Η ηθοποιός, σκηνοθέτης και παιδαγωγός συστήνεται στο clickatlife με αφορμή την παράσταση που ανεβάζει με την καλλιτεχνική ομάδα TRANSATLANTIC, «Χορείες Χώρων» στην Αρχαία Κόρινθο, στο πλαίσιο του προγράμματος 2021 του θεσμού "Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός" του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Γεννήθηκα στο Wrocław της Πολωνίας και μεγάλωσα μετά τα 6 μου στη Λάρισα.

Σήμερα, ζω στα Άνω Πετράλωνα και αγαπώ την γειτονιά μου. Γιατί είναι γειτονιά πραγματική και αυτό είναι τεράστιας σημασίας ειδικά σε χρόνους που η ερημιά και μοναξιά είναι τόσο αδίστακτα παρών. Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ο αριθμός των περιπολικών που άρχισε να πληθαίνει. Αλλά όσο μένω ακόμα στην Αθήνα, δεν την αλλάζω με τίποτα.

Μικρή ήθελα να γίνω αστροφυσικός.

Στο Θέατρο μπήκα κατα τύχη. Εννοώ πρώτη επιλογή ήταν αλλά την έκανα επειδή εγραφά πολύ και διάβαζα ό τι έβρισκα μπροστά μου. Δεν είχα ιδέα πόσο ανάγκη θα γινόταν η υποκριτική για μένα. Με την έννοια αυτή νιώθω ηθοποιός που σκηνοθετεί κιόλας όταν υπάρχουν οι άνθρωποι που τους εμπνέω και με εμπνέουν και θέλουμε να πούμε μαζί μια ιστορία. Αυτό το ΜΑΖΙ είναι το πιο σημαντικό για μένα.

Σπούδασα στο Τμήμα Θεάτρου του Αριστοτελείου στη Θεσσαλονίκη και έπειτα έκανα μεταπτυχιακές σπουδές MA in acting στο M.M.U. Επίσης ξεκινώ σύντομα την διδακτορική μου διατριβή πάνω στο Θέατρο του Tadeusz Kantor.

Ο Krystian Lupa, o Tadeusz Kantor, o Jerzy Grotowski, η Pina Bausch, o Romeo Castelluci. Ο Leonard Cohen, ο Nick Cave, ο King Krule, οι The Cure. Ο Andrzej Żuławski, o Tadeusz Konwicki, o Andrei Tarkovsky,  o Andrey Zvyagintsev. Ο Σεφέρης, ο Κωστής Παπαγιώργης, ο Roland Barthes, ο Δημήτρης Δημητριάδης, o Shaun Tan είναι οι καλλιτεχνικές επιρροές που μου ήρθαν χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το «Χορείες Χώρων» θα έλεγα ότι είναι μία ενεργειακή διαδρομή 5 ψυχών,σωμάτων, ανθρώπων που ο καθένας διαπραγματεύεται την έννοια του χώρου διαφορετικά. Η ιστορία της δουλειάς μας έχει να κάνει με τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του αυτονόητου του Χώρου. Της εγγύτητας , της απόστασης. Τελικά του χώρου της φαντασίας και της επιστροφής μας σε μια  παιδικη χαρά μίας νέας άγνωστης νευροποικιλότητας...

Αν κάτι μπορώ να τολμήσω να πω ιδιαιτερότητα του έργου είναι πως η μουσική, η εικαστική εγκατάσταση, το σώμα και ο λόγος προσπαθούν να συνυπάρξουν το ένα μέσα στο άλλο από το άλλο και για το άλλο προς μία αλληλοσυμπληρωματική τεχνη. Τουλάχιστον ένα μεγάλο κομμάτι της  έρευνάς μας εκεί στοχεύει.

Πού μαγκώνει, πού εκρήγνυται ο χώρος, που προσκρούει, πού ανασυντίθεται; Πώς μπορούμε να εξερευνήσουμε τον χώρο πρός αυτήν την κατεύθυνση; Μπορώ να περάσω από αυτά τα κλάσματα του χώρου, να διαπεράσω τον άλλον να συναντηθώ και να μην είμαι πιά ο ίδιος; Τώρα που στην καθημερινή ζωή μας το θέμα της απόστασης και της εγγύτητας δεν είναι και δεν θα είναι αυτονόητα πια, μπορώ να ανακρίνω τον χώρο εκ νέου είτε πιο απλά να τον διαβάσω και ύστερα να τον δια-περάσω και να αφήσω να με δια-περάσει;Αυτά είναι τα ερωτήματα που θέσαμε στη δουλειά. Είναι τα δικά μας αυθεντικά ερωτήματα επίκαιρα και αναγκαία που μας οδηγούν στην παράσταση.

Αυτός ο πρωτόγνωρος ενάμισης χρόνος που ζήσαμε δεν θα έλεγα ότι ήταν τόσο χρόνος απραξίας για μένα. Tον χειμώνα του 2020 έγινα μητέρα.¨Εκανα μία ταινία με τον Δ. Αθανίτη, την Μήδεια, καθώς και μία παράσταση με την Ιώ Βουλγαράκη για το Θεσσαλικό Θέατρο με θέμα το Πένθος. Αλλά και στις σκληρές περιόδους της καταντίνας υπήρχε μία αναμέτρηση με πολλά πράγματα- σκοτάδια- αλλά  όπου υπάρχει πάτος υπάρχει τελικά και ένα καινούργιο φως.

Δεν θεωρώ ότι αυτή η τρομακτικά δύσκολη περίοδος που ζούμε οφείλεται μόνο στην πανδημία. Έχει ξεκινήσει πολύ νωρίτερα και απλά η πανδημία ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Και φυσικά η πολιτική που διαφαίνεται να συντελείται και καταλαβαίνουμε οι περισσότεροι προς το που οδεύει... 

Σε αυτούς τους καιρούς οι άνθρωποι της τέχνης περισσότερο από ποτέ άλλωτε, πρέπει να ανταμώνουν και να κάνουν πρόβες και να ερευνούν και να μην σταματούν να βρίσκουν (βρίσκουμε) καινούργιους τρόπους να μην μας πεθάνουν.

Μόλις τελειώσαμε με τους Ιχνευτές σε σκηνοθεσία του Μ.Μαρμαρινού τις παραστάσεις μας για αυτή την περίοδο πριν παίξουμε μία τελευταία στο Ηρώδειο, στις 16 Σεπτεμβρίου. Ηταν μαγικό συγκινητικό και δύσκολο μαζί που ανοίξαμε στο κοινό ξανά. Αλλά το ρίσκο της συνάντησης αυτής  είναι καθαρτικό και  επαναπροσδιορίζει εμένα μέσα από εσένα.Αυτό το εμένα μέσα από εσένα είναι συγκλονιστικό... Ομως σε τέτοιους καιρούς μπορούμε να πούμε πως ανοίγουν τα θέατρα; Είτε απλά ήταν μία καλοκαιρινή παρένθεση;

Τι θέατρο θέλω να κάνω; Να, αυτό που κάνουμε με τα παιδιά τώρα είναι ο τόπος που προσδοκώ να είμαι όλο και συχνότερα. Ενας τόπος συνάντησης, ερωτημάτων, φαντασίας παιχνιδιού και απύθμενης Αγάπης. Που εμπεριέχει φυσικά και το άγνωστο και το σκοτεινό  αλλά πρωτίστως είναι  ανάγκη και η χαρά του μαζί. Επίσης επί χρόνια ήμουν μέλος της ομάδας Studio Matejka στο Grotowski Institute οπού η έννοια της ομάδας ήταν κυρίαρχη καθώς και η ομάδα που ιδρύσαμε στην Κωνσταντινούπολη, την Teatr Andra(2016) που αποτελείται  από Πολωνούς, Τουρκους και Ελληνες καλλιτέχνες.

Μετά τις παραστάσεις στην Αρχαία Κόρινθο η παράσταση Χορείες Χώρων θα παιχτεί στο Β Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας προσκεκλημένη από το Θεσσαλικό Θέατρο, στις 23 24 και 25 Σεπτεμβρίου. Επίσης στις 16 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο θα παιχτεί η παράσταση Ιχνευτές. Και αρχές Σεπτέμβρη ξεκινάμε πρόβες για το Μπλόκ 15 σε κείμενο της Ελένη Τριανταφυλλοπούλου και σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μωραΐτη με πρεμιέρα, εάν όλα πάνε καλά με την πανδημία, τέλη Οκτώβρη, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Φέτος επίσης θα διδάσκω -μαζί με μία υπέροχη ομάδα καλλιτεχνών-  στο καινούργιο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα υποκριτικής του Μητροπολιτικού Κολλεγίου .

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνω όταν τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση με την πανδημία; 'Εχω μία αίσθηση πως δεν είναι παρένθεση η πανδημία και έπεται συνέχεια, αλλά αυτό είναι μία μεγάλη συζήτηση. Νομίζω πάντως πως θα χαμογελάω συνέχεια να συναντήσω ξανά τα χαμόγελα των ανθρώπων που τώρα κρύβονται κάτω από τις μάσκες, να φιληθούμε ξανά και να αγκαλιαστούμε σφιχτά άφοβα και με ανάγκη πραγματική λόγω της μεγάλης αυτής έλλειψης, της απόστασης αυτής. Καί εύχομαι να έχει δημιουργηθεί από όλο αυτό ένας καινούργιος Χώρος πιό αληθινός ίσως, αυτός ο Χώρος που ψάχνει και ο Περέκ στο βιβλίο του και δεν μπορεί να τον εντοπίσει τελικά. Και που τον ονοματίζει “Ο άχρηστος χώρος”.

Σκηνοθεσία: Αλεξάνδρα Καζάζου 

Επιμέλεια Δραματουργίας: Αλεξάνδρα Καζάζου, Karol Jarek

Σκηνικό-Εικαστική εγκατάσταση: Χρήστος Λάσκαρης 

Επιμέλεια Φωτισμών και Βίντεο: Karol Jarek 

Μουσικη σύνθεση \ Ερμηνευτής: Rafal Habel

Ηθοποιοί: Αντιγόνη Φρυδά, Σπύρος Δέτσικας, Βασίλης Μπούτσικος, Βασιλης Τρυφουλτσάνης

Info: 28 & 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ στις 19:30. Αρχαία Kόρινθος

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΦΑΡΑΖΗ