Στις 16, 17 & 18 Ιουλίου κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο της Επιδαύρου, μία από τις πολυαναμενόμενες παραστάσεις και περιοδείες του φετινού καλοκαιριού: ο «Ορέστης» με τον Άρη Σερβετάλη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα.

Μία από τις ηθοποιούς της παράστασης είναι η Αναστασία Στυλιανίδη. Την γνωρίζουμε λίγο καλύτερα μέσα από τα δικά της λόγια. 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Με εξαίρεση κάποια καλοκαίρια που μεγάλωνα στην Κρήτη, ακόμα, εδώ, μεγαλώνω. Συνεχίζω, απ’ όσο ξέρω…

Είμαι απόφοιτος του Tμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, με κατεύθυνση Μάρκετινγκ. Αλλά, μετά…πήγα κι έγινα ηθοποιός.

Η γειτονιά μου είναι ένας οικισμός της Βορειοανατολικής Αττικής που απέχει 5 λεπτά από τη θάλασσα. Οπότε, επωφελούμαι και της θέας και της βουτιάς. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Η εβδομάδα μου, όμως, γράφει πολλά χιλιόμετρα στο τιμόνι. Στους περισσότερους φαίνεται αδιανόητο. Κάποιες φορές, φαίνεται αδιανόητο και σε μένα, αλλά καταλήγω ότι για να το κάνω, μάλλον κάτι τέτοιο ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μου: που έχει ανάγκη και τη φύση και την πόλη. Και την κοινωνικοποίηση και την απομόνωση. Γενικά, τα πάω καλά με τις αντιθέσεις.

«Παιδοχειρούργος». Αυτή, απ’ ό,τι θυμάμαι, ήταν η πρώτη μου δήλωση. Αυτό ήθελα να γίνω όταν ήμουν μικρή. Μάλλον, βασισμένη σε μια βαθύτερη επιθυμία να σώζω ζωές. Η ειδικότητα, φαντάζομαι, προέκυψε καθαρά εγωιστικά: Αφού εγώ ήμουν παιδί, ήθελα να σώζω παιδικές ζωές. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό μου. Και κατ’ επέκταση ο αλτρουισμός μου.

Η ενασχόλησή μου με το θέατρο προέκυψε γιατί αρχικά, αγαπώ το παιχνίδι και στο θέατρο παίζουμε. Τόσο απλά. Επιπλέον, επειδή μου αρέσει πολύ η ζωή. Δεν μου φτάνει η μία φορά. Το να ζω τα πράγματα - τις καταστάσεις μια κι έξω. Χρειάζομαι την επανάληψη. Την κατασκευασμένη επανάληψη, όμως. Που δεν μου στερεί τον αυθορμητισμό και τη μοναδικότητα της ζωής, αλλά που κάθε φορά με κάνει να καταλαβαίνω και κάτι παραπάνω. Μεγάλο κέρδος! Από εκεί και πέρα, θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι αφού εγκατέλειψα άδοξα την καριέρα του «παιδοχειρούργου» - πριν καν την ξεκινήσω - ήταν ο μόνος τρόπος να εκπληρώσω το επόμενο όνειρό μου, να γίνω cartoon. Ένα όνειρο που δεν αποχωρίστηκα ποτέ. Γονιδιακή προδιάθεση, μάλλον. Που πάει πακέτο με την τάση μου να βλέπω πέρα από αυτό που κοιτάω. Ίσως, γονιδιακή προδιάθεση και αυτό.Ποιος ξέρει;

Οι καλλιτεχνικές μου επιρροές είναι οτιδήποτε και οποιοσδήποτε μου αποκαλύπτει τον κόσμο, με συγκινεί και με μετατοπίζει. Αν γίνω πιο συγκεκριμένη θα αδικήσω πολλούς. Αλλά, αν δεν αναφέρω τον Charlie Chaplin και τον Ionesco, θα τους αδικήσω εξίσου.Και φυσικά, οι δάσκαλοί μουκαι οι συνεργάτες μου.Ομοίως, αν γίνω πιο συγκεκριμένη θα αδικήσω πολλούς. Αλλά, αν δεν αναφέρω τη Δραματική Σχολή της Αγίας Βαρβάρας και τον Γιάννη Κακλέα, θα τους αδικήσω εξίσου.

Αυτό τον ενάμιση ουσιαστικά χρόνο απραξίας, τον βίωσα σκεπτόμενη. Πολύ. Τόσο που ξεκίνησα το «Foot For Thought». Ένα one-foot You Tube show για να αρχίσω να μοιράζομαι, με τη βοήθεια του δεξιού ποδιού μου και της τεχνικής του Feet Theatre, κάποιες από τις σκέψεις μου. Περιστασιακά. Όποτε έχω χρόνο. Και για να μην σκουριάσω. Κατά τα άλλα, ήμουν από τους τυχερούς της υπόθεσης, καθώς το καλοκαίρι συμμετείχα στην παραγωγή της «Λυσιστράτης» του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ως βοηθός του και στη συνέχεια έκανα γυρίσματα για τον «Ήλιο» του ANT1, ενώ παράλληλα είχα εγγραφές για την μεταγλώττιση του «Best Cake Wins» στην ΕΡΤ1, στο Open Studio Post ,σε σκηνοθεσία Ακίνδυνου Γκίκα. Τώρα, βρίσκομαι σε πρόβες για τον «Ορέστη», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα - που θα κάνει πρεμιέρα στην Επίδαυρο στις 16, 17, 18 Ιουλίου και θα περιοδεύσει σε διάφορα μέρη της Ελλάδας - ενώ κάνω εγγραφές στα Sierra Studios για μια σειρά κινουμένων σχεδίων που θα προβληθεί σύντομα στην κρατική τηλεόραση, σε σκηνοθεσία Σοφίας Τσάκα. Είμαι πολύ ευγνώμων για όλα αυτά, ειδικά σε αυτή την τόσο δύσκολη περίοδο.

Δεν ξέρω αν ο ρόλος της Τέχνης και των ανθρώπων της οφείλει να είναι διαφορετικός σε περιόδους κρίσεων. Θα έλεγα ότι είναι αυτοί που, ούτως ή άλλως, πρέπει να εργάζονται ανελλιπώς για να αποφευχθούν οι κρίσεις - όσο το επιτρέπει, βέβαια, η εξέλιξη του πολιτισμού μας, που φαίνεται να τις λατρεύει. Σίγουρα κάτι παραπάνω, από εμάς εδώ, έχουν αντιληφθεί οι χώρες όπου η Τέχνη συνταγογραφείται. Πολλά έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί για την Τέχνη αλλά νομίζω ότι ο Μπάρμπα, έχει μιλήσει για την αποστολή της με τις πιο ταιριαστές λέξεις, αναφερόμενος στην ικανότητά του θεάτρου «να αφήνει μυστικά ίχνη σε εκείνο το μέρος του εαυτού μας που ζει σε εξορία». Συμμερίζομαι απόλυτα αυτόν τον ρόλο. Και σε περιόδους κρίσης και μη. Άλλωστε, γι’ αυτό παίζουμε και βλέπουμε θέατρο. Και όχι μόνο. Γι’ αυτό υπάρχουν οι μουσικές, οι ζωγραφιές, οι ιστορίες, οι χοροί, τα τραγούδια. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί, αλλιώς, κάτι δεν θα ειπωθεί. Κάτι θα είναι λειψό. Κάτι θα μείνει αγέννητο ή δεν θα επικοινωνηθεί στη γλώσσα που του αξίζει. Θα χαθεί στη μετάφραση. Η Τέχνη είναι η πρώτη στην οποία στρεφόμαστε για να παρηγορήσει τη μοναξιά της ύπαρξής μας. Απλώς, μόλις παρηγορηθούμε, έχουμε και με άλλα να ασχοληθούμε...

Πέρα από το εργασιακό - βιοποριστικό κομμάτι, δεν μπορώ να μετρήσω αν η επιθυμία μου να παίξω είναι μεγαλύτερη από το να βρεθώ ανάμεσα στο κοινό ως θεατής. Ταξιδεύω και επί σκηνής και από κάτω. Ακόμα και σε χρονιές που συμμετέχω σε παραγωγές πενθήμερων παραστάσεων ολόκληρης σεζόν, καταφέρνω να δω 30 παραστάσεις. Το λες και ψύχωση.

Ο αγώνας επιβίωσης του Ορέστη και της αδερφής του, Ηλέκτρας, μετά τη δολοφονία της μητέρας τους, Κλυταιμνήστρας, ενώ περιμένουν την καταδικαστική απόφαση για το πώς θα πρέπει να δώσουν τέλος στη ζωή τους, προκειμένου να τιμωρηθούν για το έγκλημα της μητροκτονίας που διέπραξαν. Αυτό είναι το βασικό νήμα της ιστορίας της παράστασής μας. Αυτός ο αγώνας να επιβιώσουν, που θα σταθεί ικανός να τους αποκτηνώσει και να τους μετατρέψει σε επίδοξους δολοφόνους. Από εκεί και πέρα, ο«Ορέστης» που ετοιμάζουμε είναι, ουσιαστικά, ένα τεστ αντοχής. Μία δοκιμασία ορίων. Ένα παιχνίδι αυτογνωσίας με έπαθλο τη συνείδηση: «Να γνωρίζεις τι είσαι. Τι έχεις κάνει». Σαν ένα μεθοδευμένο πείραμα που, με όχημα τον γνωστό μύθο των Ατρειδών, ωθεί τον Ορέστη στα άκρα προκειμένου να γνωρίσει τον εαυτό του: και αυτόν που αγαπά αλλά και αυτόν που σκοτώνει. Και τον εαυτό - θύμα και τον εαυτό - θύτη. Αυτόν τον μικτό εαυτό που έχουμε όλοι και που, ίσως, αν τον κοιτάξουμε κατάματα, μπορέσουμε να του αλλάξουμε τις ποσοστώσεις. Γι’ αυτό και ο Ευριπίδης έχει στήσει έναν ανελέητο διαγωνισμό σκληρότητας που ξεμπροστιάζει, χωρίς αναστολές,το κλειστό κύκλωμα του μίσους και της εκδίκησης και δείχνει ξεκάθαρα πως μια κοινωνία που επιλέγει οι συναλλαγές της να έχουν νόμισμα τη βία, με μαθηματική ακρίβεια, θα πτωχεύσει.

Σίγουρα ο λόγος του Ευριπίδη μεταφρασμένος από το μυαλό του Χειμωνά είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο. Επιπλέον, ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο κάθε πρόσωπο, που εμφανίζεται στη σκηνή, κουβαλάει το δικό του δίκαιο αλλά δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με το δίκαιο του άλλου. Από αυτή την αδυναμία ξεκινούν όλα τα δεινά του έργου. Και της ανθρωπότητας εξάλλου.Στη συνύπαρξη είναι που χάνουμε το παιχνίδι. Τόσα χρόνια ανακαλύψεων και προόδου και ακόμα την προσπαθούμε. Ενώ, αποδεδειγμένα, ούτε καν επιβιώνουμε χωρίς αυτή. Πόσο μάλλον να ζούμε και να ευτυχούμε.

Ένα έργο σαν και αυτό, που μελετά την ανθρώπινη φύση, είναι εξ ορισμού επίκαιρο. Ακόμα κι αν έχει γραφτεί 2.500 χρόνια πριν. Από εκεί και πέρα, το πώς συνδέεται ο καθένας μας σαν αναγνώστης είναι σε μεγάλο βαθμό προσωπικό μονοπάτι. Η πρόκληση, πάντως, για το «μυαλό της παράστασης» - ένας όρος που χρησιμοποιεί ο Γιάννης στην πρόβα για να ορίσει τις αποφάσεις που παίρνει η παράσταση πάνω στο έργο- είναι να βρει τη σύνδεση εκείνη που επαληθεύει και το έργο και την εκάστοτε εποχή κατά την οποία παρουσιάζεται στο κοινό. Αυτό απαιτεί σίγουρα σεβασμό, αλλά και θάρρος. Μπορεί να κάνω λάθος, όμως, έχω την εντύπωση ότι η γοητεία αυτών των έργων είναι μεγαλύτερη όταν δεν είμαστε σωματοφύλακες της παράδοσης, αλλά συνομιλητές της.

Ό,τι κάνω, θέλω να έχει έμπνευση, γενναιοδωρία, αγάπη και μεράκι. Να θέτει ζητούμενο τη ζωή. Στις λεπτομέρειές της. Και να μου δίνει τη δυνατότητα να συναντιέμαι με ανθρώπους και ιδέες που προσθέτουν αξία στην παραμονή μου σε αυτόν τον κόσμο. Που με κάνουν χρήσιμη. Και στον εαυτό μου και στο περιβάλλον μου. Ένας από τους τρόπους για να το πετύχω αυτό, λοιπόν, είναι να παίζω σε ιστορίες που ξυπνούν, μπας και κοιμάμαι λιγότερο όταν υποφέρουν οι άλλοι… Τα έχει πει ο Μπέκετ

Επόμενα σχέδια; Να ταξιδέψουμε όμορφα με τον «Ορέστη» μας και το φθινόπωρο, να συνεχίσουμε το ταξίδι του «Ρινόκερου», στο Θέατρο Κιβωτός. Είναι μια παράσταση που αγαπώ πολύ και που θα έχω την ευκαιρία, στην επανάληψή της, να εξερευνήσω από άλλη οπτική, ως Νταίζη. Επίσης, θα έχω πάλι την τιμή και τη χαρά να είμαι βοηθός του Οδυσσέα στην επόμενη σκηνοθεσία του, «Amadeus», στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία; Ένα πάρτι με τους φίλους μου και ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Θα τα ήθελα και τα δύο.Πολύ.