Η Ελένη Πετάση γράφει κριτική για την παράσταση «Αστερισμοί» που παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Ποιός, σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής του, δεν έχει αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν μια διαφορετική στάση ή επιλογή θα έδινε στον εαυτό του και στις σχέσεις του άλλες κατευθύνσεις και προοπτικές.

Ή, ακόμα καλύτερα, αν υπήρχαν απεριόριστες δυνατότητες όπως αυτές που υπόσχεται η θεωρία των Κβαντικών Πολλαπλών Συμπάντων, η οποία «προβλέπει έναν κόσμο όπου αμέτρητα αντίγραφα του καθενός μας ζούνε  ταυτόχρονα τελείως διαφορετικές ή ελάχιστα παραλλαγμένες ζωές». Έστω κι αν εμείς μπορούμε να αντιληφθούμε μόνο ένα.

Με βάση την επιστήμη, αλλά και με την κρυφή ελπίδα να παρηγορηθεί από το θάνατο του πατέρα του -να «είναι ζωντανός», δηλαδή, σε ένα άλλο σύμπαν- ο Νικ Πέιν έγραψε τους «Αστερισμούς».

Στη συγκεκριμένη ιστορία παρακολουθούμε τις πολλαπλές εκδοχές-πιθανότητες στην ερωτική σχέση ενός ζευγαριού: του μελισσοκόμου Ρόλαντ και της αστροφυσικού Μάριαν. Με αφετηρία τη γνωριμία τους οι δύο νέοι -στις παράλληλες ζωές τους- χειρίζονται τις ίδιες καταστάσεις με ποικίλους τρόπους: έχουν επαφή και δεν έχουν, επιτυγχάνουν στη δημιουργία μιας σχέσης και αποτυγχάνουν, μένουν πιστοί ή απατούν ο ένας τον άλλον, χωρίζουν ή παραμένουν μαζί ως το αναπόφευκτο τέλος. Ή μήπως μπορούν ακόμα και να ξορκίσουν το θάνατο;

Το έργο φορτίζει την ατμόσφαιρα με υπαρξιακές αγωνίες, μας κάνει να αναρωτηθούμε αν μπορούμε να εμπιστευτούμε αυτή την, «ουτοπική» για κάποιους από μας,  επιστημονική υπόθεση με την αναμφίβολα ανακουφιστική της επίδραση.

Γιατί, όπως λέει και ο συγγραφέας, «στο Πολυσύμπαν της Κβαντομηχανικής η τύχη είναι ταυτόχρονα λυτρωτής και αχίλλειος πτέρνα: είμαστε απεριόριστα αυτόνομοι, αλλά και τελείως ανίσχυροι».

Η ερευνητική κατεύθυνσή του με τις συνεχείς επαναλήψεις θα μπορούσε να κουράσει αν υπερέβαινε τη λογική διάρκεια της παράστασης.  Από την άλλη, το κείμενο δεν έχει τη δύναμη να μεταδώσει επαρκώς τη θεωρία στην οποία στηρίζεται, ενώ ο απλοϊκός του λόγος  υποβαθμίζει την ουσία του.                                                                                                                                                                                                                                                                                           Ωστόσο, οι γρήγορες εναλλαγές με τις  μετατοπίσεις στα συναισθήματα των προσώπων και την έκβαση των γεγονότων δημιουργούν ένα εύθραυστο οικοδόμημα, όπου πρυτανεύει η λεπτομέρεια και ευαίσθητες, γήινες, μελαγχολικές, ακόμα και χιουμοριστικές στιγμές (τις οποίες αξιοποίησε η σκηνοθεσία) κρατούν ενεργό το ενδιαφέρον μας.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος επέλεξε -πολύ σωστά- να ξεκινήσει με τη βιντεοπροβολή μιας αναγκαίας κατατοπιστικής συζήτησης ανάμεσα στους καθηγητές Αστροφυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάνο Δανέζη, Στράτο Θεοδοσίου και τον Μάκη Παπαδημητρίου.

Στη συνέχεια η Στεφανία Γουλιώτη και ο Μάκης Παπαδημητρίου επιδόθηκαν σε ένα μαραθώνιο παραλλαγών της προσωπικής σχέσης των ηρώων. Με λεπτούς χειρισμούς και ανεπαίσθητες κινήσεις που αντικατοπτρίζουν την εσωτερική τους περιπέτεια  περιπλανήθηκαν από σύμπαν σε σύμπαν, γλιστρώντας από τη συγκίνηση στο χιούμορ και από το ψυχικό άλγος στη χαρά της ζωής.

Τον απόλυτα γυμνό χώρο επένδυσαν ενδιαφέρουσες προβολές (Παντελής Μάκκας) και οι ιδιαίτεροι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη.

Ελένη Πετάση[email protected]