Ποιες είναι οι παραστάσεις, οι ερμηνείες, τα outsider και οι επαναλήψεις που σημάδεψαν τη νέα πληθωριστική, κόντρα στην κρίση, θεατρική σεζόν;

Το click@life πραγματοποιεί μια σύντομη χαρτογράφησή τους που αποδεικνύει  το σφρίγος και  τον ανεξάντλητο πλουραλισμό της εγχώριας θεατρικής πράξης. Πέρα από  τα τεράστια αποθέματα  έμπνευσης και ταλέντου, των δυο καυσίμων που είναι η διαχρονική προϋπόθεση  για την τέχνη της σκηνής. 

Οι παραστάσεις

 

«Φλαντρώ». Η Λυδία Κονιόρδου αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία και τον ομώνυμο μεγάλο ρόλο (σε μια από τις πιο προχωρημένες ερμηνευτικά στιγμές της)  στο αγέραστο έργο του Παντελή Χορν συνέθεσε μια παράσταση -εμπειρία. Δεν πατάει μόνο στην παράδοση, έστω υπαινικτικά (κάτι στο οποίο συμβάλλουν και  τα εξαιρετικά κοστούμια του Αγγέλου Μέντη). 

Συγχρόνως, αντλεί από τις διδαχές του εικονοκλάστη Μπομπ Γουίλσον, με τον οποίο συνεργάστηκε για την «Οδύσσειά» του. Η παράσταση- στην οποία συνθέτει μοτίβα πάνω στα οποία είχε στο παρελθόν δουλέψει μεμονωμένα- κυλά σαν λαγαρό νερό και παίζεται  στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

«Τίρζα». Το βραβευμένο μυθιστόρημα του ολλανδού Αρνον Γκρουνμπέργκ ο Κώστας Φιλίππογλου το μετέτρεψε σε μια  παράσταση με   πολιτική  αιχμή και ζωώδη ενέργεια στη σκηνή του «Ιλίσια». Ξεγυμνώνει, με ακραία σωματικότητα τις νόσους και τις αυταπάτες  του δυτικού κόσμου, και τις συντρίβει. Εξαιρετικοί ο Στέλιος Μάινας και η Αννα Μάσχα.

«Βρώμικες Λέξεις». Το «Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν, έχει μετατραπεί σε πρωτότυπους ζωντανούς, σαρδόνιους διαλόγους  για την εφαρμογή των φιλελεύθερων  οικονομικών πολιτικών-σοκ  σε χώρες της λατινικής Αμερικής και του πρώην Ανατολικού μπλοκ.Το ευτύχημα είναι ότι συντίθενται σε ένα  γόνιμο σκηνικό διάλογο,  με την ακόμη και σήμερα ανοικτή πληγή των κλεμμένων βρεφών της Αργεντινής του Βιντέλα  (από το βιβλίο της Τζένι Ερπενμπεκ «Παιχνίδι με τις λέξεις»). Άλλωστε, με  τις λέξεις που το νόημά τους έχει χαθεί ή παραμορφωθεί και ζητά την αποκατάστασή  του «παίζει» η ενδιαφέρουσα  πρόταση της Ρηνιώς Κυριαζή και του Ν.Καμόντου (ομάδας Difunta Correa) στο Κέντρο  Ελέγχου Τηλεοράσεως.

«Amor».  Μια ευφυής μεταμπεκτική και μεταμπρεχτική  μηχανή έχει στηθεί από τον Θόδωρο Τερζόπουλο στη σκηνή του θεάτρου «Άττις», και σχολιάζει με σχεδόν  δολοφονικό σαρκασμό τη σημερινή  οικονομική ασφυξία, προτείνοντας ως αντίδοτο τον έρωτα. Εντυπωσιακοί ως άνθρωποι -μαριονέτες η Αγλαϊα Παππά και ο Αντώνης Μυριαγκός. 

Οι ερμηνείες

Νικήτας Τσακίρογλου. Είναι ο Σάυλοκ στον  «Έμπορο της Βενετίας» που  παρουσιάζεται στην φλατ παράσταση του Σπύρου Ευαγγελάτου στο Ακροπόλ. Και δεν ενσαρκώνει απλώς, αλλά είναι ο σεξπιρικός αντιήρωας. Απλά συγκλονιστικός. 

 

Ρένη Πιττακή- Ράνια Οικονομίδου. Είναι η πρώτη τους σκηνική συνάντηση στον εξαίρετο «Αέρα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη  (στο θέατρο «Πόλη», σε  σκηνοθεσία της Σύλβιας Λιούλιου) και σε εκπλήσσει όχι μόνο η «χημεία» τους αλλά και ο αυτοσαρκασμός, σε δυο ερμηνείες που  το φλέγμα σπάει κόκκαλα. 

 

Σοφία Φιλιππίδου. Πηγαίο κι ακατάταχτο κωμικό ταλέντο, στην παράσταση  «Μπάρτλεμπι ο γραφιάς» του Χέρμαν Μελβιλ, στην οποία υποδύεται τον μυστηριώδη κεντρικό ήρωα υπογράφοντας και τη σκηνοθεσία, πραγματοποιεί με ελάχιστα μέσα -σχεδόν ακίνητη κι αμίλητη- μια από τις ερμηνείες της χρονιάς, θυμίζοντας θηλυκή εκδοχή  του Μπάστερ Κίτον.  Απολαυστική!

Άρης Σερβετάλης. Ο κεντρικός ήρωας στη σκηνική μεταφορά του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού» του Α.Μπέρτζες στο θεάτρο Αποθήκη,  επιτυγχάνει έναν υποκριτικό και  σωματικό άθλο, που θυμίζει  πρωταθλητισμό.  Ο πήχης της σκηνικής σωματικότητας στην καλοκουρδισμένη παράσταση του Γιάννη Κακλέα ανεβαίνει κατακόρυφα.

Οι outsider  εκπλήξεις

Στο ικαριώτικο καφενείο «Χαλαρά»  ανάμεσα σε αληθινούς πελάτες, εκτυλίσσεται το «Blackout», της Ειρήνης Μαργαρίτη. Μια αληθινά  πρωτότυπη  σκηνική πρόταση με μοναδικό ερμηνευτή το Χρήστο Σαπουντζή, τον οποίο  αρκετοί εκλαμβάνουν ως  θαμώνα του καφενείου που μονολογεί με τον εαυτό του. Στην  πραγματικότητα  ζωντανεύει δυο διηγήματα από τη βραβευμένη (με Κρατικό Βραβείο 2011 ) συλλογή  του Χρήστου Οικονόμου «Κάτι θα γίνει , θα δεις» («Πόλις»). Το «Μουστακάκι με κάρβουνο» και το «Πλακάτ με σκουπόξυλο». Μια παράσταση- «μικρή διαμαρτυρία», που συνοδεύεται με ρακή .

Μπορεί το ποδόσφαιρο και οι ακραίοι  κώδικές του να μετατραπούν σε υλικό για ένα  ταχύρρυθμο «μάθημα» κοινωνικής αφύπνισης ; Απολύτως. Αρκεί να συντίθενται η αριστοτεχνικά οπαδική πόρωση με  κοινωνικά αδιέξοδα  που βρίσκονται στη σέντρα - όπως η  μάστιγα  της ανεργίας,  με τον τρόπο που συμβαίνει στο «Οε Οε  Οε» του Ισπανού  Μάξι Ροντρίγκεθ. Η παράσταση της Βαρβάρας Δούκα στο θέατρο «Εν Αθήναις» στάζει ιδρώτα και απογειώνεται (και) χάρη στους Στάθη Σταμουκαλάτο και  Γιάννη Μανδενάκη. 

Οι must επαναλήψεις

«Γιοι και Κόρες». Η φεστιβαλική  πρόταση της ομάδας Sforaris του Γιάννη Καλαβριανού που επαναλαμβάνεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου  ξετυλίγει με ζωντάνια και εμπνευσμένο τρόπο ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας μέσα από αποκαλυπτικές συνεντεύξεις υπερηλίκων. Το σκηνικό αποτέλεσμα, εκτός από άρτιο, παράγει γενναίες δόσεις συγκίνησης.
  
«Mistero Buffo». Η παράσταση του Θωμά Μοσχόπουλου πάνω στο αριστοτεχνικό κολάζ μονοπράκτων του Ιταλού νομπελίστα Ντάριο Φο (ξανά στο «Θησείον») είναι μια παράσταση  που αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται παρά ένας γερός καμβάς πρόζας  και  μια ομάδα με καλά καθοδηγημένους «γερούς»  ηθοποιούς, για να συντελεστεί το σκηνικό   θαύμα.
Είναι πραγματικά  ένας κι ένας  οι: Αννα Καλαϊτζίδου, Άννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Μπερικόπουλος, Θάνος Τοκάκης,  Γ.Χρυσοστομου και Μ.Μαυροματάκης.

«Μορφές Βιζυηνού» και «Λα Πουπέ» του Β.Χατζηγιαννίδη. Η Αννα Κοκκίνου επιστρέφει σε δυο παραστάσεις-ορόσημο της σύγχρονης  ελληνικής παραστασιολογίας, την συνταρακτική σύνθεση κειμένων του κορυφαίου Ελληνα διηγηματογράφου και την απολαυστική, αινιγματική, γκροτέσκα, σα μορφή του Μποτέρο Πουπέ, σε μια εξελιγμένη εκδοχή (στο θέατρο «Σφενδόνη»). 

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη