Ο ηθοποιός συμμετέχει στην παράσταση Το Σχολείο των Γυναικών του Έκτορα Λυγίζου, που θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.

Ένα από τα αριστουργήματα του Μολιέρου, το Σχολείο των Γυναικών, μια αρχετυπική ιστορία γυναικείας εξέγερσης σε ένα περιτύλιγμα αλλεπάλληλων, ξεκαρδιστικών παρεξηγήσεων, ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, από τις 17 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Χώρος Δ).

Εκ των ηθοποιών της παράστασης, ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος συστήνεται στο click@life.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Για την ακρίβεια στην Βάρη, όπου ήταν και το σχολείο μου. Εκεί, μένω σήμερα. Είμαι αρκετή ώρα στο δρόμο κάθε μέρα μέχρι το κέντρο, αλλά είναι λίγο πιο ήσυχα εδώ κάτω.

Σπούδασα στη Νομική και στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σήμερα σπουδάζω ακόμα… φιλολογία. Λίγο απ’ όλα. Τη Νομική φυσικά την άφησα, δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα.

Γύρω στα 16 μπήκα σε μια θεατρική ομάδα εφήβων, με δασκάλους τον Βαγγέλη Κυριακού και την Κατερίνα Σκουρλή. Εκείνη τη χρονιά στο εφηβικό φεστιβάλ της Στέγης, που συντόνιζε η Σοφία Βγενοπούλου, συμμετείχαμε με μία παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καραντζάς. Ήρθα από πολύ νωρίς σε επαφή με ανθρώπους που δούλευαν με λεπτομερή και όμορφο τρόπο. Λέω «αν έτσι είναι το θέατρο, τότε αξίζει».

Το κλείσιμο των θεάτρων σε συνδυασμό με μία προβληματική -έως απαξιωτική- πολιτική απέναντι στους επαγγελματίες των τεχνών έφερε τα πράγματα σε οριακό σημείο. Το μόνο καλό είναι ότι δημιουργήθηκε η ανάγκη μιας κάποιας συσπείρωσης των καλλιτεχνών. Σαν αμυντικό αντανακλαστικό.

Δεν είμαι σίγουρος για το ποιo είναι ή αν ακόμα υπάρχει αυτό που λένε «το χρέος του καλλιτέχνη». Ειδικά όταν είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που δοκιμάζεται. Νομίζω ότι αν κάτι οφείλουν οι άνθρωποι της Τέχνης μέσα σε αυτή τη συγκυρία είναι να έχουν υπομονή, να παραμείνουν ψύχραιμοι και υγιείς, να είναι όσο γίνεται ειλικρινείς απέναντι σε όσους απευθύνουν τη δουλειά τους.

Ανυπομονώ να ανέβει η παράστασή μας και να βλέπω πάλι ως θεατής από κοντά θέατρο.

Το Σχολείο των Γυναικών αφηγείται την προσπάθεια ενός άνδρα να εκπαιδεύσει μια νέα κοπέλα, σύμφωνα με ένα δικό του πρότυπο γυναικείας-συζυγικής συμπεριφοράς, ώστε, αφού την κάνει γυναίκα του, να απολαμβάνει την αμέριστη αφοσίωσή της. Κάπου εκεί μπαίνει στη μέση η τύχη, αλλά κυρίως η ορμή με την οποία εισβάλλει η ερωτική επιθυμία στους ήρωες του έργου και ανατρέπουν το αρχικό του σχέδιο . Είναι απλή και όμορφα γραμμένη ιστορία.

Μία από τις ιδιαιτερότητες του έργου, που το κάνουν και πολύ γοητευτικό, είναι η φόρμα του. Είναι έμμετρο και ομοιοκατάληκτο απ’ την αρχή ως το τέλος.

Η αλήθεια είναι ότι, ενώ δουλεύω μόλις τρία χρόνια, δεν ξέρω αν και για πόσο θα συνεχίσω. Είναι πολύ ωραίο αλλά απαιτητικό επάγγελμα. Έτσι το έβλεπα απ’ τη σχολή. Κάθε χρόνο έλεγα «άντε και φέτος και μετά βλέπουμε». Εγώ είμαι στο θέατρο βασικά επειδή μου δίνει πολλή χαρά αυτή η δουλειά. Αν χαθεί αυτό, νομίζω ότι δεν θα το πιέσω το πράγμα, θα την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια.

Επόμενα σχέδια; Το φθινόπωρο θα συμμετέχω στη Synthesis, μια συλλογική δουλειά με συντονιστές τη Τζένη Αργυρίου και το Βασίλη Γεροδήμο στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία είναι να πάω να δω τους παππούδες μου στον Άγιο Δημήτριο. Συνέχεια το αναβάλλω.

Λίγα λόγια για το έργο του Μολιέρου και την παράσταση του Έκτορα Λυγίζου 

Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο Βασιλικό Θέατρο Palais στις 26 Δεκεμβρίου 1662, εγκαινιάζοντας στο γαλλικό θέατρο το είδος της ψυχολογικής κωμωδίας. Η παράσταση  έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής αλλά και δριμειών αντιδράσεων –γνωστών και ως «κωμικός πόλεμος»-, στις οποίες ο Μολιέρος απάντησε με ένα σύντομο έργο με τίτλο «Κριτική του Σχολείου των Γυναικών», γελοιοποιώντας τους πολέμιούς του και εκθέτοντας τις θεωρητικές του απόψεις για την κωμωδία.

Παρότι Το Σχολείο των Γυναικών αποτελεί μια φάρσα πιστή στην παράδοση του είδους, απομονώνοντας κανείς τη διαδρομή του κεντρικού ήρωα, αποκαλύπτει άλλα αρχέτυπα, τραγικά. Ο στερεοτυπικός χαρακτήρας του απατημένου συζύγου, αυτός ο καταγέλαστος τύπος, ντύνεται τα άμφια ενός ιερέα της πατριαρχίας που κόβει το αίμα, και βαδίζει στα χνάρια ενός φαρσικού Οιδίποδα που βλέπει τις βεβαιότητές του, μία μία, να γκρεμίζονται. Την ίδια ώρα, ο χαρακτήρας της αθώας Αγνής, ένα –εκ πρώτης όψεως- πρόβατο μεγαλωμένο για σφαγή, μετατρέπεται σε λέαινα μόλις αντιλαμβάνεται την απύθμενη δύναμη που πηγάζει από την ίδια της την αθωότητα. Και αυτή η σπάνιας μορφής σωματική και ιδεολογική βία του δυνάστη της, θα στραφεί εναντίον του με την ένταση ενός εφιάλτη, μέσα, όμως, από τον σπαρταριστά κωμικό θεατρικό λόγο του σπουδαίου Γάλλου συγγραφέα.

Άλλωστε, μπορεί φαινομενικά Το Σχολείο των Γυναικών να στοχεύει να εκπαιδεύσει τις γυναίκες, να τις κάνει πιστές συζύγους, ποιος, όμως, αποκλείει ότι ο ύστατος σκοπός του δεν είναι να απελευθερώσει (μέσα μας) το σκλαβωμένο θήλυ; Με όχημα την ευρηματική μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο στίχο, ο Έκτορας Λυγίζος συνεχίζει τον πειραματισμό του στο απαιτητικό είδος της φάρσας, αναδεικνύοντας τη μουσικότητα του έμμετρου λόγου. Ταυτόχρονα, εξερευνά την ερεθιστική αμφισημία της «εκπαίδευσης» με στόχο την «ορθή» επιτέλεση των έμφυλων ρόλων.

Μετάφραση: Χρύσα Προκοπάκη Διασκευή – Σκηνοθεσία: Έκτορας Λυγίζος

Σκηνικό: Κλειώ Μπομπότη Κοστούμια: Άλκηστη Μάμαλη Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης Μουσική: The Boy Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου Ηχητικός σχεδιασμός: Brian Coon Φωνητική προετοιμασία: Ευαγγελία Καρακατσάνη Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Βλασσοπούλου Βοηθός σκηνογράφου: Φιλάνθη Μπουγάτσου

Διανομή

• Κωνσταντίνος Ζωγράφος (Οράτιος)
• Ευαγγελία Καρακατσάνη (Κρυζάλντ)
• Γιάννης Κλίνης (Ζωρζέτ)
• Σοφία Κόκκαλη (Αγνή)
• Έκτορας Λυγίζος (Αρνόλφος ή κύριος Ντε λα Σους)
• Άρης Μπαλής (Αλαίν/Ορόντ)
• The Boy (Ανρίκ)

Διεύθυνση παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη, Ζωή Μουσχή Παραγωγή: Grasshopper Επικοινωνία & Προβολή: Ελεάννα Γεωργίου 

Info: Πειραιώς 260 – Χώρος Δ. 17-20 Ιουλίου, 21:00. Εισιτήρια: ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΖΩΝΗ 25€ • ΖΩΝΗ Α΄ 20€ – ΦΟΙΤΗΤΙΚO / 65+ / ΚΑΛΛ. ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 16€ • ΖΩΝΗ Β΄ 15€ – ΦΟΙΤΗΤΙΚO / 65+ / ΚΑΛΛ. ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ 12€ • ΑΜΕΑ / ΑΝΕΡΓΩΝ / ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚO ΚΑΛΛ. ΣΧΟΛΩΝ 5€

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ