Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Μια ξεχωριστή μέρα» που παρουσιάζεται , σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαϊδη, με την Κάτια Γέρου και τον Νίκο Νίκα, στο θέατρο «Scrow».

«Μια ξεχωριστή μέρα». Πόσο αληθινό! Στις 8 Μαίου του 1938 ο αδόλφος Χίτλερ επισκέπτεται στη Ρώμη, τον πιστό σύμμαχό του Ντούτσε . Όλη η πόλη, μια βουερή, ενθουσιώδης  λαοθάλασσα όλων των ηλικιών, βρίσκεται στο δρόμο για να «γιορτάσει». Αυτή την «ξεχωριστή» ημέρα ο «πατριωτισμός» των Ιταλών πέταξε στα ουράνια.

Στο φόντο της ευωχίας που είχε καταλάβει το δημόσιο χώρο, στις ιδιωτικές μίζερες «φωλιές»  δυο ανθρώπων αφάνταστα αταίριαστων, μιας λαϊκής ιταλίδας μάνας έξι παιδιών κι ενός εκδιωχθέντα, λόγω της ομοφυλοφιλίας του, εκφωνητή της ραδιοφωνίας, συντελείται ένα μικρό θαύμα. Μεταξύ  των δυο άγνωστων ανθρώπων που  συναντώνται τυχαία, ενώ  γράφεται η Ιστορία, παραδόξως αναπτύσσεται μια τρυφερή σχέση,  η οποία θα λειτουργήσει για την αγράμματη, χωρίς κανένα ορίζοντα νοικοκυρά, αφυπνιστικά.

 Η «Ξεχωριστή Μέρα», η συγκινητική ταινία του   Έτορε Σκόλα το 1977, που άφησε εποχή με τη Σοφία Λόρεν και το Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, έχει ζωντανέψει αυτές τις μέρες σε μια σκηνή της Αθήνας, στο θέατρο «Scrow», από δυο ηθοποιούς, την Κάτια Γέρου και τον Νίκο Νίκα.

Οι αρχικές επιφυλάξεις μας για το εγχείρημα κάμφθηκαν από τα πρώτα λεπτά της λεπταίσθητης παράστασης που αναδίδει κάτι που τόσο μας λείπει . Τρυφερότητα και ανθρωπιά. Η βάση είναι στέρεη, με  κέντρο βάρους που δεν χάνεται στιγμή, καθώς  η θεατρική διασκευή ανήκει στον ίδιο τον Σκόλα (εξαιρετική η μετάφραση του Γιάννη Διαμαντόπουλου) και συμπυκνώνει σε ελάχιστο χρόνο και χώρο, με μεστούς διαλόγους –ούτε ένα «και» δεν είναι περιττό- την ουσία αυτής της τόσο ανορθόδοξης σχέσης που γεννιέται, ολοκληρώνεται και πεθαίνει στη διάρκεια μόλις μιας μέρας, την ώρα που από  τα μεγάφωνα αντηχούν  παιάνες. Η «χαμηλόφωνη», ασήμαντη μικροϊστορία  μπαίνει στον προβολέα, σφικταγκαλιασμένη απ΄τις τυμπανοκρουσίες και τις ιαχές της μεγάλης ιστορίας.

Δεν χρειαζόταν για να σταθεί σκηνικά αυτό το θεατρικό ποίημα παρά μονάχα την υποκριτική ικανότητα των  ηθοποιών. Η Κάτια Γέρου, κόντρα στο πληθωρικό λαϊκό αρχέτυπο της Σοφία Λόρεν, δημιουργεί μια ηρωίδα γήινη, εσωτερικά καμένη και «άδεια», αλλά με  δίψα για ομορφιά. Η ηθοποιός κάνει μία από τις ωριμότερες ερμηνείες της. Δονείται και δονεί. Ο Νίκος Νίκας είναι η έκπληξη, με τη μετρημένη, «εσωτερική» ερμηνεία του.

Η παράσταση στο «Scrow» είναι  η πιο  ουσιαστική θεατρική κατάθεση  του πομπώδους και οπερατικού  -ακόμη κι όταν δεν κάνει όπερα-  Βασίλη Νικολαϊδη. Εδώ δεν συνθλίβεται  η λεπτομέρεια κάτω από το μέγεθος. Ο φακός συγκεντρώνεται στο μικρό και  ουσιώδες. «Φτωχό», αλλά καίριο και λειτουργικό, το σκηνικό του Κυριάκου Κατζουράκη, που θυμίζει έργο τέχνης. «Ζωντανό» πίνακα ζωγραφικής.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη