Είδαμε την παράσταση «Γέρμα» με την Μαρία Κίτσου

©Patroklos_Skafidas

ΔΕΥΤΕΡΑ, 06 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2023

Το εμβληματικό έργο του Λόρκα, σε διασκευή Σάιμον Στόουν και σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Ετών 35, μια μοντέρνα γυναίκα της εποχής της που δεν καθορίζεται από τα αναπαραγωγικά της όργανα αλλά κάποια στιγμή μπαίνει στον πειρασμό να θελήσει παιδιά γιατί μπορεί αργότερα να το μετανιώσει. Αυτή είναι η σύγχρονη Γέρμα του Σάιμον Στόοουν, που διασκευάζει το κλασικό έργο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε μια προσπάθεια να επαναπροσεγγίσει το θέμα της ατεκνίας που διαπραγματεύεται το κλασικό κείμενο, με σημερινούς, σύγχρονους όρους και κραυγές.

«Εκείνη» ζει στην Αγγλία, είναι δημοσιογράφος και μπλόγκερ. Είναι σε σχέση με τον Τζον, επιτυχημένο επιχειρηματία, και η ζωή τους μπαίνει σε ένα αστικό καλούπι, καταργώντας την αντισυμβατική τους ζωή, όταν αγοράζουν μία «σπιταρόνα».

Ήδη όταν μπαίνουν σε αυτό το σπίτι διακρίνονται κάποιες ρωγμές στην ερωτική τους σχέση, όχι όμως την συντροφική. Η τελευταία θα κλονιστεί όταν σταδιακά αλλά με σαφή διάθεση κλιμάκωσης εκείνη βυθίζεται στην εμμονή της: να αποκτήσει ένα παιδί. Θυσιάζει την σχέση της, την αξιοπρέπειά της, την ψυχική της υγεία, την οικονομική τους κατάσταση, την ελευθερία της, τη σπιταρόνα, η απόκτηση της οποίας άλλωστε συμπέφτει ή και ενεργοποιεί την επιθυμία της οικογένειας.

Αυτό που άρχισε σαν μια πρόταση ευτυχίας και ολοκλήρωσης, μιας και «υπάρχει αρκετός χώρος ακόμα και για δύο παιδιά», παρόλο που παράλληλα θεωρεί τα παιδιά «εντελώς εγωκεντρικά, σαν καθυστερημένα γατιά», καταλήγει σε μια προσωπική τραγωδία από την οποία δεν μπορεί με τίποτα να εκτρέψει την πορεία της. H λαχτάρα της γίνεται πίεση και η πίεση απόγνωση που την κατακλύζει.

Πάτροκλος Σκαφίδας

Η παράσταση

Στην «Γέρμα» του ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επενδύει και αναδεικνύει το θέμα του εγκλωβισμού, στα κοινωνικά στερεότυπα, στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Το γενικό πρόσημο είναι θετικό, ωστόσο, σε σημεία η παράσταση φλερτάρει με την υπερβολή ενώ η θεατρική δράση δεν «τρέχει» πάντα με τον ίδιο ρυθμό.

Η απουσία μουσικής επένδυσης δίνει χώρο στον λόγο- και τις ερμηνείες- και δημιουργεί ένταση όταν πια «ντύνει» την σκηνή της κατάρρευσης της ηρωίδας, αλλά παράλληλα αναδεικνύει τις ερμηνείες δύο ταχυτήτων.

Εξαιρετικοί πάνω στη σκηνή οι δύο βασικοί ήρωες, τους οποίους υποδύονται η Μαρί Κίτσου και ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ωστόσο, η παρουσία των υπόλοιπων χαρακτήρων είναι κάπως διεκπεραιωτική. Σε στιγμές είναι σαν να απαγγέλουν κι όχι να ερμηνεύουν.

Η Μαρία Κίτσου σπαράζει και μας μεταφέρει την απελπισία της. Είναι συγκλονιστική στη σκηνή που περιγράφει πώς ένιωσε όταν η αδερφή της απέβαλε ενώ καταφέρνει να διαγράψει την μεταμόρφωση και τελικά την πτώση της ηρωίδας της. Είναι σαν να βλέπουμε το κενό που δημιουργείται μέσα της.

Αντίστοιχα, ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ξεκινάει με την χαλαρή διάθεση ενός ανθρώπου που σιγά σιγά φτιάχνει η ζωή του για να καταλήξει να μην μπορεί να διασώσει ούτε την σχέση του ούτε την οικονομική του άνεση (είναι άλλωστε ο ήρωας που υπογραμμίζει την καπιταλιστική χροιά του ζητήματος). Είναι πιο ψύχραιμος, όπως πρέπει, στη σκηνή και αυξάνει την ένταση στις στιγμές της τριβής και της σύγκρουσης.

©Patroklos_Skafidas

Η σκηνή

Με μια λιτή προσέγγιση του χώρου (σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού), με λεπτά υφάσματα που λειτουργούν ως διάφανοι τοίχοι, στη σκηνή βρίσκουμε ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα που αλλάζουν ανάλογα με την εξέλιξη της σκηνικής δράσης.

Ο σκηνικός χώρος είναι συμβατός και ταιριαστός με το πνεύμα του κειμένου, επιλογή και απογειώνεται από τους φωτισμούς (Χριστίνα Θανάσουλα).

Αν κάτι «κλωτσάει», είναι η έκταση που καταλαμβάνουν οι μπρεχτικής σύλληψης υπότιτλοι σε κάθε εναλλαγή σκηνής και ο κουραστικός- από ένα σημείο και μετά- χρόνος της μετάβασης από τη μία σκηνή στην άλλη.

Ιωάννα Βαρδαχάκη- [email protected]