Η ηθοποιός εκτελεί χρέη κινησιολόγου και βοηθού σκηνοθέτει στην παράσταση «Ρόζμαρι», που βασίζεται στη θρυλική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι.

Πριν από 53 χρόνια έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες μία από τις πιο τρομακτικές και αμφιλεγόμενες ταινίες στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά: «Το μωρό της Ρόζμαρι» (1968) σε σκηνοθεσία του Ρομάν Πολάνσκι. Αγαπημένο φιλμ του Στάνλευ Κιούμπρικ, αποτελεί μια πειστική και τρομακτική ιστορία σατανισμού και εγκυμοσύνης που έχει πολλές αναγνώσεις και αγγίζει τόσα θέματα: την ψύχωση, την πατριαρχία, τη μητρότητα, το όριο λογικής και παραφοράς, τη φεμινιστική μελέτη, την αλήθεια και πραγματικότητα.

Ορμώμενο από αυτήν την ταινία, ένα σύνολο ηθοποιών, δημιουργεί ένα νέο αφήγημα. Μία θεατρική παράσταση με τίτλο «Ρόζμαρι», στην οποία πρωταγωνιστεί μία σύγχρονη εκδοχή της ομώνυμης ηρωίδας. 

Εκ των συντελεστών της παραγωγής είναι η ηθοποιός Υβόννη Τζάθα που έχει αναλάβει χρέη κινησιολόγου και βοηθού σκηνοθέτη. Συστήνεται στο click@life, μας μιλά για την επικαιρότητα του έργου και για όλα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο θέατρο.

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σπούδασα Ψυχολογία στο Πρόγραμμα Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ, είμαι απόφοιτος της Δραματικής σχολής του Βασίλη Διαμαντόπουλου και πιστοποιημένη δασκάλα Yoga. Ζω στον Υμηττό όπου και μεγάλωσα.

Μικρή ήθελα να γίνω διερμηνέας και οδηγός wrc.

Η αγάπη των γονιών μου για τον κινηματογράφο και το θέατρο με ώθησε στο να ασχοληθώ με την υποκριτική. Θυμάμαι μια παράσταση στο αρχαίο θέατρο τον Οινιάδων όταν ήμουν πολύ μικρή που με είχε εντυπωσιάσει.

Οι αγαπημένοι μου δάσκαλοι στη σχολή, ο Στέλιος Παυλίδης και η Φρόσω Κορρού, υπήρξαν οι βασικές επιρροές μου, αλλά και οι παραστάσεις του Μιχαήλ Μαρμαρινού. 

Συμμετέχω στην παράσταση Ρόζμαρι κυρίως ως κινησιολόγος και βοηθός σκηνοθέτη. Στην παράσταση ακολουθούμε την ιστορία ενός νεαρού ζευγαριού με όνειρα για καταξίωση στο χώρο του θεάματος και τη δημιουργία οικογένειας και πώς αυτά τα όνειρα καταστρέφονται από τη χειραγώγηση που δέχονται από ένα γειτονικό ηλικιωμένο ζευγάρι.

Η ιδιαιτερότητα του έργου σχετίζεται με την ιδιαιτερότητα της περιόδου που ζούμε. Καθώς, εξαιτίας των περιορισμών, το έργο κινηματογραφείται σε έναν μη θεατρικό χώρο. Η παράσταση πραγματεύεται διαχρονικά θέματα όπως τη μάχη του καλού και του κακού, τη θέση της γυναίκας σε ένα πιεστικό για εκείνη περιβάλλον, τη θρησκευτική πίστη και το ρόλο της τέχνης.

Μ’ ενδιαφέρει το θέατρο που συγκινεί, που γεννά ερωτήματα και κάνει τους θεατές να θέλουν να δημιουργήσουν και εκείνοι με τη σειρά τους κάτι.

Είναι αμφιθυμικά όσα σκέφτομαι για τα κλειστά στόματα που ανοίγουν το ένα μετά το άλλο, ξεσκεπάζοντας κακοποιητικές συμπεριφορές δεκαετιών στο ελληνικό θέατρο. Από τη μία πλευρά νιώθω θλίψη για τα θύματα, αγανάκτηση για τους θύτες και από την άλλη νιώθω μια τρομερή ανακούφιση. Είναι συσσωρευμένη πίεση δεκαετιών που αποσυμπιέζεται και μόνο κέρδος για το θέατρο μπορεί να είναι. Όχι μόνο για το θέατρο αλλά και για τις ηθικές δομές ολόκληρης της κοινωνίας. Μου φαίνεται θλιβερό οτι τόσα χρόνια  καλλιτεχνικής δημιουργίας και εκπαίδευσης  βασίζονταν σε αυτού του είδους τις σχέσεις εξουσίας-εξουσιαζόμενου. Για αυτό και πιστέυω οτι είναι χρέος μας να δωσουμε χώρο σε αυτά τα στόματα να μιλήσουν και οι υπολοιποι να μείνουμε σιωπηλοί μέχρι να ακουστούν όλοι. Προβλέπω οτι αυτό θα πάρει χρόνο, ακόμα υπάρχουν ανθρωποι που όχι μόνο φοβούνται αλλά δεν αναγνωρίζουν καν οτι έχουν υποστεί κακοποιητική συμπεριφορά. Γι αυτό και οφείλουμε να δείχνουμε τη συμπαράσταση μας και να δημιουργούμε ασφαλή περιβάλλοντα είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή διαπροσωπικά.

Είμαι υπερ των παύσεων, ίσως χρειαστεί χρόνος για να ανασυγκροτηθεί το θέατρο. Ο πολιτισμός πάσχει χρόνια τώρα και ολες αυτές οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν είναι παρά το σύμπτωμα του πολιτισμού που πεθαίνει. Φαίνεται σα να συμβαίνει ένα ξεκαθάρισμα στο θεατρικό χώρο που θα τον βοηθήσει να αναγενηθεί καλλιτεχνικά. Να δοθεί χώρος στους νέους να δώσουν δείγματα της δουλειάς τους αφήνοντας το παλιό κατεστημένο στην άκρη. Ο πολιτισμός χρειάζεται την πολιτεία και αντίστροφα. Αν φτιάξει αυτή η σχέση ίσως τα πράγματα καλυτερέψουν συνολικά. Ευχομαι να ξαναβρούμε τη σύνδεση του θεάτρου με την κοινωνία, την πολιτική και την εκπαίδευση ωστε το θέατρο να μη μένει μόνο σε μια επιφανειακή ψυχαγωγία που οφελεί μονόπλευρα. Ένα από τα ερωτήματα που μας γεννήθηκε με την παράσταση είναι αν το μωρό που εγκυμονεί η Ρόζμαρι είναι ένας νεος ανθρωπολογικός τύπος που θα βασίζεται στη σύμπραξη και τη δημιουργία και όχι στην παραγωγή και στην κατανάλωση. Ίσως μια τέτοια σχέση πλεόν ισχύσει στο ελληνικό θέατρο.

Κείμενο: Αντρέ Παπακώστα Σκηνοθεσία: Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης Βοηθός σκηνοθέτη & Κίνηση: Υβόννη Τζάθα.

Σκηνικό & Κοστούμια: Αλέγια Παπαγεωργίου Μουσική: Κάρολος Μπεράχας Φωτισμοί: Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Αλέγια Παπαγεωργίου Κάμερα: Γιώργος Αθανασίου 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιαννης Δενδρινός, Αλέξιος Διαμαντής, Κατερίνα Μαούτσου, Φραγκίσκη Μουστάκη, Κώστας Νικούλι, Ευθαλία Παπακώστα

Και οι Μουσικοί: Κάρολος Μπεράχας: (Πιάνο, κιθάρα, looper, beats), Δημήτρης Πρόκος: (Κλαρινέτο)

ONLINE ΠΡΟΒΟΛΗ - VIDEO ON DEMAND. ΔΙΑΘΕΣΙΜΗ ΑΠΟ 5 ΕΩΣ 7 ΜΑΡΤΙΟΥ 2021. ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ: 8€ (με δυνατότητα παρακολούθησης της παράστασης online οποιαδήποτε στιγμή μέσα στο τριήμερο 5, 6 και 7 Μαρτίου 2021 και για διάστημα 4 ωρών από την έναρξη της προβολής). ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ