Η Μάνια Στάικου γράφει κριτική για την παράσταση «Συρανό ντε Μπερζεράκ» που παρουσιάζεται στο θέατρο Παλλάς έως τις 13 Απριλίου.

Λίγα χρόνια μετά τον Νίκο Καραθάνο στο Εθνικό Θέατρο, ο Γιάννης Κακλέας μας παρουσιάζει τη δική του οπτική πάνω στο κλασικό έργο του Εντμόν Ροστάν «Συρανό ντε Μπερζεράκ», υπογράφοντας μια πληθωρική παράσταση, με έναν καθηλωτικό, οργισμένο-Συρανό, (τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο), επιβλητικά σκηνικά, εκλεκτικά κιτς στοιχεία και το μαγικό βιολί της Ευανθίας Ρεμπούτσικα να δίνει τον τόνο.

Ο Γιάννης Κακλέας, με κέφι-αλλά και άγχος να «ντύσει» με θεατρικά πλουμίδια την εξαιρετική έμμετρη μετάφραση της Λουίζας Μητσάκου-ώστε να μην απογοητευτεί το κοινό του Παλλάς που αρέσκεται στις εμπορικές παραγωγές-κατόρθωσε να καταθέσει ένα άρτιο αισθητικά αποτέλεσμα-αν και δεν έλειψαν τα «φάλτσα».

Το εντυπωσιακό θέαμα λίγο έλειψε να υπονομεύσει την ποιητική δύναμη του κειμένου-όμως ευτυχώς οι μουσικές ανάσες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και  το στυλιζαρισμένο «πάγωμα» της εικόνας, έδωσαν τις απαραίτητες ανάσες. Οι αποσπασματικές χορευτικές παρεκβάσεις του Χρήστου Παπαδόπουλου- μπορεί να ήταν επι μέρους καλές, αλλά δεν πρόσθεταν στη συνολική εικόνα του έργου-θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν παραληφθεί.

Το εξαιρετικό «θέατρο μέσα στο θέατρο», με τα λειτουργικά μετακινούμενα θεωρεία αποτέλεσε αβανταδόρικο σκηνικό φόντο για τους πρωταγωνιστές. Ο Μανόλης Παντελιδάκης λίγο έλειψε να κλέψει την παράσταση με τα ονειρικής υφής σκηνικά του που «ζωντάνευαν» με τις κατάλληλες προβολές (ατμοσφαιρική η ομιχλώδης απεικόνιση των τριών πρωταγωνιστών). Η Ευανθία Ρεμπούτσικα στιβαρή με το βιολί της, υποστηριζόμενη από τη ζωντανή ορχήστρα, «τόνιζε» μουσικά τα κατάλληλα σημεία. Οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ συνέβαλαν στην ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της παράστασης.

Οι πρωταγωνιστές

Ο μεγάλος αριθμός ηθοποιών που εναλλάσσονταν στους περιφερειακούς ρόλους ενορχηστρώθηκε κατάλληλα αλλά το ενδιαφέρον επικεντρώθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, στα τέσσερα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος-αγαπημένος συνεργάτης του Κακλέα-φάνηκε ότι έσκυψε πάνω στο ρόλο με τον απαιτούμενο ενθουσιασμό και  σεβασμό. Ο δικός του Συρανό αντικομφορμιστής, παιγνιώδης, ευφυής, συγκινητικός, αλαζόνας και τραγικός-σίγουρα δεν ήταν μονοδιάστατος.

Υπερτόνισε το αίσθημα αξιοπρέπειας του ήρωα, την ιπποτική και οργισμένη του πλευρά-επιλογή που δικαιώθηκε στη συνολική εικόνα. Η Σμαράγδα Καρύδη-φορώντας τις εντυπωσιακές δημιουργίες της Εύα Νάθενα- είχε μια πολύ καλή παρουσία ως Ρωξάνη και φαινόταν ότι είχε δουλέψει εντατικά τη σκηνική χημεία της με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.

Ο Όμηρος Πουλάκης, ο οποίος ερμηνεύει τον «αντίζηλο» Κριστιάν-ή αλλιώς το συμπληρωματικό ταίρι ενός άπιαστου ιδανικού-δεν μπόρεσε να κρατήσει τον ίδιο σωστό ρυθμό στη μεγάλης διάρκειας παράσταση. Ο Νίκος Αρβανίτης ανταποκρίθηκε επάξια.
στο μικρό ρόλο του «κακού» της ιστορίας Ντε Γκις.

Πληροφορίες: παραστάσεις έως τις 13 Απριλίου.

Μάνια Στάικου