θέματα που μας τραβούσαν πίσω (είτε αυτό λέγεται “φτιάχνω τη ντουλάπα μου” είτε “κάνω μια κουβέντα με τον εαυτό μου”) και να εκτιμήσουμε πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα και τώρα δεν είναι: ένας καφές σε μια πλατεία, μια αγκαλιά, ένα φιλί, η ελευθερία.

Δεν είναι όμως μία ευκαιρία για εγκλεισμό στον εαυτό μας, τον μικρόκοσμό μας, τα μικροπροβλήματα μας και γενικώς για ό,τι “μικρό”.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση είναι να πάω σε ένα μπαρ με την παρέα μου, να πιω, να χορέψω και να γυρίσω σπίτι μου ξημερώματα.

*** Η Αγγελική Γρηγορόπουλου συμμετείχε σε δύο παραστάσεις στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, “Αφρική ή πώς να φυτέψετε τον νεκρό αδελφό σας” και  “Ελένη, η αλήθεια μέσα στις πλάνες”, που διακόπηκαν απότομα από το lockdown. Παράλληλα έκανε πρόβες για το ανέβασμα του έργου “Η Χοντρομπαλού” του Guy de Maupassant στο θέατρο “Άλφα”.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ