Η Μάνια Στάικου γράφει κριτική για την παράσταση «Πρόβα νυφικού» που παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στη σκηνή Rex-Koτοπούλη.

Μελό νοσταλγία, πατριωτικός διδακτισμός, χορευτικά ιντερμέδια και μια σειρά αξιόλογων ηθοποιών σε μια αμήχανη στιγμή της καριέρας τους:  η  «Πρόβα νυφικού» σε σκηνοθεσία του Σωτήρη Χατζάκη υπόσχεται να ξελασπώσει οικονομικά το Εθνικό Θέατρο, εν μέσω κρίσης με τη θεατρική ανάγνωση ενός μπεστ σέλερ.

Το μυθιστόρημα της Ντόρας Γιαννακοπούλου που ευτύχησε στην τηλεοπτική του μεταφορά χάρη στη σκηνοθετική μαστοριά του Κώστα Κουτσομύτη, μοιάζει να συμπυκνώνει στο θεατρικό σανίδι ορισμένα από τα χειρότερα κλισέ της τηλεοπτικής ευκολίας.

Πρόβα Νυφικού στη σκηνή Rex-Κοτοπούλη

Το ιστορικό μελόδραμα έχει τους δικούς του ρυθμούς και κανόνες-ακόμη κι αν μπορεί κάποιος να διατυπώσει αρκετές ενστάσεις για τη σκοπιμότητα της συγκεκριμένης επιλογής. Η απλοϊκότητα του μυθιστορήματος θα μπορούσε ίσως να μετατραπεί σε έναν λόγο άμεσο με λαϊκούς χυμούς και χαρακτήρες στέρεους.

Όμως η διασκευή της ίδιας της συγγραφέως και του Θανάση Νιάρχου «σκόνταψε» στο άγχος να αποδοθεί η πλήρη ιστορία-κι αυτό τρεχαλητό το συνέχισε ο Σωτήρης Χατζάκης με τη σκηνοθεσία του-χωρίς να εστιάσει και να εμβαθύνει στους βασικούς χαρακτήρες που διαγράφονται «χάρτινοι» και ψεύτικοι.

Ο Απόστολος Πετρόπουλος του Άλκη Κούρκουλου, για παράδειγμα-μονοδιάστατος, ξεφτίζει σαν καρικατούρα παρά την πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια του ηθοποιού, στην οποία έχουμε αναφερθεί παλαιότερα ξεχωριστά.

Μια από τις δραματικότερες σκηνές του έργου, όταν η Αγγελικούλα (στο ρόλο η Ευγενία Δημητροπούλου) ξεσπάει στην πρόβα νυφικού, μοιάζει σχεδόν κωμική: καμία ψυχολογική εμβάθυνση, καμία κλιμάκωση πριν έκρηξη. Συνολικά ο θίασος κινείται ξεκούρδιστος με υπερβολές και παλιομοδίτικο στήσιμο. Φωτεινή εξαίρεση  η Ρηνούλα της Δανάης Σκιάδη και σε ορισμένες στιγμές η Θέμις Μπαζάκα.

Η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου στο ρόλο της μοιραίας Όλγας, έδειξε την απαιτούμενη θέρμη αλλά δεν είχε τη σωστή καθοδήγηση και δεν απέφυγε τις παραφωνίες. Η Ελεάνα Στραβοδήμου ως αλαφροϊσκιωτη Ευανθούλα το πάλεψε φιλότιμα. Ο Θέμης Πάνου βρέθηκε αιχμάλωτος σε έναν κακογραμμένο ρόλο. Τι περισσότερο μπορούσε να  κάνει;

Το αφαιρετικό, ημιτελές οικοδόμημα  της Έρσης Δρίνη (η οποία υπογράφει και τα αισθητικά άρτια κοστούμια) ζώνει το αστικό διαμέρισμα της οικογένειας Δελή-μια αλληγορία για τη χώρα που αγωνίζεται να χτιστεί πάνω στα ερείπιά της. Η σκηνή στην οποία ακούγεται ο Εθνικός Ύμνος αποτελεί ίσως και το βατερλό του Σωτήρη Χατζάκη, με την άκαμπτη στάση των ηθοποιών να θυμίζει παραστάσεις σχολικού επιπέδου.

Η τελική εικόνα, με τις δύο αντιπαρατιθέμενες σημαίες, τη μια ελληνική και την άλλη κόκκινη-να σηματοδοτούν το φάντασμα του εμφυλίου, υπονομεύεται από την απλοϊκότητα που διαποτίζει το όλο εγχείρημα.

Μάνια Στάικου