Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την πρωτότυπη παράσταση χορού «Kiss and cry» που παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο πλαίσιο του «Fast Forward Festival».

Ήταν η πλέον πρωτόγνωρη  και η μοναδική μη πολιτική παράσταση του πετυχημένου «Fast Forward Festival» της Τέχνης Γραμμάτων και Τεχνών το «Kiss and cry», μια παράσταση οπτικής ποίησης που αποθεώνει την τεχνολογία, αναμειγνύοντας τον  χορό με τα …χέρια και τον κινηματογράφο.

Καθετί στη νανο-χορογραφία της βελγίδας χορεύτριας και χορογράφου Michèle Anne De Mey και του πολυβραβευμένου στις Κάννες κινηματογραφιστή σκηνοθέτη Jaco Van Dormael συντελείται μπροστά  στα μάτια του κοινού, καθώς η σκηνή μετατρέπεται σε ένα εργαστήρι πυρετώδους  παραγωγής εικόνων και συναισθημάτων, υπηρετώντας μια συναισθηματικά φορτισμένη αυτοβιογραφική αφήγηση.

Ένα πολυμελές επιτελείο κινεί, φωτίζει και κινηματογραφεί, με ακρίβεια χιλιοστού, μινιατούρες από ανθρωπάκια, τρενάκια, σπιτάκια, ανασυνθέτοντας τη μοναχική ιστορία μιας ηρωίδας με πέντε αγαπημένους. Τρυφερότητα, συγκίνηση, θλίψη και  χαρά, είναι τα συναισθήματα που αλληλοδιαδέχονται στην εμπνευσμένη σύλληψη, στην οποία ό,τι συντελείται επί σκηνής, προβάλλεται σαν να πρόκειται για κανονική ταινία σε κινηματογραφική οθόνη, χωρίς να προδίδονται τα «υλικά» ή η χειρουργικής ακριβείας υπερπροσπάθεια.

Η αφήγηση δεν εξυπηρετείται μόνο με τις μινιατούρες αλλά πρωτίστως  από τα ανθρώπινα δάχτυλα που μετατρέπονται  σε  κύματα, αέρας, ζώα αλλά και σώματα που κάνουν έρωτα, κάθονται, χορεύουν ή αγκαλιάζονται  στη νανοκλίμακα που καταγράφουν μικροκάμερες.

Μαγεία!  Η έμπνευση κονταροχτυπιέται με την ακρίβεια σε αυτή την τόσο ιδιάζουσα παράσταση που ωστόσο, από ένα σημείο και μετά, δεν αποφεύγει την επανάληψη και πλατειάζει.

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη