Μια αστεία και ταυτόχρονα σπαρακτική παράσταση.

Λίγα λεπτά πριν την Ανάσταση, έξω από την εκκλησία, σε ένα χωριό στην επαρχία της Κρήτης, ένα αγόρι επιχειρεί να ζητήσει από ένα κορίτσι να τα «φτιάξουν» αλλά μία απροσεξία στοιχίζει στο κορίτσι το δόντι του.

Αυτή είναι η αφετηρία της ιστορίας του Κωνσταντή που μας συστήνεται μέσα από τον μονόλογο που υπογράφει ο Δημήτρης Σαμόλης στην παράσταση «Στρακαστρούκες».

Επιλέγει να ξεκινήσει από αυτή τη στιγμή, κατά την οποία η πιο σπουδαία γιορτή του χριστιανισμού, που υποτίθεται ότι συνδέεται με μία ατμόσφαιρα κατάνυξης, γιορτάζεται με μια προσομοίωση πολέμου, πυροτεχνήματα, σκορδάκια και μπαλάκια καπνού, δυναμιτάκια.

Πηγαίνοντας μπρος πίσω ο Κωνσταντής του Δημήτρη Σαμόλη μας αφηγείται την ιστορία της ζωής του, κάνοντας χρήση του κωμικού στοιχείου αλλά αναδεικνύοντας τη δραματική της διάσταση. Πόσο σκληρό είναι για ένα παιδί που μεγαλώνει στην επαρχία να ανακαλύψει πως ίσως είναι διαφορετικό, το bullying στην παιδική ηλικία και οι μηχανισμοί άμυνας που διαμορφώνουν τα θύματα, ο ρόλος της οικογένειας και η απόρριψη από τον πατέρα.

Οι Ινουίτ έχουν 49 λέξεις για το χιόνι, μας ενημερώνει κάποια στιγμή ο ήρωάς μας, για να προσθέσει: «Κι ο πατέρας μου δεν βρήκε ούτε μία για να μου πει ότι με αγαπάει». 

Αυτό το παιχνίδι trivia είναι από τις πρώτες άμυνες που τον βλέπουμε να σηκώνει. Κάθε φορά που αγρίευε μια κατάσταση, ο Κωνσταντής μοιραζόταν με το κοινό πληροφορίες μικρής αξίας. Αυτός ο μηχανισμός άμυνας είναι και ο πρώτος που βραχυκυκλώνει όταν ο ήρωας δέχεται επίθεση.

Η παράσταση

Ο Δημήτρης Σαμόλης φαντάζεται, φτιάχνει και παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο ήρωα. Η αφήγησή του είναι τέτοια που στη σκηνή βρίσκουν χώρο και οι υπόλοιποι ήρωες, κι ας μην έχουν φυσική παρουσία.

Η ιστορία του ξεκινάει ως μια γλυκόπικρη ανάμνηση των παιδικών του χρόνων για να γίνει μια πλημμύρα συναισθημάτων, για τον ίδιο αλλά και για το κοινό, για την καταπίεση που έχουμε νιώσει οι ίδιοι, για την βία που είδαμε αλλά δεν κάναμε αρκετά, ή και τίποτα, για τις ιστορίες που έχουν βγει από την ειδησεογραφία.

Κι όλα αυτά χωρίς διάθεση καταγγελίας ή διδακτισμού, αλλά με τον ήρωα να εκφράζει το παράπονό του. Το γιατί του.

Η ιστορία είναι από μόνη της δυνατή, επομένως κάποιες υπερβολές που γίνονται στο κωμικό κομμάτι κρίνονται τουλάχιστον άστοχες. Το κείμενο είναι αστείο και συγκινητικό και δεν χρειάζεται την πιασάρικη ατάκα για να κερδίσει το κοινό.

Το ίδιο αστείος και συγκινητικός είναι και ο Σαμόλης πάνω στη σκηνή. Ο Κωνσταντής του βγαίνει αβίαστα και φυσικά, σαν να έχει βγει όντως από τις αναμνήσεις του αυτός ο ήρωας που βγήκε εκτός της τυπικής γραμμής αρρενωπότητας της κοινωνίας.

Η καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη Μάριο Κακουλλή- πολύ εύστοχη η επιλογή να μην σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Σαμόλης ένα έργο στο οποίο είχε ήδη μεγάλη εμπλοκή- επενδύει στον λόγο, την εγρήγορση και την αμεσότητα, σε σημείο μάλιστα που ο ήρωας απευθύνεται στο κοινό. Δεν θέλει απλά να εξομολογηθεί κάτι, θέλει να μας το πει απευθείας και κατάματα. Και σε αυτό βοηθάει επίσης η σκηνή του Μικρού Γκλόρια που φέρνει μια ανάσα μακριά τον θεατή από την σκηνή, αλλά και η μουσική (Γιώργος Πούλιος).

Σκηνογραφικά (Λουκάς Μπάκας) στην παράσταση γίνεται χρήση μικρών σκηνικών αντικειμένων υψηλής συμβολικής αξίας για την αφήγηση, όπως τα παπούτσια του ήρωα, ή μικρής χρηστικότητας, όπως τα λαμπάκια που στήνει και ξεστήνει ο ήρωας για να αναπαραστήσει την σκηνή κατά την οποία ο πατέρας του, μετά από μία ταπείνωση, αποφάσισε να μην ξαναπαίξει μουσικά όργανα. Ίσως η πιο σημαντική επιλογή είναι τα κουτιά που κοσμούν τη σκηνή, σύμβολο της ανάμνησης αλλά και της διατήρησης της μνήμης.

Ιωάννα Βαρδαλαχάκη- [email protected]

Info
Έως 17 Δεκεμβρίου
Θέατρο Μικρό Γκλόρια
Τετάρτη στις 20:15, Κυριακή στις 18:00
Προπώληση

Συντελεστές
Κείμενο - Ερμηνεία - Τραγούδια : Δημήτρης Σαμόλης
Σκηνοθεσία : Μάριος Κακουλλής
Σκηνικά - Κοστούμια : Λουκάς Μπάκας
Φωτιστικός σχεδιασμός - Δραματουργία : Στέφανος Δρουσιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη : Δανάη - Αρσενία Φιλίδου
Φωτογραφίες : Ελίνα Γιουνανλή
Graphic design : Μιχάλης Δέμελης
Trailer : Θωμάς Παλυβός
Social media : Κάλλη Μαυρογένη