Πήγαμε και είδαμε «Από τι ζουν οι άνθρωποι»
Λυτρωτικό το θεατρικό «χάδι» που μας χάρισαν οι Όλια Λαζαρίδου, Γιώργος Νανούρης και Ηλίας Κουνέλας στο γλυκόπικρο «παραμύθι και για μεγάλους», «Από τι ζουν οι άνθρωποι» στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος.
Μια εμπνευσμένη θεατρική διασκευή του ομώνυμου διηγήματος του Λέοντος Τολστόι επαναφέρει εν μέσω κρίσης, ό,τι είχαμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια: τη δύναμη της αλληλεγγύης και της ανιδιοτελούς προσφοράς προς όποιον έχει ανάγκη.
Σαν τις ρωσικές κούκλες που ξεπροβάλλουν η μία μέσα από την άλλη διαρθρώνεται η θεατρική αφήγηση των τριών ερμηνευτών και συν-σκηνοθετών.
Η «παραβολή» του Λέοντος Τολστόι εναλλάσσεται με ένα εκπληκτικό πορτρέτο της βυθισμένης στην Αθήνα κρίσης. Η μοναχική ηρωίδα-αφηγήτρια Όλια Λαζαρίδου τριγυρίζει στους δρόμους της πόλης, ακολουθούμενη από τη σκιά της (την εξαιρετική κούκλα-alter ego της Μάρθας Φωκά που κινεί ο εκφραστικότατος Γιώργος Νανούρης).
Η φιγούρα ενός ζητιάνου, τα οικεία πρόσωπα της γειτονιάς που καταπίνονται αθόρυβα από την κρίση, το ερημικό αστικό τοπίο, όλες εκείνες οι πολύτιμες στιγμές της σκοτεινιασμένης μας καθημερινότητας- από τις οποίες συνήθως αποστρέφουμε το βλέμμα, βρίσκουν θέση σε μια ιστορία που μας υπενθυμίζει ότι κρύβουμε μέσα μας μεγαλύτερη καλοσύνη, από ό, τι πιστεύαμε-ακόμη κι όταν μας δαγκώνει η ανάγκη.
Το κουκλοθέατρο, το παιχνίδι με τις σκιές, η σχεδόν με «παιδική σοφία» μετατροπή μικρών αντικειμένων που σηματοδοτούν τις αλλαγές των σκηνικών εικόνων, ισορροπούν με θαυμαστή ακρίβεια. Θαυμάσαμε το σκηνικό τοπίο της Κατερίνας- Χριστίνας Μανωλάκου αλλά και τη μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα με τις αναπάντεχες συζεύξεις της.
Ο Ηλίας Κουνέλας ως εξανθρωπισμένος άγγελος ή «ξένος» αποτελούσε σχεδόν την ιδανική επιλογή για τον συγκεκριμένο ρόλο. Από τις ευχάριστες εκπλήξεις το τοπίο-ζωγραφιά του Γιώργου Χαβουτσά υπογράμμισε την ούτως ή άλλως δυνατή ερμηνεία της Όλιας Λαζαρίδου στο τελευταίο μέρος της παράστασης.
Μάνια Στάικου