Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την «Πρόβα νυφικού», τη θεατρική μεταφορά του μπεστ σέλερ της Ντόρας Γιαννακοπούλου, στη σκηνή Rex-Κοτοπούλη.

Η παράσταση της «Πρόβας Νυφικού» στο Εθνικό Θέατρο εγείρει ερωτήματα δυσάρεστα. Ποια  είναι, για την ακρίβεια, ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια επιλογής του ρεπερτορίου στην πρώτη κρατική σκηνή;

Έχοντας δει  τη σκηνική μεταφορά που τελικά, μετά τον «εκδιωγμό» του σκηνοθέτη Βασίλη Βαφέα, σκηνοθέτησε ο διευθυντής της Σωτήρης Χατζάκης,στο Κοτοπούλη- Ρεξ, αναρωτιέσαι  ποιος ο λόγος και  ποια η αναγκαιότητα  να ανεβάσει  σήμερα  το Εθνικό Θέατρο το best seller της Ντόρας Γιαννακοπούλου, που ευτύχησε στην τηλεοπτική μεταφορά του από τον Κώστα Κουτσομύτη; Τι έχει να πει στον θεατή, στην ελληνική κοινωνία; Φοβάμαι, απολύτως τίποτα.

Το σκηνικό γεγονός που λαμβάνει χώρα στη σκηνή του Ρεξ, παραπέμποντας στη λογική και αισθητική των τουρκικών πατριδοκεντρικών σίριαλ, άνευρο και  φλατ, ένας στην κυριολεξία  ιδεολογικός πολτός (οι αστυνομικοί παρουσιάζονται  γλυκεροί και πλακατζήδες με τους Αριστερούς που θα στείλουν εξορία και οι Ναζί «γραφικοί», χαριτωμένοι γλεντζέδες κ.ο.κ.), με επιμέρους μόνον καλές ερμηνείες (Θέμις Μπαζάκα, Δανάη Σκιάδη κ.ά)  από τα πρώτα λεπτά αποκαλύπτεται κενό νοήματος.

Η Κατοχή και η απελευθέρωση διατρέχονται  ανώδυνα και επιφανειακά, με τους  ηθοποιούς  καλά «στημένους» χωροταξικά να κάνουν ό,τι μπορούνε - συχνά  χορεύοντας  και τραγουδώντας ικανοποιητικά.

Ο Σωτήρης Χατζάκης αναμφίβολα είχε λίγο χρόνο στη διάθεσή του. Όμως, ολοένα και περισσότερο απομακρύνεται από τον παλιό καλό εαυτό του («Νύχτα του Τράγου»,«Ντιμπούκ»), καταφεύγοντας μονομερώς στα μεγάλα, πολυπρόσωπα, λαϊκά, εύπεπτα θεάματα, που συνδυάζουν το συναίσθημα με την Ιστορία.

Κι ενώ διαρκώς ο χορός και το τραγούδι διακόπτουν την αδιάφορη πρόζα (η στρωτή προσαρμογή είναι της ίδιας της Ντόρας Γιαννακοπούλου και του Θ.Νιάρχου), ακούμε, μεταξύ άλλων, από το «Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά» μέχρι τον Εθνικό μας Ύμνο (επί σκηνής βρίσκονται σχεδόν αδιάλειπτα  ένας ακορντεοντίστας και μια βιολίστρια).

Η παράσταση κλείνει μάλιστα με τον Εθνικό Ύμνο ενώ  δυο σημαίες  ανεμίζουν στο κέντρο της σκηνής. Η μια είναι η ελληνική και  η άλλη μια κατακόκκινη  σημαία χωρίς διακριτό σύμβολο- αδυνατείς να καταλάβεις τι  συμβολίζει.

Σχηματικός ως Απόστολος Πετρόπουλος είναι ο Αλκης Κούρκουλος  και περισσότερο φωνακλού από όσο χρειαζόταν η  Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Καλοί οι Αγγελική Δελή-Ευγενία Δημητροπούλου, ο  θείος Οδυσσέας Γιώργος Κοτανίδης και  ο Θέμις Πάνου.

Το σκηνικό της Έρσης Δρίνη περιέχει από πολυελαίους και τάβλες μέχρι δέντρα και κιονόκρανα! Ωστόσο, το πνεύμα της εποχής του έργου αποδίδουν τα κομψά κοστούμια της.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη