Σάββατο βράδυ με καταρρακτώδη βροχή και το δίλημμα μου βασάνιζε το μυαλό: να βουλιάξω στον καναπέ του σπιτιού μου ή να πάω στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά να δω τον Αιμίλιο Χειλάκη να ερμηνεύει Άμλετ; Διάλεξα το δεύτερο-και δικαιώθηκα.

Οφείλω να είμαι ειλικρινής μαζί σας. Γέννημα-θρέμμα πειραιωτάκι, ήθελα να δω από κοντά το ανακαινισμένο Δημοτικό θέατρο Πειραιά που επί χρόνια περίμεναν με ανυπομονησία οι δημότες. Και καθώς τα τελευταία χρόνια, η ζωή με έχει απομακρύνει από την λατρεμένη μου πόλη, το βρήκα και λιγάκι σαν αφορμή, να μυρίσω πειραιώτικο αέρα και πάλι…

Οι συνθήκες διόλου ιδανικές, ωστόσο. Η παραλιακή που μας οδήγησε στον Πειραιά μονίμως «πνιγμένη», η βροχή να δυναμώνει διαρκώς και η σκέψη του καναπέ στο σπίτι να μου τριβελίζει το μυαλό.

Στρίβοντας για Πειραιά όλα αλλάζουν. Θες επειδή κάθε φορά που πηγαίνω εκεί, περνά όλη μου η ζωή μπροστά από το μάτια μου; Θες επειδή αυτό είναι το «χωριό» μου; Μπορεί. Το Δημοτικό Θέατρο, πραγματικό στολίδι, όπως μου τα περιέγραψαν. Κατάλευκο, φροντισμένο μέχρι και την παραμικρή του λεπτομέρεια και ανακαινισμένο με φροντίδα και μεράκι, δίνει πλέον στην καρδιά του Πειραιά, το στίγμα της αρχοντιάς αλλοτινών καιρών.

Στην είσοδο άρχισαν να καταφθάνουν καλοντυμένοι θεατές παρά τη δυνατή βροχή και οι περισσότεροι με ανυπομονησία ήθελαν να μπουν στο εσωτερικό του θεάτρου να δουν το νέο «θαύμα» της πόλης. Βαρύτιμοι πολυέλαιοι, υπέροχα  λεπτοδουλεμένα στο χέρι ταβάνια και ακολουθεί η έκπληξη στο εσωτερικό: το κυρίως θέατρο-μια μικρογραφία θεάτρων του εξωτερικού με βελούδινα κόκκινα καθίσματα, χρυσά θεωρεία και έναν κρυστάλλινο πολυέλαιο να κόβει την ανάσα.

Αλλά αρκετά για το θέατρο-που παρεπιπτόντως αξίζει να επισκεφθείτε. Οι βαρύτιμες κουρτίνες της σκηνής αφήνουν εκτεθειμένο στα μάτια του κοινού ένα έπιπλο από καμαρίνια, σαν αυτά που θαυμάζουμε στις ταινίες με τις πολλές λάμπες γύρω από τον καθρέφτη…

«Το ξέχασαν άραγε;» αναρωτιέται μια κυρία δίπλα μου. Μάλλον όχι. Πέντε λεπτά πριν την έναρξη της παράστασης, με κλειστή ακόμη την αυλαία, εμφανίζεται στη σκηνή φορώντας ένα μαύρο κοστούμι, ο Αιμίλιος Χειλάκης. Κοιτά για λίγο το κοινό και με απόλυτη φυσικότητα κάθεται στο τραπέζι-καμαρίνι και αρχίζει να βάφεται σαν να βρισκόταν ολομόναχος στο καμαρίνι του.

Το κοινό έχει σταματήσει να μιλά και παρακολουθεί την ιεροτελεστία με προσοχή. Ο Χειλάκης, χτενίζεται, βάφει το πρόσωπό του, πουδράρεται σαν να μην υπάρχει κανείς απέναντί του-και εμείς κοιτάζουμε αποσβολωμένοι…

Και η παράσταση ξεκινά. Λιτή, αφαιρετική σχεδόν η σκηνή με ελάχιστα αξεσουάρ που τον συνοδεύουν σε όλη την παράσταση, αποκαλύπτουν το μεγαλείο και την ευρηματικότητα της σκηνοθεσίας του Χειλάκη και του Μανώλη Δούνια, μιας σκηνοθεσίας που πάτησε στέρεα στα βήματα της ιδιαίτερης μετάφρασης του Γιώργου Χειμωνά.

Και πάμε τώρα στον ίδιο τον Χειλάκη. Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να κρατήσει μια παράσταση 75 λεπτών ολομόναχος πάνω στη σκηνή; Μεγάλο το ρίσκο, με κίνδυνο να κουράσει και να αποσυντονίσει τον θεατή που έχει συνηθίσει να ταυτίζει ρόλους με διαφορετικά πρόσωπα.

Ε λοιπόν, αγαπημένοι μου αναγνώστες, ο Αιμίλιος Χειλάκης, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Έπαιξε με μεγάλη επιτυχία 8 διαφορετικούς ρόλους, φορώντας το ίδιο μαύρο κοστούμι και αλλάζοντας απλά λίγο το μακιγιάζ ή κρατώντας ένα διαφορετικό αξεσουάρ. Παρόλο που μιλάμε για μια πρωτοποριακή εκδοχή του «Άμλετ», ο Χειλάκης απέδωσε με πειστικότητα τους ρόλους του Άμλετ, της Οφηλίας, του Κλαύδιου, της Γερτρούδης, του Πολώνιου, του Λαέρτη, του νεκρού βασιλιά και του Οράτιου-δημιουργώντας πάνω στη σκηνή μια ιδιαίτερη θεατρική περσόνα, έναν ηθοποιό-ορχήστρα.

Τα 75 λεπτά κυλούν σαν νερό και οι θεατές ρουφούν κάθε σκηνή με απόλυτη προσήλωση. Ένα θεατρικό πείραμα, ένα μεγάλο ρίσκο από έναν έμπειρο πλέον ηθοποιό, όπως ο Αιμίλιος Χειλάκης, φαίνεται πως πέτυχε απόλυτα τον στόχο του. Φεύγοντας, η βροχή είχε δυναμώσει αλλά κανείς δεν φάνηκε να ενοχλείται. Πόσο μάλλον εγώ, που για μια ακόμη φορά έζησα μια έντονη εμπειρία στην πόλη που με γέννησε…

Λιλή Καρακώστα

[email protected]