Η παράσταση «Βάχκες» θα παρουσιαστεί στις 2-3/08 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Τειρεσίας: Αλήθεια...ή μαγεία..;

Από τη σχολική ηλικία ακόμα, αυτό το μυθολογικό πλάσμα με γοήτευε και με φόβιζε μαζί. Ζητούσα να καταλάβω.. τι είναι; Πώς είναι; Γιατί είναι; Από ποια ανάγκη γεννήθηκε; Τι σημαίνουν όλα αυτά που τόσοι διαφορετικοί μύθοι αφηγούνται γι' αυτόν; Κι αφού ξέρει, γνωρίζει, προλέγει -κι αποδεικνύεται πως «αληθώς»- γιατί κανείς δεν τον ακούει, κανείς δεν τον πιστεύει;

Τώρα τον συναντώ «από κοντά» και μάλιστα αυτόν τον Τειρεσία, των Βακχών, έναν Τειρεσία Απολλώνιο και Διονυσιακό μαζί, ακραίο, αιχμηρό, σχεδόν «δαιμονισμένο». Κι έχω τις ίδιες ερωτήσεις, τον ίδιο φόβο και την ίδια σαγήνη της παιδικής μου ηλικίας. Ο Τειρεσίας, αυτό το «Άλλο θαύμα», είναι τέρας παραδοξότητας ή τέρας ισορροπίας;

 Αυτό, μαζί με πολλά, σημαντικά ερωτήματα για τον άνθρωπο και τη ζωή, θα συναντηθούμε για να μοιραστούμε όλοι μαζί, καλλιτέχνες και κοινό, στην παράσταση ΒΑΚΧΕΣ, στις 2-3/08 στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

Χαίρομαι που συμμετέχω στην παραγωγή αυτή του Εθνικού θεάτρου για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, γιατί παρέχει πλαίσιο ασφαλές για την εργασία των καλλιτεχνών και γιατί λαμβάνω ουσιαστική φροντίδα σε όλους τους τομείς από όλους τους εργαζόμενους του θεάτρου.

Με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου συναντιόμαστε για πέμπτη φορά. Δουλεύουμε σκληρά, έχουμε εμπιστοσύνη, επικοινωνούμε όλο και βαθύτερα και υπάρχει μεταξύ μας αποδοχή, ουσιαστική ανταλλαγή, χώρος για έρευνα, έκφραση και δημιουργία. Αυτά είναι πολύτιμα.

Ο θίασος των Βακχών, συντελεστές, ηθοποιοί και μουσικοί, αποτελείται από εξαιρετικούς καλλιτέχνες, πολύ εργατικούς και αφοσιωμένους σ' αυτό που κάνουν. Αυτό με εμπνέει. Οι δικές τους δυσκολίες μου δίνουν κουράγιο να αντιμετωπίζω και τις δικές μου. Αυτή είναι και η πιο σημαντική λειτουργία του θεάτρου. Αυτή είναι η θεραπεία που προσφέρει. Ότι δεν είσαι μόνος.

Όπως η ίδια η ζωή, έτσι και η τέχνη που είναι μια ποιητική εκδοχή της, είναι γεμάτη ερωτήματα, μυστήρια, χαρές και δυσκολίες. Γιατί γράφτηκαν οι Βάκχες, ένα τόσο αινιγματικό έργο; Τι εστί Διόνυσος; Τι είναι αυτά τα πρόσωπα; Είναι πρόσωπα; Έννοιες; Πώς παίζονται; Τι εστί Τειρεσίας; Πώς παίζεται αυτό; Τι νόημα έχουν όλα αυτά και τι μας αποκαλύπτουν 2.500 χρόνια μετά; Πώς επιλέγουμε να υπάρχουμε στην τέχνη; Στη ζωή;

Ο Τειρεσίας τυφλός, μάντης, σοφός, άχρονος, πλάσμα παράξενο, ίσως αυτό που κάποιοι λένε σήμερα «φρικιό», μοναδικό, μοναχικό, έχει ζήσει ως άντρας κι ως γυναίκα, αιώνιος ενδιάμεσος φωτός και σκοταδιού, θεών και ανθρώπων… Ως ρόλος είναι μια πρόκληση απ' τη φύση του κι ωστόσο η πιο σημαντική πρόκληση για μένα είναι να βρω «τα κρυμμένα» και να τα προσφέρω, προσφέροντας όσο μπορώ τον εαυτό μου, λειτουργώντας ως ενδιάμεσος, ώστε να επιτραπεί στον θεατή να εισέλθει στο έργο, να δει μέσα σ' αυτό τον εαυτό του, να δούμε όλοι όλους.

Ο Τειρεσίας, αν και τυφλός υπερήλικας, στις Βάκχες τρέχει- χωρίς βοήθεια και χορεύοντας σαν έφηβος- προς τον Κιθαιρώνα. Προτείνει τη χαρά για τη ζωή. Την πίστη στο καινούργιο. Αντί για τη στέρηση της έκφρασης και της ταυτότητας, προτείνει τη συμπερίληψη, την αποδοχή του διαφορετικού, του «άλλου», του έξω από μας, που τελικά θα επιτρέψει και την αποδοχή του εαυτού, με όλα τα κομμάτια του, όλα του τα μέλη, γνωστά και άγνωστα. Ολοκληρωμένου. Αρμονικού.

Η αγαπημένη μου φράση του ρόλου είναι:  «..της φύσης, πάντα, είναι η σωφροσύνη...» 

Γιατί πιστεύω πως όλοι μας, όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε μεταξύ μας, είμαστε "εν σοφία" δημιουργήματα της φύσης!