Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Κουρδιστό πορτοκάλι» που παρουσιάζεται στο θέατρο Αποθήκη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Κακλέα.

Τόσο η κυριολεκτική, όσο και η υποβόσκουσα, έτοιμη να εκραγεί  βία της πόλης μας συναντιόνται με  την έκρηξη  βίας και ενέργειας της σκηνής του θεάτρου Αποθήκη. Καλό timing! Ο Γιάννης Κακλέας έχει στήσει, σε μια καλοκουρδισμένη χορογραφία σωματικότητας και  νοσηρότητας, με «μεγέθη» που παραπέμπουν σε μιούζικαλ χωρίς μουσική, το «Κουρδιστό Πορτοκάλι», αποφεύγοντας  έξυπνα να αντιγράψει  την ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ .

Άλλωστε, στηρίζεται στο θεατρικό έργο του Άντονι Μπέρτζες, μια καταγγελία στο σύστημα που χρησιμοποιεί τον πολίτη ως εργαλείο και  πειραματόζωο, υποθάλπτοντας,  βάσει των συμφερόντων της, ακόμη και  φαινόμενα  βίας.

Με τη  δραματοποίηση της απαγορευμένης νουβέλας του  φιλοδοξούσε  να «διορθώσει» την απαγορευμένη ως το 1999 στη Μ.Βρετανία ταινία του 1971,  δίνοντας ένα «μάθημα» στον Κιούμπρικ (!). Ο καμβάς παραμένει πάντως ίδιος.  Ο σκηνοθέτης μοιάζει να επιζητά σ’αυτή τη δουλεμένη μέχρι εξαντλήσεως  σκηνική μεταφορά του  επίκαιρου  κειμένου  να ξαναπιάσει πιο συνειδητά το νήμα του Τεχνοχώρου και του Παγοποιείου, όπου οι παραστάσεις του πρότειναν μια ακατάταχτη avant garde.

 Η παράστασή του έχει  ρυθμό και η σκηνή αμείωτη ένταση, επιμένοντας σε ένα επίπεδο φόρμας και σχήματος. Ακόμα και  οι ηθοποιοί - κυρίως ο αφάνταστα αυτοελεγχόμενος Αρης Σερβετάλης- παραπέμπουν  συχνά στη μέθοδο   Μπομπ Γουίλσον. Οι ερμηνείες τους δεν έχουν βάθος, διαθέτουν όμως εκρηκτική σωματικότητα. 

Στα όρια του πρωταθλητισμού,  ο πρωταγωνιστής  Αρης Σερβετάλης θυμίζει υπερφυσικό πλάσμα, ρομπότ ή σπαστική κούκλα. Άθλος -σωματικός πρωτίστως- αυτό που επιτυγχάνει ο  ηθοποιός –πολυεργαλείο σε μια παράσταση  που το σύνολο «πνίγει» τις μονάδες. Ο Κίμων Φιορέτος και ο Αντίνοος Αλμπάνης αγνώριστοι, «θαμποί», είναι τα γρανάζια μιας ομάδας με ικανοποιητικές επιδόσεις. Ξεχωρίζουν οι δυο γυναίκες του θιάσου, η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, μια ηθοποιός με τεράστιες δυνατότητες , που υποδύεται  ένα  μέλος της εφηβικής ανδρικής συμμορίας που βανδαλίζει, και κακοποιεί φτάνοντας ως το φόνο και η αισθησιακή  Ευδοκία Ρουμελιώτη.

 Λειτουργική, αν και «μπουκωμένη» (ιδίως λόγω των σωριασμένων  βαρελιών)  η σκηνογραφία του Μανόλη Παντελιδάκη.  Οι βιντεοπροβολές στους τοίχους, δίπλα από το κοινό, μεγαλώνουν τη σκηνή και τη δράση της, εικονοποιώντας  το λόγο.  Τα κοστούμια της  Μαρία Καραπούλιου για τη συμμορία, μαύρα αντί των λευκών της ταινίας, είναι ροκ ,είναι γκοθ και συγχρόνως « ιπποτικά». Οι  φωτισμοί του  Χρήστου Τζιόγκα δημιουργούν ένα  μεταλλικό, εχθρικό σύμπαν που μυρίζει αρρώστια και αίμα. Η  μετάφραση στο Αποθήκη ανήκει στον ικανότατο Θοδωρή Πετρόπουλο .

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη