H Iωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Μπόρκμαν» που παρουσιάζεται στο θέατρο Χορν σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή. Τον ήρωα του Ίψεν ερμηνεύει ο Γιώργος Κιμούλης.

Όταν δυο λαμπερές θεατρικές προσωπικότητες, που τυχαίνει να μοιράζονται , εκτός από την ιδιότητα του ηθοποιού, και αυτή του σκηνοθέτη (συνήθως, αυτοσκηνοθετούνται) συναντώνται, οι ισορροπίες διασαλεύονται –ποιος είναι τελικά ο σκηνοθέτης;- και το αποτέλεσμα μπορεί να γίνει οριακό, αν όχι καταστροφικό.

Αυτό αποδεικνύει –τουλάχιστον - η συνάντηση Σταμάτη Φασουλή και Γιώργου Κιμούλη –του πρώτου με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, του δεύτερου με αυτή του ηθοποιού-, στον «Μπόρκμαν» (όπως –μονολεκτικά- αποδόθηκε το ιψενικό έργο) στο Θέατρο Χορν.

Το κοινό γελάει ενώ παρακολουθεί την ανθρώπινη αγωνία, ενσαρκωμένη από το αρχέτυπο του μέγα τραπεζίτη Μπόρκμαν, που καταχράστηκε εκατομμύρια και φυλακίστηκε παρασυρμένος από ένα μεγαλομανές σχέδιο. Η υπαρξιακή αγωνία, στη μητρική διάσταση, ενσαρκώνεται , από τις δίδυμες ηρωίδες –τη σύζυγό Μπόρκμαν και την αδελφή της και πρώτη αγαπημένη του τραπεζίτη - που αλληλοσπαράσσονται, διεκδικώντας αμφότερες με μεθόδους σκληροτράχηλων πολεμιστών τον γιο Μπόρκμαν.

Το κοινό παρακολουθώντας την πτώση του κεντρικού ήρωα , δεν αναστοχάζεται, δεν προβληματίζεται, δεν καθηλώνεται βουβό. Ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ο λόγος του Ίψεν, στην απόδοση του Σταμάτη Φασουλή, ξενίζει από το πρώτο λεπτό. Υπάρχει κάτι το οικεία ανάλαφρο στις στιχομυθίες, που αν τις άκουγες ξεκομμένες θα σε έπειθαν ότι πρόκειται για μπουλβάρ. Η βάση του κακού.

Η ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη οδηγεί στην αυτοαναίρεση. Χωρίς μέτρο επαναλαμβάνει τις πρώτες συλλαβές των λέξεων, παίζοντας μαζί τους αλλά και με το περιεχόμενό τους. «Γκρεμίζει» το «βάρος» που κουβαλά και εξωθεί τη σκηνική δράση ακόμη και στα πεδία της φαρσοκωμωδίας.

Το ιψενικό πνεύμα και κλίμα αποδομούνται στο θέατρο Χορν- «νησίδες» διαφυγής φαίνεται να είναι μόνο οι σκηνές των γυναικών.

Η Σμαράγδα Σμυρναίου, στέρεη, αποδίδει θαυμάσια την αρτηριοσκληρωτική Γκρούνχιλ που θέλει να ζήσει σαν βαμπίρ μέσα από τον γιο της. Η Έλλα- Πέμυ Ζούνη, από το μέσο και μετά – στην πρώτη σκηνή εμφανίζεται «βιαστική»- είναι μία σχεδόν ισότιμη σκηνική συνομιλήτρια. Η Αμαλία Νίνου έχει δροσιά, κι ο Έρχαρτ- Γιάννης Καπελέρης σιγουριά. Λειτουργικό το σκηνικό της Ευας Μανιδάκη -σπάει τη σκηνή σε δυο επίπεδα, δημιουργώντας ένα βάθρο –βωμό για τον Μπόρκμαν.

ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ