Στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ένα υπαρξιακό stand up comedy με μπεκετικά στοιχεία. Με αυτό τον τρόπο περιγράφει ο Θάνος Τοκάκης την παράσταση «Ο Τίποτας (μία πονεμένη ιστορία)» που παρουσιάζει στο Θέατρο Νέου Κόσμου.

Και η αλήθεια είναι πως η περιγραφή του είναι τρομερά εύστοχη. Στο μονόλογο, που επίσης σκηνοθετεί, αναλαμβάνει να μας συστήσει ένα ήρωα κάπως χαμένο, γεμάτο τραύματα, που επιμένει πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως νόημα αλλά παράλληλα σαν να το αναζητάει, σε μια υπαρξιακή αναζήτηση χωρίς ιδιαίτερη λογική ή χρονική συνέχεια και συνέπεια, αλλά γεμάτη αυτοσαρκασμό και στοιχεία που υπενθυμίζουν στο κοινό πως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα περισσότερο από τον καθένα μας. 

Αυτό φαίνεται να είναι κεντρικής σημασίας στην προσέγγιση του έργου του Γουίλ Ίνο. Η παράσταση θέλει να «ξυπνήσει» ομοιότητες στα βιώματα και τις αναμνήσεις του κοινού. Θέλει να ταυτιστούμε με κάτι. Γι’ αυτό και ο ήρωας δεν έχει όνομα, ούτε απόλυτα συγκεκριμένη ιστορία.

Βγαίνει έτσι στη σκηνή ένας άνθρωπος σε κατάσταση απόλυτης αυτολύπησης και σπάει τον τέταρτο τοίχο παρουσιάζοντας μία ασυνήθιστη θεατρική φόρμα που έχει στοιχεία από stand up comedy ενώ παράλληλα γίνεται αξιοποίηση της υποκριτικής ευστροφίας του Τοκάκη και της έφεσης που έχει στο κωμικό στοιχείο και την επικοινωνία με το κοινό- από τις καλύτερες στιγμές της παράστασης είναι άλλωστε όταν ο ήρωας κάθεται ανάμεσα στους θεατές σχολιάζοντας, ως θεατής τον ήρωα που υποδύεται και τα τεχνάσματά του.

Μάλιστα, ακόμα και όταν τα σχόλια και οι επιλογές του δεν είναι τόσο πετυχημένα, δεν σε κάνει να δυσανασχετείς. Απλά περιμένεις τον επόμενο αναστεναγμό του, την επόμενη πράξη αυτολύπησης, την επόμενη μνήμη του που ίσως δώσει συνέχεια στην ιστορία του και συνθέσει ένα μέρος του παζλ. Γιατί ολόκληρη την εικόνα δεν θα τη δούμε. Δεν είναι σκοπός ούτε αναγκαίο.  Σκοπός είναι να δούμε τα αδιάφορα. Και αυτά μας τα εκθέτει σταθερά μέσα από τον αχταρμά των αναμνήσεως και της αφήγησής του.