Η Ιωάννα Κλεφτόγιαννη γράφει κριτική για την παράσταση «Εγώ, ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» που παρουσιάζεται στο θέατρο Σφενδόνη έως τις 15 Ιουνίου.

Δεν είναι τυχαίο το ότι  από το σύνολο των δυνάμεων του  εγχώριου θεάτρου, με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο- ένα magnus opum του παγκόσμιου πολιτισμού και της ανθρώπινης διάνοιας-  καταπιάνονται η Άννα Κοκκίνου (παρουσιάζεται ήδη η μοναχική δουλειά της,  ένας άθλος, στο θέατρο Σφενδόνη) και η Ρούλα Πατεράκη (με πολυπληθή θίασο θα  παρουσιάσει τους καρπούς της πολύχρονης μελέτης της στη μικρή Επίδαυρο στις  25 και 26 Ιουλίου).

Και οι δυο κυρίες του θεάτρου μας έχουν κάτι κοινό: την αναζήτηση του απολύτου, χωρίς  κανένα συμβιβασμό. Με άλλη μέθοδο,βεβαίως, άλλο στόχο, άλλο υπόβαθρο. Αμφότερες,  γνωρίζουν ότι η κοιτίδα του Θουκυδίδη είναι ανεξάντλητη και ειδικά στις μέρες μας πολιτικά -ακόμα και ψυχολογικά- αναγκαία. Και  έκαναν το salto mortale.

Kι ωστόσο η παράσταση της Κοκκίνου εξελίχθηκε σε ένα sold out γεγονός. Είναι η δίψα του κοινού για ένα έργο  που χτυπάει στον πυρήνα της ανθρώπινης φύσης και ζωής στη διαχρονία τους; Είναι η συνταρακτική πρόταση που κάνει η Κοκκίνου, κυρίως μέσα από τον τρόπο εκφοράς του κειμένου, καθισμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι με φτερά απτέρου Νίκης που γίνονται και τα κουπιά των τριήρεων; 

Έσκυψε στην  πολύτιμη πρώτη ύλη της με σεβασμό αλλά και τόλμη. Και  στο «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» -όπως τιτλοφορείται η παράστασή της- την επεξεργάστηκε με τρόπο ελεύθερο, μακριά από τον σχολαστικισμό των φιλολόγων, απογειώνοντας  τη σκηνή και το κοινό.

Με μοναδική βοήθεια την τεχνολογία, επεξεργάζεται τη φωνή της και έτσι μπορεί και υποδύεται ολομόναχη τους πάντες. Στο θέατρο Σφενδόνη  η Κοκκίνου  είναι ο Θουκιδίδης , γίνεται ο  Περικλής, οι πρεσβευτές των αντιπάλων. Τη μια στέκεται στατική και την άλλη στροβιλίζεται φρενιασμένα κι οργώνει τη σκηνή. Τη μια μιλάει διστακτικά , ψιθυριστά, την άλλη  σε έναν πυρετό που ξεκινά από τα σωθικά της και συνταράσσει (ειδικά στις σκηνές των μαχών).

Είναι επίτευγμα το ότι  χειρίζεται, σε φυσικό χρόνο, μόνη της το όχημα, τα φτερά-κατάρτια  αλλά και την ηλεκτρονική επεξεργασία της φωνής της, μέσα στα καίρια ηχητικά τοπία του Δημήτρη Ιατρόπουλου έχοντας μοναδικό σύμμαχο τα graphics animations του Γιάννη Δημουλή.

Η σχέση που έχει αναπτύξει  η Κοκκκίνου με τον Θουκυδίδη, δεν ενεργοποιεί απλώς ασταμάτητους ιστορικούς συνειρμούς, γιατί πράγματι  ο Θουκυδίδης παρέδωσε το έργο του ως «κτήμα ες αεί», χρήσιμο σε «όσους θελήσουν να έχουν ακριβή γνώση των γεγονότων που συνέβησαν και εκείνων που θα συμβούν στο μέλλον, τα οποία, από την πλευρά της ανθρώπινης φύσης, θα είναι όμοια ή παραπλήσια».

Η ηθοποιός, κάνοντας αισθητική και υφολογική τομή, προκαλεί -πέρα από τους γόνιμους συνειρμούς, με τον λεπταίσθητο τρόπο  που προσέγγισε το υλικό της- πνευματική εγρήγορση, ταραχή και ανάταση. Είμαι  σίγουρη  ότι αυτή η θριαμβευτική καταβύθισή της (με συνεργάτη στη σκηνοθεσία και στη δραματουργική επεξεργασία  τον Νίκο Φλέσσα) στο θουκυδίδειο σύμπαν  ήρθε σαν φυσική συνέχεια μετά την Εκάβη της στην Επίδαυρο. Ο δρόμος  για την τραγωδία, που ήρθε μάλλον αργά, έχει ανοίξει.   

Ιωάννα Κλεφτόγιαννη