Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Αmor» του Θεόδωρου Τερζόπουλου.

Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, περιοδεύοντας διεθνώς κυρίως με αρχαίο δράμα και μεταλαμπαδεύοντας την περίφημη  μέθοδό του ανά την υφήλιο, ανέκαθεν υπέρμαχος του μινιμαλισμού, σταδιακά οδηγήθηκε σε έναν χρυσό  κανόνα αφαίρεσης.  Κάτι που  απέδειξε ξανά και  στο «Alarm», μια σύνθεση –ζωντανή εγκατάσταση για Biennale, παινεμένη  κι από τον Michael Billington στον Guardian.

Στο peak της δημιουργικότητάς του δεν έχει διάθεση για  δεξιοτεχνικές «φλυαρίες», κρατά  ενστικτωδώς  και αναδεικνύει  ιεροτελεστικά   το ουσιώδες. Επίτευγμα.

Το Alarm ήταν μια συνταρακτική πρωτότυπη προσωπική σύνθεση του Τερζόπουλου  (όπως και η πρόζα) για την ανηλεή διεκδίκηση της εξουσίας  από τις βασίλισσες Στιούαρτ και  Ελισάβετ, που εμφανίζονταν σε έναν επικλινή σωλήνα ως φίδια σερνάμενα.

Στο Αmor, τη νέα παράστασή του στο  θέατρο Άττις, μνημείο μινιμαλισμού ξανά, όπου  το  πικρό, σαρδόνιο σχόλιο για την παντοκρατορία των αριθμών, των τιμών και των δημοσιονομικών μέτρων κι ημίμετρων, η σαρκαστική μομφή για την οικονομική μας κατάρρευση και  το ξεπούλημά μας σπάνε κόκκαλα, πατάει γερά στο πετυχημένο σωματικό,  εικονοκλαστικό, μεταμπρεχτικό μοντέλο του Alarm.

Δυο είναι οι σκηνικοί πόλοι, που ουδέποτε συναντώνται στον  αυστηρά γεωμετρημένο σκηνικό σύμπαν.

Πάνω σε μία διαγώνια μαύρη λωρίδα ισορροπεί μία ανδρική σπαστική μαριονέτα (Αντώνης Μυριαγκός) που ακαταπαύστως παραληρεί, μετρώντας αριθμούς και πληκτρολογώντας.

Στην άκρη της, ένας μαύρος κύλινδρος ανοιγμένος σαν αβγό, κρύβει το  κεφάλι μιας γυμνής σύγχρονης Γουίνι (Αγλαΐα Παππά). Η αντιηρωίδα, σε αυτή τη μεταμπεκετική σύνθεση, δεν έχει υπαρξιακά διλήμματα . Είναι μία αποκρουστική  «μάσκα» που πουλά  συνειδητά, χωρίς ενοχές, το είναι της και ό,τι περικλείει  -άυλο και μη- χορεύοντας υστερικά φλαμένκο και ρωτώντας σε παραλήρημα «Πόσο αξίζω;».

Η διαταγή της είναι μία: «Stock me». Από την ασθματική, ελλειπτική πρόζα που συνέθεσε ο σκηνοθέτης με αφορμή ένα κείμενο του Θανάση Αλευρά, ακούμε πολλούς οικείους, τετριμμένους όρους, «διογκωμένους» σαν ραπίσματα :Sell/ Credit/ Βροχοπτώσεις/ Buy/ Φονικές επιπτώσεις/ Change/ Εξώσεις/ Stock/ Δόσεις/ Deliver/ / Profit/ Κοριοί/ Produce/ Αγωνιζόμενοι νεκροί/ Produce/ Μαζικοί εκβιασμοί/ Produce/ Δημόσιοι απαγχονισμοί…

Όταν μοιάζει τα πάντα να έχουν πουληθεί, ο κύλινδρος-αυγό  κλείνει απότομα  και η γυναίκα-μάσκα  που πουλήθηκε μέχρι τελευταίου μορίου εξαφανίζεται.

Ο δε ψυχαναγκαστικά εγκλωβισμένος ανδρικός χαρακτήρας αρχίζει  να σκαρφαλώνει, σαν  ζώο σε κατάσταση κινδύνου, στον τοίχο ουρλιάζοντας «amor, amor».

Η παράσταση, μια μαθηματικής ακριβείας πεσιμιστική περφόρμανς για τα αδιέξοδα των δυτικών κοινωνιών –που ενδεχομένως να μπορούσε να ήταν ακόμη πιο σύντομη και εξίσου δραστική, μετά το πρώτο κρεσέντο- αποχαιρετώντας μας, προτείνει ένα αναπάντεχο αντίδοτο των ημερών. Τον έρωτα.

Οι συνθέσεις του στενού συνεργάτη του διεθνή Ελληνα σκηνοθέτη,  Τάκη Βελλιανίτη, νυγμοί πίσω απ΄την πρόζα ή καθαροί, αυτόνομοι ηχητικοί σχολιασμοί, καίριοι ακόμη μια φορά . 

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη