Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Η τρελή του Σαγιό» του Ζαν Ζιροντού που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια.

Είναι δύσκολη η θέση (και) του θεατή, όταν ένας ηθοποιός χάνει εξακολουθητικά τα λόγια του. Ωστόσο, το δράμα της παράστασης –βατερλό «Η Τρελή του Σαγιό», που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο, δεν είναι μόνο η πρωταγωνίστριά του Άννα Παναγιωτοπούλου, η οποία πραγματοποιεί  μια επίπεδη, μονόχορδη, μουρμουριστή ερμηνεία της κλοσάρ Ορελί, βυθισμένη σε  καρέκλες και πολυθρόνες, ξεχνώντας διαρκώς τα λόγια της.

Το μεγάλο πρόβλημα, παρότι σχετίζεται και με  την επιλογή ενός έργου εντελώς ξεπερασμένου, εντοπίζεται στην κοινότυπη και φλατ σκηνοθεσία.

Η ρομαντική ρητορική της Τρελής, τα μονολογικά παραληρήματά της για ένα κόσμο αθώο, σήμερα δεν κάνουν το κοινό να γελά ή να συγκινείται αλλά να βαριέται.

Χρειαζόταν μια γερή προσαρμογή και γενναίο ψαλίδι. Η μετάφραση ωστόσο του Γιάννη Ιορδανίδη είναι καλή. Απαιτούνταν όμως θαρραλέες επεμβάσεις. Εφόσον δεν έγιναν, αναγκαστικά ανατρέχουμε αποκλειστικά στη σκηνοθεσία.

Η σκηνική πράξη, φωναχτή, στομφώδης και επιφανειακή, παραπέμπει σε όπερα. Αναμφίβολα, πρόθεσή της ήταν η δημιουργία ενός ανοικτού, «μεγάλου», εντυπωσιακού εμπορικού γεγονότος για το ευρύ κοινό.

Οι προθέσεις σκόνταψαν σε ύφαλο, αφού  η παράσταση μοιάζει  με παραγωγή  Δημοτικού Περιφερειακού θεάτρου, τότε που είχε αρχίσει η καλλιτεχνική κατιούσα, αλλά ακόμη υπήρχαν λεφτά για πλουμιστά κοστούμια και εντυπωσιακά σκηνικά (εδώ τα υπογράφει η Αναστασία Αρσένη).

Εκ πρώτης όψεως, δεν είναι κακό το σχήμα της Τρελής, που έχει αντληθεί από το πρώιμο οπλοστάσιο των γυναικείων χαρακτήρων του Αντώνη Κυριακούλη. Μια ένσταση έχουμε. Η δυσκίνητη πρωταγωνίστρια, αντί να διευκολύνεται, κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή, όταν σηκώνεται και κάνει δύο βήματα, να μπλεχτεί στο βαρύ, μακρύ κοστούμι της, που δεν της επιτρέπει καμία ευελιξία.

Από ένα σύνολο «θαμπό» ξεχωρίζει η υπερβολική  -το απαιτεί ο γκροτέσκος ρόλος της Ζοζεφίν -  Αλεξάνδρα Παντελάκη και η στέρεη  Έρση Μαλικένζου. Αυτός που εκπλήσσει είναι ο ρακοσυλλέκτης  Θανάσης Τσαλταμπάσης. Εξαιρετικές οι μουσικές συνθέσεις του Θοδωρή Οικονόμου. Δυστυχώς, προσκρούουν στον «τοίχο» της σκηνής.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη